In memoriam redemptoristarum
Provinciae Varsaviensis
qui in Deo sunt

Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25] [26] [27] [28]
[29] [30]

O. Józef Markowicz, ur. 14 sierpnia 1933 roku w miejscowości Zubki Małe (powiat tomaszowski) w rodzinie Jana i Stanisławy zd. Gotwald. Pragnąc realizować powołanie misyjne, w wieku 17 lat wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów, także dzięki misjom parafialnym, jakie w jego rodzinnej parafii prowadzili synowie św. Alfonsa. Pierwszą profesję zakonną złożył w dniu 2 lutego 1952 roku, zaś śluby wieczyste 2 lutego 1958 roku. Jeszcze na etapie formacji początkowej zwracał się z prośbą do władz zakonnych o posłanie na misje zagraniczne do Argentyny. Po ślubach wieczystych w Zgromadzeniu posługiwał najpierw jako brat zakony, przyjmując zakonne imię Marcin. Jednak wciąż żywe pozostawało w nim pragnienie kapłaństwa. Kiedy nadarzyła się stosowna okazja, uzupełnił wykształcenie, zdał egzamin maturalny i rozpoczął studia w WSD Redemptorystów w Tuchowie. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1975 roku w Rzymie z rąk papieża Pawła VI. Po święceniach pracował jako duszpasterz w Elblągu. W 1982 roku został proboszczem we Wrocławiu. W roku 1987 rozpoczął posługę w Gliwicach, gdzie pracował jako wikariusz, a przede wszystkim jako kapelan szpitala. Po zakażeniu Covid-19, zmarł 2 listopada 2020 roku w Gliwicach. Przeżył 87 lat, odszedł w 69 roku życia zakonnego i 46 roku kapłaństwa. Spoczywa w Gliwicach.

Br. Czesław - Stanisław Gacek, ur. 3 maja 1900 r. w Trzęsówce w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1925 r. Posługiwał we wspólnotach zakonnych w Tuchowie, Mościskach, Toruniu i Wilnie. Był kucharzem. Zmarł z powodu zaczadzenia w dn. 5 listopada 1958 roku w Łomnicy, gdzie spoczywa, przeżywszy 57 lat.

O. Franciszek Wroński, ur. 1 lutego 1810 r. w Lisowie, w diecezji kieleckiej. Profesję zakonną złożył 5 września 1830 r. w Wikariacie zaalpejskim (0035). Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1833 roku. Należał do wspólnoty domu w Piotrkowicach. Po rozproszeniu pracował w diecezji krakowsko-kieleckiej i był proboszczem w Wrocieryżu, w kieleckiej częsci diecezji. Angażował się w sprawę Powstania Styczniowego 1863, za którą osobiście cierpiał (aresztowany 4.12.1862). Zmarł w Wrocieryżu, w dn. 6 listopada 1870 roku, w wieku 60 lat.

O. Andrzej Jabłoński C.SS.R., syn Józefa i Wiktorii zd. Treichel, urodził się w dniu 6 sierpnia 1950 roku w Toruniu. Po ukończeniu szkoły podstawowej, rozpoczął naukę w liceum ogólnokształcącym i tam w 1968 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. W tym samym roku został przyjęty do nowicjatu Zgromadzenia Redemptorystów. Po odbyciu nowicjatu w Braniewie, pierwsze śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1969 roku, zaś śluby wieczyste 2 lutego 1975 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 29 czerwca 1975 roku w Rzymie z rąk papieża Pawła VI. Tuż po święceniach pracował jako duszpasterz i katecheta w Elblągu (1975-1976). W latach 1976-1980 odbywał studia z zakresu patrystyki na Augustinianum w Rzymie, ukończone w 1979 roku pracą licencjacką “Pedagogia modlitwy w dziele Orygnesa De oratione”, a następnie rozpoczął studia doktoranckie. Od roku 1981 podjął posługę wychowawcy i wykładowcy teologii, języka łacińskiego i angielskiego w WSD Redemptorystów w Tuchowie. Był socjuszem prefekta studentatu, zaś od roku 1987 dyrektorem biblioteki prowincjalnej w Tuchowie. Od końca lat osiemdzisiątych  XX wieku często wyjeżdżał na Zachód z pomocą duszpasterską. W 1990 roku został mianowany ekonomem Prowincji i sprawował ten urząd przez trzy lata. W 1993 roku otrzymał zgodę na wyjazd do Argentyny, gdzie posługiwał w San Vicente (1993-1996) oraz Posadas (1996-2002). Po powrocie z Ameryki Łacińskiej został skierowany do pracy w Niemczech, w Pilsach, gdzie pracował do 2020 roku. Po przejściu na emeryturę, w tym samym roku, przeniósł się do Braniewa, gdzie posługiwał, pomagając w duszpasterstwie parafialnym. Ostatnie miesiące jego życia były naznaczone zmaganiem z chorobą i cierpieniem. Z ufnością pokładaną w Bogu, ostatnie tygodnie swojego życia spędził w hospicjum w rodzinnym Toruniu, gdzie zmarł w dn. 6 listopada 2023 roku. Pozostaje po nim wdzięczna pamięc jako o drogim współbracie o delikatnym i taktownym charakterze. Takim był jako wychowawca, wykładowca, spowiednik, misjonarz, duszpasterz i przyjazny współbrat. Przeżył 73 lata, z których 54 w konsekracji zakonnej, a 48 w posłudze kapłańsko-misyjnej. Spoczywa w Toruniu.

Br. Hieronim - Antoni Sadowski, ur. 1 stycznia 1887 r. w miejscowości Przysieka Polska, w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1922 r. Większość swego życia spędził w Tuchowie. Był dobrym gospodarzem. Z wielkim zapałem pracował na gospodarstwie (Gadówka) i na tzw. organistówce. Choć często późnym wieczorem wracał do klasztoru bardzo zmęczony, potrafił zawsze znaleźć czas na modlitwę. Praca i modlitwa wypełniały codzienne jego życie. Zmarł w dn. 8 listopada 1971 r. w Tuchowie, w wieku 84 lat.

Br. Bogumił - Stanisław Kolak, ur. 9 listopada 1905 r. w Luszowicach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 4 sierpnia 1939 r. Posługiwał we wspólnocie w Krakowie, jako kucharz. Odznaczał się szczerością. Został zamordowany przez Niemców w Warszawie, w dn. 6 sierpnia 1944 r., osiągnąwszy wiek 38 lat.

Br. Akwin - Feliks Duda, ur. 10 listopada 1878 r. w Siemiechowie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1903 r. Posługiwał we wspólnotach zakonnych w Mościskach i w Warszawie. Pracował jako kucharz, organista. Odznaczał się pobożnością. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 65 lat.

O. Alfons Klaman, ur. 22 października 1917 r. w Hamborn, w diecezji monastyrskiej. Profesję zakonną złożył 1 lipca 1939 r. Święcenia otrzymał 3 czerwca 1944 r. Posługiwał we wspólnotach zakonnych w Gliwicach, Tuchowie i Warszawie. Ukończył Tirocinium misyjne. Był dobrym misjonarzem, profesorem muzyki. Komponował pieśni śpiewane przez młodzież na pielgrzymkach, oazach i rekolekcjach oraz wiele utworów muzycznych wysoko cenionych w Polsce. W Warszawie pracował jako duszpasterz w parafii i kapelan szpitalny. Rozwinął akcję charytatywną na rzecz ubogich sprowadzając dla nich leki. Był człowiekiem wielkiej dobroci. Do każdej wspólnoty wprowadzał radość i pokój. Potrafił rozładowywać zaistniałe napięcia i wzbudzać zaufanie. Szybko nawiązywał kontakt z młodymi ojcami oraz klerykami. Zmarł 12 listopada 1991 r. w Warszawie, w wieku 74 lat.

O. Wacław Pilarczyk, ur. 12 września 1909 r. w Krajewicach, w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1929 r. Święcenia kapłańskie przyjął 12 sierpnia 1934 roku. Był socjuszem Studentatu w Tuchowie i Juwenatu w Toruniu. Po ukończeniu Drugiego Nowicjatu pracował jako misjonarz w Warszawie i Zamościu. W 1943 r. został aresztowany przez Gestapo i przewieziony do Dachau. Po wojnie pracował jako kapelan dla polskich uchodźców. W roku 1950 wyjechał do Argentyny. Pełnił misyjne posłannictwo w Charata, Villa Angela, Resistencia i w Bernardo de Irigoyen. Był wiceprowincjałem, proboszczem i rektorem zawsze pogodnym, uśmiechniętym, zainteresowanym sprawami Kościoła i Zgromadzenia. Zmarł 12 listopada 1996 r. w Resistencia, przeżywszy 87 lat. Spoczywa w Villa Angela.

O. Kazimierz Rutkowski, ur. 22 kwietnia 1920 r. w Toruniu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1939 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 4 lutego 1945 r.  Studiował w Cortonie we Włoszech, a w latach 1945-1946. Przez jakiś czas był też w Madrycie. W 1947 r. przybył do Argentyny. Pracował apostolsko w Resistencii, Villa Ángela, Characie oraz w Bernardo Irigoyen. Był proboszczem i przełożonym. Założył dwie szkoły, zbudował kościół, dom parafialny. Przeprowadził wiele misji i rekolekcji, był kapelanem wojsk lotniczych i więzienia. Zmarł 12 listopada 2003 r. w Charata, a ciało złożono do grobu w Villa Ángela.

Br. Aleksander Jagiełło, ur. 1 października 1913 r. w Grodnie, w diecezji wileńskiej. Profesję zakonną złożył 16 października 1955 r. Posługiwał głównie we wspólnocie w Krakowie. Zajmował się ogrodem, nakrywaniem refektarza i paleniem w piecu. Był pracowity, praktyczny, zaradny i pobożny. Zmarł 13 listopada 1999 r. w Krakowie, w wieku 86 lat.

O. Józef Dudek, ur. w dn. 6 października 1938 roku w Łęgu Tarnowskim, diec. tarnowska, z rodziców Augustyna i Bronisławy zd. Piątek. Myśl o tym, by zostać kapłanem, pojawiła się u niego podczas misji, które w jego rodzinnej parafii głosili redemptoryści. Po ukończeniu klasy szóstej w szkole podstawowej w Łęgu Tarnowskim, został przyjęty do juwenatu w Toruniu. Wcześniej do redemptorystów wstąpił jego starszy o 7 lat brat Augustyn. Po dwóch latach juwenat został zniesiony decyzją władz państwowych, więc naukę kontynuował w IV liceum ogólnokształcącym w Tarnowie-Mościcach. W roku 1954 rozpoczął nowicjat. Choć był jednym z najmłodszych nowicjuszy, wyróżniał się – zdaniem przełożonych – sumiennością w realizowaniu obowiązków, pogodą ducha i przywiązaniem do Zgromadzenia. Pierwsze śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1955 roku, zaś śluby wieczyste 24 sierpnia 1959 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 27 sierpnia 1961 roku w Tuchowie z rąk arcybiskupa Włodzimierza Jasińskiego. Po święceniach został skierowany do Tirocinium Pastoralnego w Toruniu. Następnie pracował jako misjonarz we wspólnotach we  Wrocławiu, Bardzie, Gdyni, Krakowie i Tuchowie. Ze względów zdrowotnych poprosił przełożonych o zmianę charakteru pracy i w 1972 roku wyjechał do Danii. Pracował tu jako duszpasterz, najpierw w Kopenhadze (1974–1987), potem zaś w Næstved (1987-1990). W 1990 roku został proboszczem w Vordingborg, a jednocześnie członkiem Rady Biskupiej i Rady Kapłańskiej. Ponadto w latach 1990–1993 pełnił urząd wikariusza prowincjała Prowincji Wiedeńskiej, do której wówczas należał. Od 1996 r. był przełożonym Regii Kopenhaga. W 2012 roku powrócił do Polski i osiadł we domu zakonnym w Tuchowie. Był optymistycznym i cenionym seniorem. Zmarł 13 listopada 2020 roku po zakażeniu Covid-19, przeżywszy 82 lata, z których 65 w Zgromadzeniu, a 59 w posłudze kapłańskiej. Spoczywa w Tuchowie.

Br. Sarkander - Władysław Stańczyk, ur. 16 marca 1862 r. w Tuchowie. Profesję zakonną złożył 29 marca 1900 r. Pełnił zakonną posługę we wspólnotach w Tuchowie, w Maksymówce i w Mościskach. Tam też spędził wiele lat życia. Był człowiekiem o głębokim życiu wewnętrznym. Miał zdolności literackie. Swymi żartami zabawiał współbraci. Był pracowity i pobożny. Zmarł 14 listopada 1945 r. w Mościskach, w wieku 83 lat.

Br. Alojzy - Józef Rataj, ur. 19 marca 1880 r. w Zagorzycach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1922 r. Posługiwał głównie w Tuchowie. Był krawcem. Jego bogata wyobraźnia była podstawą skłonności do pisania utworów poetyckich. Swoją wesołością, poczuciem humoru zabawiał współbraci. Był pobożnym, pracowitym, radosnym, oddanym Zgromadzeniu i współbraciom zakonnikiem. Zmarł 14 listopada 1957 r. w Tuchowie, przeżywszy 77 lat.

O. Antoni Skoczeń, ur. 24 kwietnia 1919 r. w Żeleźnikowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lipca 1939 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1943 r. Przebywał w Tuchowie, Szczecinku. Pracował apostolsko jako misjonarz. Był też prokuratorem prowincji, superiorem i rektorem. Odznaczał się dokładnością, pracowitością i sumiennością. Zmarł wskutek zatrucia się gazem w dn. 16 listopada 1958 roku w Szczecinku, w wieku 39 lat.

Br. Władysław Drozd urodził się 15 maja 1941 roku w Zwierniku. Był synem Józefa i Eleonory zd. Jarosz. Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. W roku 1957 został przyjęty do Zgromadzenia Redemptorystów. Po odbyciu nowicjatu w Krakowie, pierwsze śluby zakonne złożył w dniu 2 lutego 1959 roku. Jako brat juniorysta posługiwał najpierw w Braniewie, a potem  w Tuchowie, gdzie m.in. służył jako infirmarz abpowi Włodzimierzowi Jasińskiemu. Śluby wieczyste złożył w dniu 2 lutego 1965 roku. Po profesji wieczystej posługiwał nadal w Tuchowie, a w roku 1969 został przeniesiony do wspólnoty w Gliwicach. W 1973 roku wrócił do Tuchowa, a w roku 1977 na nowo przybył do gliwickiej wspólnoty redemptorystów. W latach 1983-1988 został skierowany do posługi w domu generalnym w Rzymie, gdzie opiekował się refektarzem tamtejszej międzynarodowej wspólnoty. Po powrocie do Polski został skierowany do Elbląga, gdzie od 1989 roku pełnił posługę zakrystianina w nowo wybudowanym kościele parafialnym. Od 1999 do 2002 roku został przeniesiony do wspólnoty św. Klemensa w Warszawie, by latach 2002-2006 powrócić do posługi zakrystianina w Elblągu. W 2006 roku został przeniesiony do Gliwic, gdzie – w miarę możliwości – pomagał w zakrystii i w domu zakonnym. Zmarł w gliwickim szpitalu w dn. 16 listopada 2023 roku, w wieku 82 lat, z których 64 w życiu i posłudze zakonnej. Trwa po nim pamięć jako o bardzo życzliwym i optymistycznym współbracie, naznaczonym szczerym oddaniem swojemu powołaniu brata zakonnego. Spoczywa w Gliwicach, gdzie spędził wiele lat zakonnej posługi.

Br. kl. Michał Witwicki, ur. 15 czerwca 1877 r. w Żabińcach, w archidiecezji lwowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1899 r. Kiedy pojawiła się choroba, znosił ją z największym poddaniem się woli Bożej. Zmarł 19 listopada 1899 r. w Tuchowie, w wieku 22 lat.

O. Ludwik Kozłowski urodził się 17 listopada 1933 roku w Łękach Górnych (diecezja tarnowska). Rodzicami byli Józef Kozioł i Katarzyna zd. Placek. Miał trzy siostry i dwóch młodszych braci. Ukończył szkołę powszechną w rodzinnej miejscowości. Poruszony gorącymi kazaniami misyjnymi głoszonymi przez redemptorystów oraz wiedziony czcią do Matki Bożej Tuchowskiej, do której jako dziecko wielokrotnie pielgrzymował z bliskimi, w 1947 roku wstąpił do juwenatu redemptorystów w Toruniu. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 2 sierpnia 1951 roku, zaś śluby wieczyste w dn. 2 sierpnia 1956 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął w dn. 6 kwietnia 1958 roku w Tuchowie, z rąk arcybiskupa Włodzimierza Jasińskiego. Po święceniach pracował głównie jako katecheta i duszpasterz. Posługiwał w szeregu redemptorystowski parafii: w Toruniu (1958-1963), w Warszawie przy ul. Karolkowej (1963-1967), w Elblągu (1967-1971), w Gliwicach (1971-1974) i we Wrocławiu (1974-1978), skąd na kilka miesięcy trafił również do Głogowa, by wesprzeć tamtejsze duszpasterstwo. W latach 1978-1984 był przełożonym domu zakonnego redemptorystów w Paczkowie. W roku 1984 został przeniesiony do Torunia, gdzie przebywał aż do śmierci, pomagając w duszpasterstwie parafialnym na miarę swoich możliwości. Zmarł w szpitalu na toruńskich Bielanach w dn. 19 listopada 2022 roku, w wieku 89 lat. W Zgromadzeniu Redemptorystów przeżył 71 lat, a w kapłaństwie 64 lata. Oczekuje na zmartwychwstanie na toruńskim cmentarzu.

O. Błażej Hop (Hopp), ur. 30 stycznia 1890 r. w Strzelczyskach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1910 r. Ze względów zdrowotnych zmuszony był przerwać naukę. Po dziesięciu latach kontynuował ją w Studentacie. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 lipca 1926 r. Zakonną i kapłańską posługę pełnił głównie w Krakowie. Przypadła mu w udziale szczególna posługa: służyć konfesjonałem, w naszym sanktuarium MBNP na Podgórzu, młodemu Karolowi Wojtyle, podczas jego pracy w Solvayu. Był prokuratorem prowincji, konsultorem, admonitorem i ministrem. Wiele spowiadał. Był cichy, pracowity. Zmarł w Krakowie 20 listopada 1964 r., w wieku 74 lat.

O. Marian Celej, ur. 26 lipca 1924 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 16 lipca 1944 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1951 r. Kapłańską posługę pełnił we wspólnotach w Bardzie, Krakowie, Warszawie, Elblągu i Skarżysku Kamiennej. Był dobrym kaznodzieją i misjonarzem. Odpowiadał za utrzymanie i zorganizowanie domu wczasowego w Rowach. Uzyskał stopień magistra na ówczesnej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Posiadał szczególną łatwość nawiązywania kontaktów towarzyskich. Był lubiany ze względu na swą wesołość, uczynność i poczucie humoru. Zmarł w Elblągu 23 listopada 1978 r., w wieku 54 lat. Spoczywa w Krakowie.

O. Stanisław Kukułka urodził się 19 czerwca 1946 r. w Szczepanowicach (diecezja tarnowska), w rodzinie Franciszka i Anny zd. Leśniak. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości pragnął wstąpić do niższego seminarium, ale nie było to możliwe. Przez rok pomagał więc rodzicom w gospodarstwie, a następnie rozpoczął naukę w szkole średniej. W 1964 r. ukończył trzyletnią Zasadniczą Szkołę Zawodową w Tarnowie, po czym wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 15 sierpnia 1965 r., zaś śluby wieczyste w dn. 2 lutego 1974 r. Święcenia prezbiteratu przyjął w dn. 13 czerwca 1974 r. w Tuchowie, z rąk ks. biskupa Jerzego Ablewicza. Po święceniach został skierowany do Tirocinium Pastoralnego w Toruniu. Następnie pracował jako misjonarz i duszpasterz w Tuchowie (1975-1977), Głogowie (1977-1982), Warszawie przy ul. Karolkowej (1982-1984), Wrocławiu (1985-1990), Gdyni (1999-2008), Gliwicach (2008-2011) oraz w Szczecinie (2011-2012). W latach 1984-1985 był proboszczem parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy i św. Piotra Rybaka w Gdyni. Przez wiele lat pełnił urząd przełożonego domu – najpierw w Gliwicach (1990-1996), a następnie w Głogowie (1996-1999) oraz w Gdyni (2002-2008). Od 2012 r. posługiwał jako misjonarz w Toruniu. Przez ostatnie lata zmagał się z chorobą. Zmarł 24 listopada 2022 roku w Toruniu, przeżywszy 76 lat, z czego w ślubach zakonnych Zgromadzenia Redemptorystów - 57, a w posludze kapłańsko-misyjnej - 48. Oczekuje na zmartwychwstanie na cmentarzu w Toruniu.

O. Stanisław Golec, ur. 28 lutego 1932 r. w Rudnie k. Jurkowa, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1951 r. Święcenia kapłańskie przyjął 6 kwietnia 1958 r. Posługiwał we wspólnotach zakonnych w Toruniu, Szczecinku, Bardzie, Paczkowie i Wrocławiu. Był przełożonym wspólnot, proboszczem i misjonarzem. We współpracy ze Związkiem Sybiraków i Rodzinami Katyńskimi utworzył Sanktuarium Golgoty Wschodu. Współpracował z Radiem Maryja. Był referentem ds. sanktuariów maryjnych diecezji wrocławskiej, członkiem Duszpasterskiej Rady Kapłańskiej w diecezji wrocławskiej oraz członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Trzeźwości. Odznaczał się serdecznością w kontaktach z ludźmi i pracowitością. Zmarł 25 listopada 2009 r. we Wrocławiu, przeżywszy 77 lat.

O. Stanisław Zdunek, ur. 8 maja 1913 w Dortmundzie, w diecezji Padeborn w Niemczech. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1933 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1938 r. Jako członek wspólnoty w Łomnicy, był kapelanem Armii Krajowej w czasie II Wojny Światowej. Odprawiał nabożeństwa w lasach, udzielał Komunii Św., narażając przy tym własne życie. Był superiorem w Łomnicy, magistrem Nowicjatu, rektorem w Głogowie i w  Toruniu. Pracował w duszpasterstwie w Elblągu. Odznaczał się osobistą kulturą, zdrowym sądem i roztropnością. Był miłym, towarzyskim, pogodnym i wesołym współbratem. Prowadził głębokie życie wewnętrzne. Zmarł 26 listopada 1998 r. w Elblągu, osiągnąwszy wiek 85 lat.

O. Jan Szymlik, ur. 27 listopada 1913 r. w miejscowości Schönwerder (Ziemomyśl, Pomorze Zachodnie). Profesję zakonną złożył w dn. 2 siermpnia 1933 roku w Mościskach. Święcenia kapłańskie otrzymał w dn. 29 czerwca 1938 roku. Z powodu gruźlicy, na którą zapadł pod koniec studiów seminaryjnych, przechodził intensywną kurację w Zakopanem, Krakowie i od roku 1940 w Warszawie. Brał udział w generalnej misji w Kielcach na wiosnę w 1944 roku. Był gorliwym, pracowitym kaznodzieją. Został zamordowany przez Niemców w Warszawie, 6 sierpnia 1944 r., ukończywszy 30 lat życia.

O. Józef Cygan, ur. 14 kwietnia 1935 r. w Łęgu Tarnowskim, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 czerwca 1959 r. Posługiwał w domach zakonnych w Krakowie, Braniewie, Szczecinku, Toruniu, Warszawie, Skarżysku-Kamiennej, Głogowie, Wrocławiu i w Tuchowie. Był misjonarzem ludowym. Wygłosił około 1000 misji i rekolekcji, w tym wiele misji i rekolekcji peregrynacyjnych, a także trzeźwościowych. Miał miłe usposobienie, był towarzyski, odznaczał się cierpliwością. Zmarł 27 listopada 2012 r. w Tuchowie, w wieku 77 lat.

O. Antoni Franczyk, ur. 27 listopada 1914 r. w Gwoźdźcu, w diecezji tarnowskiej. Do Zgromadzeniu Redemptorystów wstąpił przed nim starszy brat, słynny misjonarz Konstanty (1910-2000). Antoni złożył profesję zakonną w dn. 2 sierpnia 1935 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1941 roku. Był skierowany do apostolskiej posługi we wspólnotach we Wrocławiu, Łomnicy, Krakowie, Głogowie, Braniewie, Skarżysku Kamiennej i w Warszawie, przy ul. Karolkowej. Posługiwał jako misjonarze, rekolekcjonista, katecheta i kapelanem w szpitalu. Odznaczał się gorliwością, rozmodleniem i ludzką życzliwością. Zmarł 28 listopada 2004 r. w Warszawie, w sędziwym wieku 90 lat.

O. Jan Nepomucen Śliż, ur. 9 maja 1868 r. w Rakszawie, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 9 września 1888 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 lipca 1895 r. Słabe zdrowie nie pozwalało mu na prace misyjne. Pełnił przeważnie obowiązki domowe. Był rektorem ww wspólnotach w Maksymówce i w Tuchowie. Odznaczał się pokorą, cichością. Zmarł 29 listopada 1928 r. w Krakowie, w wieku 60 lat.

Br. Tarzycjusz - Franciszek Tomaszewski, ur. 6 października 1896 r. w Szołdrach, w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1923 r. Pełnił zakonną posługę we wspólnotach w Mościskach, Braniewie, Bardzie i Wrocławiu. Był ogrodnikiem i ekonomem. Odznaczał się pracowitością, pobożnością. Był wzorowym zakonnikiem. Zmarł 29 listopada 1979 r. we Wrocławiu, przeżywszy 83 lata.

Br. Michał Zych, ur. 16 lutego 1912 r. w Żabnie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 21 listopada 1946 r. Pełnił posługę w domach zakonnych w Toruniu, w Tuchowie i w Zamościu. Do jego codziennych prac w Zamościu należało otwieranie kościoła, praca w zakrystii oraz w ogrodzie. Ludzie świeccy dostrzegali jego wartości duchowe. Wielu przychodziło po radę, książkę, proszono go o modlitwę. Był swego rodzaju kierownikiem duchowym. Swoją modlitwą wspierał także apostolat Zgromadzenia. Zawsze pamiętał o modlitwie za zmarłych. Chętnie korzystał z rekolekcji uczestnicząc w nich nawet kilka razy w roku. Zmarł 29 listopada 1998 r. w Zamościu, osiągnąwszy wiek 86 lat.

O. Michał Franciszek Onik, ur. 17 września 1954 r. w Tarnowie, w domu rodziców Jana Onika i Jadwigi Bernackiej. W rodzinnym mieście Tarnowie ukończył najpierw szkołę podstawową, a następnie Liceum ogólnokształcące. Po złożeniu egzaminu dojrzałości w 1973 r., został przyjęty do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Jednak już miesiąc później został powołany do służby wojskowej, którą ukończył w dn. 9 września 1975 r. W czasie pobytu w wojsku postanowił wstąpić do Zgromadzenia Redemptorystów. Pierwsze śluby zakonne złożył 21 września 1976 r., profesję wieczystą w dn. 15 sierpnia 1981 r., zaś święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1982 r. w Tuchowie. Po święceniach pełnił posługę w Elblągu jako duszpasterz. Następnie ukończył tirocinium pastoralne w Toruniu, był kapelanem szpitala w Zamościu, duszpasterzem w Gliwicach i od 2002 r. pomagał w duszpasterstwie w Toruniu. W ostatnich tygodniach ciężko chorował. O. Michał przeżył 41 lat jako redemptorysta, a w posłudze kapłańskiej 35 lat. Jak inni klerycy, zmuszani w przeszłości do pełnienia służby wojskowej, w dn. 11 lutego 2017 r. otrzymał nominację na pierwszy stopień oficerski, podporucznika rezerwy. Zmarł  29 listopada 2017 r. Toruniu, w wieku 63 lat.

O. Stanisław Stańczyk, Senior wobec bratanka Stanisława Juniora, urodził się 12 maja 1925 r. w Szynwałdzie pod Tarnowem.  Pierwsze śluby zakonne w Zgromadzeniu Redemptorystów złożył 2 sierpnia 1947 r. a profesję wieczystą 2 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1952 r. w Tuchowie. Był prowincjałem, biblistą, wykładowcą, duszpasterzem, tłumaczem ksiąg Pisma Świętego na język polski w wydaniach Biblii Tysiąclecia (Lb, Oz, Ha), Biblii Poznańskiej (Joz, 1 i 2 Krn, Rt) i Komentarzy Biblijnych KUL (RT). Był doktorem teologii biblijnej, posiadał licencjat nadany przez Papieski Instytut Biblijny w Rzymie. Przeżył lat 90, w zgromadzeniu zakonnym 68, a jako kapłan 63 lata. Miejsca posługi ojca Stanisława Seniora: Kraków (1953-1955) – student Uniwersytetu Jagiellońskiego (biblistyka); Toruń (1955-1957) – wykładowca introdukcji biblijnej, archeologii oraz języka hebrajskiego w Niższym Seminarium Duchownym Redemptorystów; Tuchów (1957-1967) – wykładowca egzegezy biblijnej Starego Testamentu, introdukcji biblijnej, archeologii i języka hebrajskiego w WSD Redemptorystów oraz proboszcz parafii Nawiedzenia NMP. W międzyczasie doktorat z zakresu biblistyki na KUL-u Wartości historyczne qumrańskiego Peszer do Księgi Habakuka, napisany pod kierunkiem ks. prof. Stanisława Łacha oraz rekolekcjonista parafialny i zakonny. Rzym (1967-1969) – udział w Kapitule Generalnej, po której pozostał na drugą sesję Kapituły. W międzyczasie licencjat z biblistyki na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie; Warszawa (1969-1972) – Prowincjał Prowincji Warszawskiej Redemptorystów; Tuchów (1972-1990) – wykładowca Starego Testamentu. W tym czasie: prowadzenie rekolekcji parafialnych i zakonnych oraz nadzór i zbieranie środków na budowę domu wypoczynkowego redemptorystów w Kościelisku. Od 1995 – kapelan sióstr zakonnych w różnych klasztorach Bawarii oraz doraźna pomoc duszpasterska w różnych parafiach archidiecezji monachijsko-fryzyńskiej; Neumarkt (2004-2005) – pomoc w duszpasterstwie sanktuaryjnym (Niemcy). Rok 2005 – przejście w stan emerytalny; Oberpullendorf (2008-2009) – tymczasowy pomocnik w duszpasterstwie (Austria); Lubaszowa (2009-2013) – emeryt i niestrudzony pomocnik w duszpasterstwie; Tuchów (2013-2015) – ostatni etap życia. Zmarł 30 listopada 2015 r. w Tuchowie, w sędziwym wieku 90 lat.

Kandydat do Zgromadzenia Redemptorystów, Marcel Wójcik, pochodził ze Strzeszyna koło Biecza. Urodził się 26.09.2003 r. w Gorlicach jako drugi z trzech synów Małgorzaty i Jana Wójcików. Od najmłodszych lat był bardzo radosnym i dynamicznym chłopcem, gromadzącym wokół siebie licznych przyjaciół, ale też dużo chorował. Dzięki opiece rodziców udawało się jednak pokonywać różne trudności. Bardzo cieszyła go służba przy ołtarzu, stąd został ministrantem zaraz po swojej Pierwszej Komunii Świętej. W wieku 14 lat, podczas Wielkiego Odpustu Tuchowskiego, spotkał Redemptorystów, duszpasterzy powołań. Ojcowie zaproponowali mu rekolekcje powołaniowe w Lubaszowej, co przyjął z wielkim entuzjazmem. Bardzo spodobał się mu ten czas. Poznał bliżej nasze Zgromadzenie i już nie było ferii czy wakacji bez przyjazdu do redemptorystów. Zapraszał na nie również swoich kolegów, co spowodowało, że „ekipa z Biecza” po pewnym czasie liczyła już 9 osób. W jego sercu zrodziło się pragnienie, by po ukończeniu Szkoły Branżowej (był na profilu fryzjerskim) pójść do liceum i zdać maturę, aby po niej zostać redemptorystą. Bardzo spodobało się mu życie braterskie i nasze Zgromadzenie. Plany przerwała choroba nowotworowa, która dała znać o sobie bardzo mocno w 2020 roku. Ciągłe hospitalizacje, operacje i chemioterapia przeszkodziły mu w uczestnictwie w wakacjach z Redemptorystami, ale cały czas był bardzo blisko nas wszystkich. Marcel bardzo pokochał redemptorystów. Ilekroć przyjeżdżaliśmy do niego do domu w czasie choroby, zawsze prosił o Komunię Świętą, a każde spotkanie kończyło się wspólną modlitwą za Marcela, jego rodzinę i za redemptorystów. Marcel zmarł nad ranem w dniu 30 listopada 2021 roku, w święto Andrzeja apostoła. Ewangelia tego dnia mówiła o powołaniu dwóch par braci: Piotra i Andrzeja, Jakuba i Jana (Mt 4,18-22). Informacja o śmierci Marcela zrodziła komentarz: „Powołany odpowiedział na powołanie”. Marcel został pochowany w Bieczu. Uroczystość pogrzebowa zgromadziła bardzo wielu młodych ludzi z różnych miejsc Polski. Marcel pozostaje w żywej pamięci redemptorystów jako przyjaciel i kandydat do Zgromadzenia w ramach duszpasterstwa powołań. W dniu pogrzebu powiedziano o nim: „Marcel w sercu był redemptorystą i żył jak redemptorysta”.

« OCTOBER ÷ DECEMBER »

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSsR News :: Defuncti in CSsR Polonia