Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25] [26] [27] [28]
[29] [30] [31]

Br. Alfons - Stanisław Czajkowski, ur. w dniu 11 sierpnia 1884 r. w miejscowości Krzywcze Górne, w diecezji lwowskiej. Profesję zakonną złożył 11 września 1919 r. Zmarł 1 października 1969 r. w Zamościu, mając 85 lat. Pełnił zakonną posługę w Maksymówce, Toruniu, Tuchowie i w Zamościu. Długie lata pracował podejmując z poświęceniem troskę o domowe porządki. Odznaczał się szczerą pobożnością.

O. Stanisław Dutka, ur. 27 listopada 1929 r. w Racławicach k. Biecza, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 sierpnia 1957 r. Zmarł 1 października 2015 r. w Zamościu, w wieku 85 lat. Pracował jako misjonarz ludowy i rekolekcjonista w Tuchowie, Głogowie, Paczkowie, Bardzie i Zamościu (37 lat). W stanie wojennym w klasztorze funkcjonowało centrum pomocy internowanym i ich rodzinom, a ojciec Stanisław, pełniący wówczas funkcję ekonoma, organizował tę pomoc. W 1982 r. rozpoczął budowę kaplicy św. Gerarda Majelli i punktu katechetycznego w Żdanowie. Był człowiekiem rozmodlonym, cierpliwym, wytrwałym, bardzo pogodnym, szczerym i życzliwym ludziom. Wielu wspomina go z wdzięcznością.

O. Ludwik Paprocki, ur. 7 stycznia 1931 r. w Łękach Górnych, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1956 r. Zmarł 2 października 2013 r. w Tuchowie, w wieku 82 lat. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę we wspólnotach w Toruniu, Krakowie, Warszawie, Bardzie, Głogowie, Szczecinku, Wrocławiu i w Tuchowie. Był duszpasterzem, katechetą, wikariuszem, socjuszem, wicerektorem, misjonarzem. Przeprowadził 777 prac apostolskich. Pozostawił po sobie pamięć pracowitego i gorliwego kapłana i dobrego współbrata. Był bardzo sumienny w wykonywaniu swoich obowiązków. Żył życiem Kościoła i Zgromadzenia. Interesował się działalnością poszczególnych papieży. Cieszył się darem doskonałej pamięci.

O. Emil Szopiński, ur. 24 kwietnia 1937 w Woliczce, parafia Świlcza, w diec. rzeszowskiej, jako pierwsze z dziesięciorga dzieci w rodzinie Tomasza i Katarzyny z d. Róg. Ukończył rok nauki w juwenacie redemptorystów w Toruniu, a po jego zamknięciu przez władze komunistyczne rozpoczął nowicjat zakonny. W 1953 r. złożył pierwsze śluby zakonne, a następnie kontynuował naukę w szkole średniej. Ukończywszy studia w WSD Redemptorystów został wyświęcony na kapłana 27 sierpnia 1961 r. Po odbyciu tirocinium misyjnego pracował jako misjonarz ludowy w różnych częściach Polski. W 1967 r. rozpoczął pracę misyjną w Argentynie. Przez dwa lata pracował w Quilmes, dziewięć lat w Dos de Mayo, sześć lat jako proboszcz w Charata, a także w Margarita Belen. Prowadził też misje ludowe i rekolekcje pośród ubogich i opuszczonych. W latach 2000-2010 pracował w Archiwum Generalnym Redemptorystów w Rzymie. Przez ostatnie lata posługiwał znów w Argentynie. Publikował też książki i artykuły w różnych periodykach. Zmarł w dn. 2 października 2018 w Charata, w wieku 81. W Zgromadzeniu przeżył 65 lat, w kapłaństwie 57. Ciało zostało złożone na cmentarzu w Villa Angela. Szerzej, w życiorysie po hiszpańsku.

Br. Jozafat - Franciszek Bednarz, ur. 4 października 1866 w Bratkowicach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 26 kwietnia 1896 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 77 lat. Pełnił zakonną posługę we wspólnotach w Mościskach, Krakowie i w Kościanie. Pracował głównie jako krawiec.

O. Ignacy Siedlik, ur. 1 grudnia 1913 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1934 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 r. Zmarł 4 października 1947 r. w Krakowie, w wieku 33 lat. Pracował duszpastersko przede wszystkim z młodzieżą. Uderzała w nim wielka pogoda ducha, poczucie humoru i wesołość pomimo ciężkiego krzyża, jakim była choroba.

O. Tadeusz Szarad, ur. 8 lutego 1924 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję złożył 15 sierpnia 1946 r. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1953 r. Zmarł nagle, 4 października 1984 r. w Gliwicach, przeżywszy 60 lat. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę we wspólnotach w Warszawie i w Gliwicach, jako kapelan szpitalny. Pełnił także nieustanny dyżur przy nocnym telefonie, by spieszyć z kapłańską posługą potrzebującym. Zazanczył się sumiennością w prowadzeniu kancelarii parafialnej.

O. Johann Nepomuk Rudolph, ur. 7 lutego 1766 r. w Jugowie koło Nowej Rudy, w Księstwie Kłodzkim. Pierwszą profesję złożył prawdopodobnie w 1789 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 lutego 1791 r. Zmarł 5 października 1847 r. w Jelgavie (Mitawie), na Łotwie, w wieku 81 lat. Na polecenie św. Klemensa Hofbauera opuścił wraz z o. Wichertem i kl. Kamińskim klasztor św. Benona i udał się do Jelgavy. Pracował w założonej tam szkole. Ze względu na trudną sytuację polityczną, jaka zaistniała po trzecim rozbiorze Polski, biskup diecezji zwolnił go ze ślubów zakonnych. Był proboszczem w Jelgavie, kanonikiem kurlandzkim, cenzorem kazań i deputowanym do sądów cywilnych w Guberni Kurlandzkiej.

O. Jan Wojnowski, ur. 28 marca 1915 r. w Dortmundzie, w diecezji Paderborn w Niemczech. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1934 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 r. Zmarł 5 października 1981 r. w Tuchowie, osiągnąwszy wiek 66 lat. Pracę misyjną i katechetyczną rozpoczął w Mościskach. Studiował historię Kościoła na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był wykładowcą w Tuchowie, rektorem w Toruniu. Prowadził nadto wykłady i ćwiczenia homiletyczne oraz śpiew kościelny. Słynął jako dobry kaznodzieja. Szeroka wiedza, żywa wyobraźnia i uczuciowość, głęboka religijność, współczucie z ludem, dobry głos, sprawiały, że ujmował słuchaczy. Wiele wyjeżdżał na misje i rekolekcje. Był bardzo pracowity, uczynny i towarzyski. Odznaczał się głęboką religijnością i szczerą pobożnością. Był szczególnie ceniony wśród ludzi jako spowiednik. Cechowały go pogoda ducha i stały optymizm.

O. Jan Skórka, ur w dn. 7 marca 1937 roku w Szczepanowicach, w diecezji tarnowskiej, z rodziców Józefa i Katarzyny zd. Ziewacz. Myśl o tym, by zostać kapłanem, pojawiła się, gdy był ministrantem w rodzinnej parafii. Uczestnicząc w nabożeństwach, przypatrywał się uważnie temu, co czyni celebrans, pragnąc samemu wejść na drogę powołania kapłańskiego. Redemptorystów spotykał przy okazji odpustów w Tuchowie. Urzekło go poświęcenie, z jakim redemptoryści posługiwali na ambonie i w konfesjonale, by doprowadzić ludzi do Boga. W 1951 roku, po ukończeniu siódmej klasy, zgłosił się do juwenatu w Toruniu. Ponieważ rok później juwenat został rozwiązany, rozpoczął nowicjat w Tuchowie. Pierwsze śluby zakonne złożył w 31 sierpnia 1953 roku, zaś śluby wieczyste 2 sierpnia 1959 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 27 sierpnia 1961 roku w Tuchowie, z rąk arcybiskupa Włodzimierza Jasińskiego. W latach 1962-1981 pracował w parafii św. Józefa w Toruniu, jako duszpasterz i katecheta. W 1981 roku został mianowany proboszczem parafii Matki Bożej Nieustającej pomocy w Skarżysku-Kamiennej i zajął się m.in. budową tamtejszego kościoła. W latach 1993-1999 był ponadto przełożonym wspólnoty redemptorystów w Skarżysku-Kamienniej. Od roku 2002 ponownie posługiwał jako duszpasterz w Toruniu. Zmarł 7 października 2021 roku w szpitalu w Toruniu na Bielanach. Przeżył 84 lata, z których 68 w zakonnej konsekracji, a 60 w kapłaństwie. Spoczywa w Toruniu.

O. Józef Erdmann, ur. 13 marca 1885 roku w Biłożywince, w archidiecezji gnieźnieńskiej. Świecenia kapłańskie otrzymał 14 lutego 1909 r. Jako kapłan wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 31 października 1915 r. Zmarł 9 października 1939 r. w Tuchowie, w wieku 54 lat. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę we wspólnotach w Mościskach i w Toruniu. Pracował szczególnie jako misjonarz. W Mościskach był także ministrem wspólnoty.

O. Stanisław Stańczyk, Junior wobec stryja, Seniora, ur. 8 września 1954 r. w Szynwałdzie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1974 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 czerwca 1980 r. Zmarł nagle 8 października 2012 r. w Tuchowie, w wieku 58 lat. Studia z dogmatyki w Insbrucku ukończył doktoratem. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę we wspólnotach w Gliwicach, Głogowie, Insbrucku i w Tuchowie. Był wykładowcą, misjonarzem, katechetą i duszpasterzem. Założył Małą Poligrafię Redemptorystów i był jej dyrektorem. Jego kazania były proste i jasne. Odznaczał się bardzo szeroką wiedzą i stałym poczuciem humoru.

O. Jan Grochola, ur. 3 stycznia 1926 r. w Łękach k. Brzeska, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 21 listopada 1945 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 czerwca 1952 r. Zmarł 11 października 2012 r. w Elblągu, mając 86 lat. Kapłańsko-zakonną posługę pełnił we wspólnotach w Tuchowie, Toruniu, Warszawie, Paczkowie, Szczecinku, Bardzie (gdzie założył orkiestrę dętą), Braniewie, Łomnicy-Zdroju, Zamościu i w Elblągu. Był katechetą, alte też misjonarzem ludowym. Wyjeżdżał do Niemiec na zastępstwa. Odznaczał się pogodą ducha, życzliwością, prostotą i duchem modlitwy.

Br. kl. Leon Dzwonkowski, ur. 15 marca 1915 w Bielsku, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1936 r. Zmarł 13 października 1940 r. w Scifelli we Włoszech, w wieku 25 lat. Po wybuchu wojny wraz z innymi współbraćmi dostał się przez Rumunię i Jugosławię do Rzymu. Stamtąd został wysłany przez o. Generała do Studentatu w Cortona, gdzie studiował teologię. Pozostawił po sobie pamięć wzorowego kleryka.

O. Zygmunt Sołek urodził się 9 marca 1938 roku w Słupcu (diecezja tarnowska) jako drugie dziecko Jana i Marii zd. Widelskiej. Ukończył szkołę podstawową w Słupcu. Ponieważ od najmłodszych lat pragnął zostać misjonarzem i głosić Chrystusa ludziom, którzy nigdy nie słyszeli słowa Bożego, tuż po ukończeniu szkoły podstawowej zgłosił się do niższego seminarium księży misjonarzy św. Wincentego a Paulo (CM) w Krakowie. W międzyczasie seminarium to zostało rozwiązane, stąd rozpoczął naukę w liceum ogólnokształcącym w Tuchowie, gdzie poznał o. Fryderyka Kowalczyka z tuchowskiego klasztoru, który pomagał mu w nauce łaciny. Po ukończeniu IX klasy, w 1954 roku został przyjęty do nowicjatu w Braniewie. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 15 sierpnia 1955 roku. Studia filozoficzne odbył w Toruniu, a następnie studiował teologię w Tuchowie. Jeszcze przed święceniami prosił przełożonych, by skierowali go na misje zagraniczne. Święcenia kapłańskie przyjął w dn. 1 sierpnia 1962 roku. Po ukończeniu tirocinium misyjnego w Toruniu, w 1964 roku przybył do Głogowa, gdzie podjął pracę w duszpasterstwie. W dniu 30 lipca 1965 r. został przeniesiony do Wrocławia w charakterze misjonarza, ale 8 lipca 1966  roku – głównie z powodów zdrowotnych – powrócił do Głogowa jako duszpasterz. Był utalentowanym i cenionym katechetą w szkołach podstawowych, prefektem młodzieży licealnej, a także duszpasterzem akademickim. W 1975 roku ukończył studia zaoczne na KUL, broniąc pracę magisterską z zakresu pedagogiki rodziny. W listopadzie 1970 roku ponowił swoją prośbę o posłanie na misje do Brazylii. Jednakże wyniki badań lekarskich co do zdatności do pracy na misjach okazały się niepomyślne. W latach 1972-1984 był proboszczem parafii św. Klemensa w Głogowie, w nowo powstałej diecezji gorzowskiej. W tym czasie kontynuował prace w zakresie wystroju wnętrza kościoła, organizował spotkania duszpasterskie z różnymi grupami zawodowymi, prowadził katechezy przedmałżeńskie i troszczył się o grupy oazowe młodzieży. W 1981 r. (czasy Solidarności) odprawiał msze święte dla więźniów, zaś w stanie wojennym posługiwał wśród internowanych – spowiadał ich i pomagał im materialnie. Jesienią 1984 r. wyjechał do RFN, w ramach pomocy personalnej dla prowincji monachijskiej. W latach 1987-1989 pracował we Wrocławiu, skąd na kilka miesięcy został oddelegowany do klasztoru w Paczkowie. W 1990 r. powrócił do Głogowa, gdzie przebywał aż do śmierci. W wieku 82 lat, zmarł w dn. 13 października 2020 r. po zakażeniu wirusem prowadzącym do choroby pandemicznej Covid-19. Przeżył w Zgromadzeniu Redemptorystów 65 lat, z czego w kapłaństwie 58. Spoczywa w Głogowie, gdzie spędził najwięcej lat swojej żyznej, bogatej i wiernej kapłańskiej posługi.

Klementyna Bukowska, 28.10.1017-11.09.1990
Kościelisko Sobiczkowa

O. Józef Herman, ur. 4 marca 1904 r. w Pruchnej, w diecezji wrocławskiej. Profesję zakonną złożył 8 grudnia 1923 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 sierpnia 1931 r. Zmarł w Gliwicach, w dn. 14 października 1988 r., przeżywszy 84 lata. Kapłańsko-zakonną posługę pełnił we wspólnotach w Toruniu, Zamościu, Tuchowie, Gliwicach i w Paczkowie. Był socjuszem, wykładowcą, dyrektorem Juwenatu, magistrem braci, proboszczem i rektorem. Dbał o dobro Zgromadzenia nie unikając żadnej pracy, nawet fizycznej. Był dobrym kaznodzieją, gorliwym spowiednikiem. Chętnie służył duszpasterską pomocą sąsiednim parafiom. Był lubiany przez współbraci, jest ciągle pamiętany w Pruchnej. Cechowała go zwyczajna i szczera pobożność.

O. Andrzej Czapla, ur. 23 listopada 1925 r. w Brzyskiej Woli k. Łańcuta, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1945 r. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1952 r. Zmarł 14 października 2009 r. w Bardzie, w wieku 83 lat. Kapłańsko-zakonną posługę pełnił we wspólnotach w Gliwicach, Głogowie i w Bardzie. Był misjonarzem, rekolekcjonistą, katechetą, duszpasterzem. W swym przepowiadaniu wyróżniał się walorami głosu, dużą wiedzą teologiczną i przystępnym językiem. Odznaczał się kulturą bycia, opanowaniem, spokojem, wrażliwością i życzliwością.

Br. Aleksander - Stanisław Muszyński, ur. 3 maja 1861 w Skrzetówce, w archidiecezji gnieźnieńskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1901 r. Zmarł 16 października 1936 r. w Mościskach, osiągnąwszy wiek 75 lat. Pełnił zakonną posługę we wspólnotach w Tuchowie i w Mościskach. Odznaczał się prostotą, szczerością, pracowitością oraz duchem modlitwy. Długoletnie dolegliwości znosił z wielkim poddaniem się woli Bożej.

O. Ryszard Marcinek, ur. 1 maja 1938 r. w Bieśniku k. Zakliczyna, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1954 r. Święcenia kapłańskie przyjął 27 kwietnia 1961 r. Zmarł 17 października 2008 r. w Tuchowie, przeżywszy 70 lat. Kapłańsko-zakonną posługę pełnił we wspólnotach w Toruniu, Gliwicach i w Tuchowie. Był wykładowcą literatury polskiej i języka rosyjskiego dla pozbawionych matury kandydatów do Zgromadzenia, misjonarzem, rekolekcjonistą, proboszczem, przełożonym, przewodnikiem pieszych pielgrzymek na Jasną Górę, redaktorem naczelnym kwartalnika „Homo Dei”. Pomimo choroby, ciągle głosił kazania i pisał książki. Odznaczał się poczuciem humoru i niespożytą energią. Był bardzo towarzyski i lubiany przez współbraci.

Br. Gabriel - Michał Maj, ur. 23 sierpnia 1892 r. w miejscowości Dragany, w diecezji zamojskiej. Profesję zakonną złożył 16 października 1920 r. Zmarł 18 października 1983 r. w Warszawie, w wieku 91 lat. Oddawał się posłudze zakonnej we wspólnotach w Maksymówce, Toruniu, Krakowie, Zamościu, Tuchowie, Warszawie i w Głogowie. Pracował szczególnie jako ogrodnik. Był człowiekiem żarliwej modlitwy, wielbicielem Najświętszego Sakramentu, pracowitym i oddanym Zgromadzeniu zakonnikiem.

O. Julian Polak, ur. 12 września 1934 r. w Binarowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1952 r. Święcenia kapłańskie przyjął 24 sierpnia 1958 r. Zmarł w Bardzie, w dn. 18 października 1985 r., przeżywszy 52 lata. Kapłańsko-zakonną posługę pełnił we wspólnotach w Krakowie, Głogowie i w Bardzie. Ukończył tirocinium misyjne. Był dobrym misjonarzem, katechetą i proboszczem. Zajmował się też sprawami ekonomicznymi. Odznaczał się pracowitością i uprzejmością względem współbraci.

Br. Sebastian - Władysław Lachowicz, ur. 8 września 1928 w Koniuchach k. Grodna, na Białorusi. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1952 r. Zmarł 18 października 2008 r. w Tarnowie, osiągnąwszy wiek 80 lat. Spoczywa w Tuchowie. Pełnił zakonną posługę we wspólnotach w Braniewie, Tuchowie, Toruniu, Łomnicy i w Warszawie. Był zwłaszcza zakrystianinem, gospodarzem i furtianem. Wyjeżdżając na Litwę i Białoruś w czasach komunistycznych, przewoził literaturę religijną, książki, monstrancje i kielichy. Cieszył się zaufaniem i wielkim autorytetem wśród tamtejszego duchowieństwa. Był pogodny, opanowany, sumienny, pokorny, posłuszny i oszczędny.

O. Jan Igielski, ur. 12 stycznia 1915 r. w Stróżach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1936 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1941 r. Zmarł 20 października 2005 r. w Gliwicach, w wieku 90 lat. Wraz z o. Piekarskim ocalał z wojennej pożogi w Warszawie (1944). Kapłańsko-zakonną posługę pełnił we wspólnotach w Braniewie, Toruniu, Lubaszowej, Głogowie, Warszawie na ul. Karolkowej, Zamościu, Bielsku-Białej i w Gliwicach. Był misjonarzem, duszpasterzem, budowniczym, a także kapelanem sióstr. W Braniewie odbudował spalony klasztor i kościół, w Toruniu budował kościół, w Lubaszowej dom wakacyjny, w Żdanowie kościół. Jego pracowitość wynikała z modlitwy. Był cenionym spowiednikiem. Doświadczony różnymi chorobami, znosił je mężnie i z poddaniem się woli Bożej.

O. Jan Piekarski, ur. 16 października 1924 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1941 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 kwietnia 1949 r. Zmarł 22 października 2012 r. w szpitalu w Warszawie, przeżwyszy 88 lat. Tylko on i o. Igielski ocaleli z rzezi redemptorystów i mieszkańców Woli podczas Powstania Warszawskiego w 1944 roku. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę we wspólnotach w Bardzie, Wrocławiu, Krakowie i w Warszawie. Przez wiele lat posługiwał w Rzymie. Był ekonomem prowincji, a w latach 1965-1969 prowincjałem. Za jego kadencji erygowano dom zakonny w Lubaszowej oraz otwarto dom wypoczynkowy w Rowach. W Rzymie był ekonomem domu generalnego oraz wicerektorem, prokuratorem misji zagranicznych, duszpasterzem sióstr, przewodnikiem i opiekunem pielgrzymów. W latach 1981–1992 był delegatem Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski w Rzymie. Był blisko Ojca Świętego Jana Pawła II. Dzięki jego pomocy i zaangażowaniu, wielu Polaków skorzystało we Włoszech ze specjalistycznego leczenia (138 chorych). Zawsze starał się być wierny Bogu i ludziom. Cenne jest wspomnienie Zofii Rudyk, siostry o. Jana (oryg. Vimeo).

O. Rafał Raczko, ur. 24 października 1868 r. w Kielcach. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 lipca 1891 roku. Pracował jako wikariusz w Dzierzgowie i w Kielcach, a następnie jako proboszcz w Nawarzycach i w Kielcach. Wstąpił do Zgromadzenia już jako kapłan i złożył profesję zakonną 13 listopada 1914 roku. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 75 lat. Redemptorystowską posługę pełnił we wspólnotach w Tuchowie, Warszawie i w Toruniu. Tak zwany "drugi nowicjat" ukończył na Świętej Górze w Czechach. Był dobrym misjonarzem i kaznodzieją. Porywał wymową, a głębokie jego życie wewnętrzne dodawało duchowej mocy jego słowom.

O. Stanisław Skowronek, ur. 30 lipca 1925 r. w Wólce Łamanej, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1946 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 czerwca 1953 r. Ukończył tirocinium w Warszawie. Następnie posługiwał w Zamościu jako misjonarz i kapelan szpitala. W 1956 r. wrócił do Warszawy, gdzie pracował jako kapelan szpitala i katecheta. W 1970 r. ukończył studia katechetyczne na ówczesnej Akademii Teologii Katolickiej. W 1973 r. wyjechał do Nigru (Afryka), jednak ze względu na bardzo trudne warunki klimatyczne i problemy zdrowotne wrócił do Polski. Pracował w Głogowie jako katecheta. W dn. 1 sierpnia 1976 roku wyjechał do Argentyny, gdzie pracował w Villa Ángela, Posadas i w Quilmes, a od 1994 roku w studentacie w La Plata, jako spowiednik i kapelan kaplicy przy cmentarzu. Zmarł 25 października 2004 roku w La Plata, w wieku 79 lat. Spoczywa z innymi wspołbraćmi na cmentarzu w Quilmes.

O. Urbanowicz Stefan, ur. 2 września 1944 r. w Kostopolu k. Równego, na Białorusi. Profesję zakonną złożył 16 października 1970 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 sierpnia 1976 r. Zmarł 26 października 2001 r. w Gdyni, w wieku 57 lat. Pracował głównie jako misjonarz, pełniąc redemprystowską we wspólnotach w Bardzie, Braniewie, Szczecinku i Gdyni. Był bezkonfliktowy, braterski, zawsze otwarty na innych, dyspozycyjny i serdeczny.

O. Stanisław Reczek, ur. 11 września 1939 roku w Żurowej (powiat Jasło), z rodziców Jana i Heleny zd. Mikrut. Od najmłodszych lat pragnął zostać kapłanem. Za namową swojego proboszcza skierował swoje kroki do redemptorystów w Tuchowie. W międzyczasie zlikwidowano jednak redemptorystowski juwenat w Toruniu, więc rozpoczął naukę w tuchowskim liceum, uczęszczając jednocześnie na lekcje języka łacińskiego do klasztoru na Lipowym Wzgórzu. Tam widział, jak żyją redemptoryści i choć budziły się pewne wątpliwości co do wyboru drogi życia, to jednak przełomowe okazały się misje parafialne w Żurowej, które prowadzili redemptoryści. Biorąc udział w tej misji, tak się zapalił głoszonymi przez ojców misjonarzy kazaniami, że postanowił sam zostać redemptorystą. Po ukończeniu nowicjatu w Łomnicy Zdroju złożył pierwsze śluby zakonne w dniu 15 sierpnia 1956 roku. Profesję wieczystą złożył 2 sierpnia 1961 roku, zaś święcenia kapłańskie przyjął 19 lipca 1964 roku z rąk abpa Jerzego Ablewicza. W 1966 roku ukończył Tirocinum misyjne, a następnie podjął posługę misjonarską w we wspólnotach zakonnych w Toruniu (1966-1967), w Bardzie (1967-1970), w Krakowie (1970-1971), w Warszawie przy ul. Pieszej (1972-1981) i w Warszawie przy ul. Karolkowej (1981-1990). Od 1990 roku został kapelanem sióstr redemptorystek w Bielsku-Białej i nadzorował jednocześnie budowę ich klasztoru. W latach 2005-2008 był przełożonym nowo ustanowionej wspólnoty redemptorystów w Bielsku-Białej. Następnie posługiwał jako kapelan szpitala w Gliwicach (2008-2009), z kolei jako duszpasterz w Skarżysku-Kamiennej (2009-2017), a od 2017 roku przebywał w Lubaszowej. Obdarzony talentem poetyckim, tworzył słowa do różnych pieśni, zwłaszcza poświęconych Maryi i świętym redemptorystom. Opublikował dwa tomiki wierszy: „Co mi w duszy gra” oraz „Z mego serca płynie piękne słowo”. Zmarł w Lubaszowe w dn. 27 października 2020 roku, w wieku 81 lat, z czego 65 lat w życiu zakonnym, a 57 w  posłudze kapłańskiej. Spoczywa w Tuchowie.

O. Adolf Żółtowski, ur. 19 sierpnia 1870 r. w Jarogniewicach, w diecezji poznańskiej. Ukończył seminarium w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 października 1896 r. Jako administrator parafii w Nekli, wraz ze swym ojcem wystawił tam swoim kosztem kościół parafialny. Przyjęty do Zgromadzenia, złożył profesję zakonną 2 lutego 1902 r. Zmarł 28 października 1934 r. w Mościskach, przeżywszy 64 lata. Swym majątkiem przyczynił się znacznie do zbudowania klasztorów w Maksymówce i Krakowie. Głównym polem jego działalności było wychowanie zakonnej młodzieży. Przez długie lata był prefektem Studentatu, lektorem, magistrem Nowicjatu, rektorem. Odznaczał się głębszym życiem wewnętrznym i duchem zakonnym.

O. Edmund Górski, ur. 28 października 1875 r. w Miechowie, w diecezji kieleckiej. Studia teologiczne odbywał w seminarium w Warszawie. Świecenia kapłańskie otrzymał 28 października 1898 r. Pracował jako wikariusz w Kazimierzy Wielkiej, Sosnowcu i Kielcach oraz jako proboszcz w Skale. Był ojcem duchownym w seminarium kieleckim. Po wstąpieniu do Zgromadzenia złożył profesję zakonną 2 sierpnia 1914 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 68 lat. Kapłańsko-zakonną posługę pełnił we wspólnotach w Maksymówce, w Warszawie (gdzie był rektorem), na Stawkach w Toruniu i w Tuchowie, oraz  jako superior hospicjum w Lublinie. Głosił wiele rekolekcji dla kapłanów, sióstr zakonnych i kleryków. Jako przełożony miał dobre i otwarte dla każdego serce.

Br. Marian - Paweł Pastucha, ur. 28 grudnia 1898 r. w Tarnowie. Profesję zakonną złożył 30 listopada 1919 r. Zmarł nagle w Gliwicach, w dn. 29 października 1975 r., w wieku 76 lat. Pełnił zakonną posługę we wspólnotach w Krakowie, Zamościu, Szczecinku i w Gliwicach. Był furtianem, kucharzem, zakrystianem, ekonomem i organistą. Wspomagał ubogich i potrzebujących, którzy przychodzili do furty. Odznaczał się pracowitością, cierpliwością i dobrocią dla wszystkich.

O. Antoni Lisiak, ur. 17 maja 1907 r. w Kłodzisku, w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1930 r. Święcenia kapłańskie przyjął 11 sierpnia 1935 r. Zmarł w Toruniu, w dn. 29 października 1986 r., ukończywszy 79 lat życia. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę we wspólnotach w Warszawie i w Głogowie. Jego życie było przepełnione misjonarską pracą. Słowo Boże głosił prosto, z głęboką wiarą i wewnętrznym przekonaniem. Był rektorem w Zamościu. Odznaczał się pracowitością, prostotą, pobożnością. Oczekiwał na śmierć świadomie, z ufnością i w pokoju ducha.

O. Stanisław Marczak, ur. 18.03.1927 r. w Mariantowie k. Konina, w diecezji włocławskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1948 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955 r. Zmarł 29 października 2014 r. w Tuchowie, przeżywszy 87 lat. Redemptorystowską posługę pełnił we wspólnotach ww Toruniu, Zamościu, Głogowie, Szczecinku, Tuchowie, Łomnicy-Zdroju, Lubaszowej, Braniewie i w Warszawie. W 1970 r. wyjechał na misje do Argentyny. Posługiwał w Villa Angela, San Pedro, Quilmes i w Posadas. Do Polski wrócił w 1992 r. Następnie pracował jako duszpasterz w Makarowcach na Białorusi, oraz w Kazachstanie: w Pietropawłowsku, Tonkoszurówce i Kellerówce, a także w Truskawcu na Ukrainie. Od 2003 r. posługiwał w Zamościu, Szczecinie, Braniewie i w Tuchowie, gdzie spoczywa.

Br. kl. Marian Dzierzgwa, ur. 30 października 1924 r. w Skarżysku Kamiennej, w diecezji sandomierskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1942 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 19 lat.

O. Józef Kapusta, ur. 30 października 1916 r. we Wróżenicach, w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1935 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1941 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, przeżywszy 27 lat.  Redemptorystowską posługę pełnił w Tuchowie jako misjonarz ludowy.

O. Leon Pyżalski, ur. 6 czerwca 1883 r. w Niedźwiedzi, w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1901 r. Święcenia otrzymał 28 lipca 1907 r. Zmarł 31 października 1974 r. w Loreto w USA, w wieku 91 lat. Pełnił redemptorystowską posługę we wspólnotach w Tuchowie, Krakowie, Kościanie, Toruniu i w Maksymówce. Prowadził działalność pisarską i był kierownikiem duchowym. Głosił rekolekcje osobom duchownym. Był przełożonym w Tuchowie, gdy budowane były wieża i skrzydło zachodnie klasztoru tuchowskiego. Jako ekonom prowadził budowę w Toruniu na Bielanach. Przebudowywał dom w Zamościu, budował dom we Lwowie. Uczestniczył w Kapitule Generalnej w 1936 r. Wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, by znaleźć środki materialne na ukończenie prac przy budynku klasztoru na pomieszczenie Studentatu.

« SEPTEMBER ÷ NOVEMBER »

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSsR News :: Defuncti in CSsR
Polonia