Pamiętamy w czerwcu

In memoriam redemptoristarum
Provinciae Varsaviensis
qui in Deo sunt

« JUNIUS »

Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05]
[06] [07] [08] [09] [10]
[11] [12] [13] [14] [15]
[16] [17] [18] [19] [20]
[21] [22] [23] [24] [25]
[26] [27] [28] [29] [30]

Requiescant in pace. Amen
01.06
In Congregatione
O. Tadeusz Tybor (1911-1946)
Szerzyny - Lauingen (34)

O. Tadeusz Tybor, ur. 29 listopada 1911 w Szerzynach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1930 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 sierpnia 1935 r. Zginął w wypadku samochodowym w dn. 1 czerwca 1946 r. w Lauingen w Niemczech, przeżywszy 34 lata. Pracował najpierw w Toruniu. Na misji w Konecku koło Aleksandrowa, został aresztowany przez Niemców i zabrany do Stutthofu, Sachsenhausen, a wreszcie do Dachau. Uwolniony 29 kwietnia 1945 przez wojska amerykańskie objął duchową opiekę nad Polakami w Augsburgu. Pozostawił po sobie pamięć cichego i świątobliwego zakonnika.

Requiescant in pace. Amen
02.06
In Congregatione
O. Ignacy Grzegorczyk (1881-1911)
Chytrówka - Kraków (29)
O. Mieczysław Witalis (1931-2024)
Rzuchowa - Tarnów (93)

O. Ignacy Grzegorczyk, ur. 29 października 1881 r. w Chytrówce. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1901 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1907 r. Zmarł 2 czerwca 1911 r. w Krakowie, w wieku 29 lat. Pełnił zakonną posługę w Krakowie, Tuchowie. Był lektorem w Juwenacie. Na skutek rozwijającej się choroby musiał się ograniczyć do pracy w konfesjonale.

O. Mieczysław Witalis C.SS.R. urodził się 12 maja 1931 r. w Rzuchowej (diec. tarnowska). Był najmłodszym synem z dziewięciorga dzieci Władysława i Bronisławy(z d. Michałowska). Po ukończeniu szkoły powszechnej w Rzuchowej i Pleśnej został przyjęty do prywatnego gimnazjum redemptorystów w Krakowie. Zdawszy tzw. „małą maturę” w 1947 roku wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów i odbył nowicjat w Łomnicy-Zdroju. Tam też w dn. 2 sierpnia 1948 roku złożył pierwsze śluby zakonne. Kontynuował naukę w juwenacie redemptorystów w Toruniu, zaś po zdaniu egzaminu maturalnego podjął studia w WSD Redemptorystów w Tuchowie. W dn. 19 czerwca 1955 roku przyjął tutaj święcenia kapłańskie, z rąk ks. abpa Włodzimierza Jasińskiego. W latach 1956-1957 studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1957 roku kontynuował te studia w Krakowie, pomagając jednocześnie w duszpasterstwie. W 1961 roku uzyskał tytuł magistra sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, po czym przez siedem lat sprawował obowiązki dyrektora Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie oraz przewodniczącego Diecezjalnej Komisji Artystyczno-Konserwatorskiej. W Zgromadzeniu Misjonarzy Redemptorystów pełnił urząd wikariusza przełożonego Prowincji Warszawskiej (1972-1975), przełożonego domu w Krakowie (1967-1969), w Warszawie przy ul. Pieszej (1969-1972), w Warszawie przy ul. Karolkowej (1972, 1987-1990), w Tuchowie (1973-1978) i we Wrocławiu (1984). Był także magistrem nowicjatu w Toruniu (1985-1986) i w Lubaszowej (1990-1991). Przez wiele lat był wykładowcą historii sztuki w WSD Redemptorystów w Tuchowie. W latach 1991-2000 – za zgodą przełożonych – zamieszkał w Wyższym Seminarium Duchownym w Szczecinie, gdzie podjął funkcję ojca duchownego kapłanów archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej oraz spowiednika alumnów i wykładowcy historii sztuki. Przez dwa kolejne lata pomagał w duszpasterstwie w Tuchowie i prowadził rekolekcje dla kapłanów (2000-2002). W latach 2002-2023 mieszkał we wspólnocie redemptorystów w Szczecinie, przy parafii Najświętszego Odkupiciela. W tym czasie był dekanalnym ojcem duchownym, asystentem Stowarzyszenia Lekarzy Katolickich oraz wykładowcą historii sztuki w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu. Od października 2023 roku należał do wspólnoty redemptorystów w Tuchowie. O. Mieczysław zmarł w niedzielny poranek 2 czerwca 2024 roku w szpitalu w Tarnowie, jako członek wspólnoty Redemptorystów w Tuchowie. Odszedł do Pana w wieku 93 lat, w 69 roku kapłaństwa i 76 roku życia zakonnego.

O. Mieczysław Witalis był autorem książek: Byłem obok – towarzyszenie osobom powołanym do służby Bożej w kapłaństwie i życiu zakonnym (WAM 1998), Eucharystia. Zobaczyć więcej (Homo Dei 2015), Na nasze podobieństwo. Droga krzyżowa medytowana w kontekście naszych ludzkich doświadczeń (Homo Dei 2017), a także wielu rozważań i artykułów publikowanych m.in. w czasopismach Homo Dei, Dobry Pasterz czy w tarnowskiej Currendzie.

O. Mieczysław Witalis: Świadectwo powołania (Miłosierdzie Stargard, 10.12.2010)
O. Mieczysław Witalis: Pasjonat (o. Janusz Sok C.SS.R., Szczecin, 2018)

Requiescant in pace. Amen
03.06
In Congregatione
O. Józef Ścibor (1930-2017)
Kobierzyn - Tuchów (87)

O. Józef Ścibor urodził się 20 stycznia 1930 r. w Kobierzynie, k. Krakowa, jako syn Pawła i Heleny z domu Tokarska. W latach 1943-1947 uczęszczał do gimnazjum przy klasztorze redemptorystów w Krakowie. W 1947 r. wstąpił do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. Po odbyciu nowicjatu złożył śluby zakonne 2 sierpnia 1948 r. i kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym im Kopernika Redemptorystów w Toruniu (juwenat), uzyskując świadectwo dojrzałości w 1949. W latach 1950-1956 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów (Toruń–Tuchów). Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955. W latach 1956-59 studiował w Instytucie Muzykologii Kościelnej KUL pod kierunkiem m.in. księży profesorów H. Feichta i K. Mrowca. W latach 1960-1964 odbył studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie na Wydziale Fortepianu i Organów w zakresie specjalizacji "organy", pod kierunkiem prof. F. Rączkowskiego, uwieńczone stopniem magistra sztuki (1964). Od stycznia 1965 r. objął wykłady z dziedziny muzyki kościelnej w WSD Redemptorystów w Tuchowie, członkostwo komisji liturgiczno-muzycznej i kierownicze stanowisko w sprawach muzyki w tamtejszym Sanktuarium Maryjnym. W 1965 r. zdobył stopień magistra i licencjata na Wydziale Teologicznym KUL i w tym też roku podjąłem pracę w charakterze asystenta w Instytucie Muzyki Kościelnej KUL. Tutaj pod kierunkiem prof. J.M. Chomińskiego w 1973 r. uzyskał doktorat z teologii w zakresie muzykologii na podstawie dysertacji: „Chorał Cystersów w świetle ich traktatów z XII wieku”. W 1977 r. został adiunktem przy Katedrze Chorału Gregoriańskiego. Dalszą działalność naukową i dydaktyczną związał z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim Jana Pawła II. W 1976 r. został powołany na członka-współpracownika Towarzystwa Naukowego KUL przy Wydziale Teologicznym KUL. Od 1981 r. do 1995 r. sprawował funkcję opiekuna studentów muzykologii KUL, a od 1985 r. do 1998 funkcję kuratora Chóru Akademickiego KUL. W 1991 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie całokształtu dorobku naukowego oraz rozprawy habilitacyjnej pt. „Geneza struktur modalnych w świetle traktatów Musica Enchiriadis i Commemoratio Brevis”. Od 1991 r. pełnił funkcję kierownika Instytutu Muzykologii KUL oraz od 1992 r. kierował nowoutworzoną Katedrą Teorii i Historii Muzyki Średniowiecznej, zaś rok później został powołany na członka Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II KUL. W roku 2001 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego nauk teologicznych w zakresie muzykologii kościelnej. Po przejściu na emeryturę mieszkał w Lublinie, a od 2015 r. w Tuchowie. O. Józef Ścibor przeżył 87 lat. Odszedł do Boga w 62 roku kapłaństwa i 69 roku życia zakonnego. Spoczywa w Tuchowie. Biogram IT

Requiescant in pace. Amen
04.06
In Congregatione
O. Marian Kural (1907-1981)
Kraków - Wrocław (73)

O. Marian Kural, ur. 1 sierpnia 1907 r. w Krakowie. Profesję złożył 2 sierpnia 1928 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 sierpnia 1933 r. Zmarł we Wrocławiu 4 czerwca 1981 r, przeżywszy 73 lata. Pełnił misyjną posługę w Toruniu, Tuchowie i Głogowie. Po ukończeniu studiów filologii klasycznej wykładał język łaciński i grecki w Juwenacie i Studentacie. Brak zdrowia, powtarzające się astenie natury psychicznej uniemożliwiły mu prowadzenie dalszej pracy dydaktycznej. Był towarzyski i miły w życiu wspólnotowym.

Requiescant in pace. Amen
05.06
In Congregatione
Benedicamus Domino!

Requiescant in pace. Amen
06.06
In Congregatione
O. Fryderyk Surowy (1926-2001)
Bochnia - Bardo (75)
O. Kazimierz Zymuła (1931-2018)
Łękawica - Kraków (86)

O. Fryderyk Surowy, ur. 15 marca 1926 r. w Bochni, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1951 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 czerwca 1956 r. Zmarł 6 czerwca 2001 r. w Bardzie, w wieku 75 lat. Pracował jako misjonarz w Gliwicach, Szczecinku, Głogowie, Lubaszowej oraz dwukrotnie w Bardzie na Śląsku. Przeprowadził ok. 900 prac apostolskich. Miał dar barwnego opowiadania. Odznaczał się humorem. Ostatnie dwa lata jego życia były naznaczone chorobą i cierpieniem.

O. Kazimierz Zymuła, ur. 7 grudnia 1931 r w Łękawicy, k. Tarnowa jako syn Agnieszki i Franciszka. W 1950 r. zgłosił się do redemptorystów i został skierowany do Łomnicy Zdroju, do nowicjatu. 2 sierpnia 1951 r. złożył pierwsze śluby zakonne i udał się do Torunia, by kontynuować naukę (liceum humanistyczne) i zdać maturę. Po zdanym egzaminie, nadal w Toruniu, studiował filozofię, a od 1954 teologię w Tuchowie. W dn. 6 kwietnia 1958 r. przyjął świecenia kapłańskie z rąk ks. abpa Jasińskiego. Po skończonym tzw. «drugim nowicjacie» przydzielono go do Gliwic w charakterze misjonarza ludowego, a następnie w 1959 r. do Zamościa, gdzie tworzył zgrany zespół z o. Henrykiem Szulcem. W 1963 r. został przeniesiony do Warszawy, na ul. Karolkową. Oprócz pracy misjonarskiej miał wielki talent do prac techniczno-budowlanych, który wykorzystywał dla dobra wspólnot redemptorystów i parafii w Warszawie, Bardzie (nagłośnienie i oświetlenia wzgórza różańcowego w czasie koronacji figury MB Bardzkiej), Gliwicach i ponownie w Bardzie, gdzie zbudował pierwszą ze swoich ruchomych szopek. W 1974 r. został przeniesiony do Wrocławia. Nurtowała go w tym czasie myśl o wyjeździe na misje do Brazylii, do czego przygotowywał się w wolnych chwilach. W 1979 r. pojechał do Brazylii, gdzie podjął się pracy misyjnej, a przede wszystkim różnorakiej pomocy w sprawach organizacyjnych i technicznych, które były wielką bolączką pierwszych misjonarzy z Polski. Bardzo zasłużył się w tym względzie w sanktuarium w Bom Jesus da Lapa oraz przy kościele św. Łazarza w Salwadorze, a także przy budowie tamtejszego seminarium redemptorystów. O jego charakterze i sobie właściwym poczuciu humoru świadczy fragment jednego z jego listów opisujących pracę na misjach: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale żąć to się oni łatwo nie dają”. W Brazylii pracował 10 lat, 2 lata w Boliwii (także budując i udoskonalając), następnie po 1991 r. w Kazachstanie 1,5 roku, a także pewien czas na Ukrainie. Angażował się też w okresową pomoc duszpasterską w Bawarii. Był budowniczym i odnowicielem wielu ruchomych szopek, nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Po ostatecznym powrocie do Polski, należąc cały czas do Wiceprowincji Bahia, ostatnie lata życia spędził w Krakowie. Szopki ruchome zbudowane przez o. Kazimierza Zymułę: Bardo, Tuchów, Toruń, Pietropawłowsk (Kazachstan), Kraków, Zakopane, Braniewo, Głogów, Warszawa (ul. Karolkowa), Łukowica, Truskawiec (Ukraina), Burkina Faso (częściowo). Był człowiekiem o specyficznym stylu bycia, może nieco nawet szorstkim, ale na swój sposób gorliwym. Chętnie dzielił się ze Współbraćmi swą życiową mądrością i choć do sposobu jej przekazywania trzeba było się nieco przyzwyczaić, to jednak chętnie się go słuchało. Nie przywiązywał wagi to spraw materialnych, a spełnienie powołania jako redemptorysty było możliwe – oprócz Bożej łaski – na pewno dzięki jego silnej woli. Zmarł w Krakowie, w dn. 6 czerwca 2018 r. osiągnąwszy wiek 86 lat. w Krakowie też spoczywa.

Requiescant in pace. Amen
07.06
In Congregatione
O. Wojciech Nipocki (1880-1938)
Żołyń - Kraków (58)
O. Władysław Zdunek (1936-2018)
Uszew - Kopenhaga (82)

O. Wojciech Nipocki, ur. 12 marca 1880 r. w Żołyni, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1901 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1907 r. Zmarł w Krakowie 7 czerwca 1938 r., w wieku 58 lat. Przebywał w Mościskach, Krakowie. Był magistrem Nowicjatu, rektorem oraz konsultorem prowincjalnym. Całą duszą oddawał się pracy misyjnej. Odznaczał się duchem modlitwy.

O. Władysław Zdunek, ur. 26 marca 1936 r. w Uszwi, w diecezji tarnowskiej. Zmarł w dn. 7 czerwca 2018 r., w Kopenhadze, jako członek Prowincji Wiedeń-Monachium. Przeżył 82 lata, zmarł w 62 roku życia zakonnego i 57 roku kapłaństwa. W rok po maturze, zdobytej w Brzesku, został przyjęty do Zgromadzenia Redemptorystów. W 1955 r. ropocząl nowicjat w Braniewie, a skończył go w Łomnicy pod duchowym przewodnictwem o. Emanuela Trzemeskiego. Następnie w Toruniu odbył dwuletnie studia filozofii, po czym cztery lata teologii w Tuchowie. Tam też, w sierpniu 1961 r., otrzymał święcenia kapłańskie. Przez pierwszy rok po święceniach pracował w Tuchowie. Wrócił następnie do Torunia, by rozpocząć Drugi Nowicjat, przygotowujący do głoszenia misji. Po nim skierowano go do pracy w Warszawie, w parafii św. Klemensa. Dwa lata później został socjuszem w seminarium redemptorystów w Tuchowie, a następnie duszpasterzem powołań zakonnych. W tej roli przepracował 8 lat. Kilka lat później, jako duszpasterza w Gliwicach, przełożeni skierowali go na studia psychologii na KUL-u w Lublinie. Studia ukończył doktoratem z filozofii, o specjalizacji "psychologia wychowawcza". W styczniu 1971 podjął pracę misyjną Danii. Służył duszpastersko w Kopenhadze, Odense, Nyborg, Assens, Hvidovre, poświęcając swoją energię Duńczykom, Wietnamczkom i Polakom. Ojciec Władysław Zdunek był jednym najbardziej zasłużonych kapłanów polskich pracujących w Danii. Przez wiele lat, poczynając od roku 1989, pracował też jako koordynator Polskiej Misji Katolickiej w Danii. Przez lata pełnił ponadto funkcję kapelana Koła Armii Krajowej, kapelana Samodzielnego Koła Stowarzyszenia Polskich Kombatantów. Był też współzałożycielem Związku Harcerstwa Polskiego w Danii i jego kapelanem. Pełnił wreszcie funkcję kapelana Domu Polonii w Kopenhadze oraz inicjował uroczystości religijne i narodowe. Spoczywa w Kopenhadze.

Requiescant in pace. Amen
08.06
In Congregatione
Br. Adam Krzysztofik (1909-1986)
Przedborze - Warszawa (76)

Br. Adam Krzysztofik, ur. 8 sierpnia 1909 r. w Przedborzu, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 16 października 1935 r. Zmarł 8 czerwca 1986 r., w wieku 76 lat, w Warszawie. Przebywał w zakonnej posłudze w Krakowie, Toruniu, Warszawie i w Łomnicy Zdroju. Był kucharzem, jeździł wraz z misjonarzami na prace i rozprowadzał dewocjonalia. W czasie wojny starał się z poświęceniem o zaopatrzenie dla Nowicjatu w Łomnicy Zdroju. Odznaczał się pogodą ducha, pracowitością.

Requiescant in pace. Amen
09.06
In Congregatione
Benedicamus Domino!

Requiescant in pace. Amen
10.06
In Congregatione
Benedicamus Domino!

Requiescant in pace. Amen
11.06
In Congregatione
Benedicamus Domino!

Requiescant in pace. Amen
12.06
In Congregatione
O. Henryk Piszkalski (1921-1995)
Grudziądz - Kraków (73)

O. Henryk Piszkalski, ur. 19 grudnia 1921 r. w Grudziądzu, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1940 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1948 r. Zmarł 12 czerwca 1995 r. w Krakowie, w wieku 73 lat. W czasie wojny został wysłany na roboty przymusowe do Niemiec z powodu odmowy przyjęcia pochodzenia niemieckiego. Po powrocie ukończył seminarium. Pracował apostolsko w Tuchowie, w Zamościu, Gliwicach, Bardzie Śląskim oraz Krakowie, gdzie studiując uzyskał licencjat i doktorat z zakresu psychologii. Wykładał w różnych seminariach i na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Owocem jego pracy naukowej były książki, liczne artykuły i recenzje. Cechowały go wrażliwość na Pana Boga i drugiego człowieka. Przejawiał zdrowe ambicje w realizowaniu powierzonej mu zadań duszpasterskich i naukowych. Był miłośnikiem konfesjonału i ołtarza.

Requiescant in pace. Amen
13.06
In Congregatione
Ks. prał. Józef Leja, oblat C.SS.R.
ur. 26.12.1865 Czarny Dunajec
zm.13.06.1935 Maków Podhalański (69)

Requiescant in pace. Amen
14.06
In Congregatione
O. Tadeusz Mitera (1911-1979)
Łękawica - Charata/Argentyna (67)
O. Czesław Rogus (1924-1993)
Dobrków - Braniewo (68)

O. Tadeusz Mitera, ur. 13 sierpnia 1911 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1930 r. Święcenia kapłańskie przyjął 11 sierpnia 1935 r. Zmarł 14 czerwca 1979 r. w Charata, w wieku 67 lat. Wyjechał do Argentyny w 1938 r. Pracował na misjach w Charata, Pinedo i w Villa Ángela, gdzie spoczywa. Pełnił posługę proboszcza i superiora. Był bardzo lubiany i szanowany przez ludzi. Odznaczał się szczerością, prostotą, pracowitością.

O. Czesław Rogus, ur. 1 października 1924 r. w Dobrkowie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1946 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 czerwca 1953 r. Zmarł 14 czerwca 1993 r. w Braniewie, przeżywszy 68 lat. Spoczywa w Tuchowie. Ukończył Drugi Nowicjat w Gliwicach. Był socjuszem w Studentacie. Pracował w duszpasterstwie w Braniewie i Lubaszowej, gdzie był także ekonomem. Był zawsze oddany Zgromadzeniu, wspólnocie, do której przynależał. Powierzone mu funkcje wypełniał gorliwie i sumiennie.

Requiescant in pace. Amen
15.06
In Congregatione
Br. Stanisław Markowicz (1914-1994)
Rudy Rysie - Elbląg (79)

Br. Stanisław Markowicz, ur. 23 października 1914 r. w parafii Rudy Rysie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1959 r. Zmarł 15 czerwca 1994 r. w Elblągu, w wieku 79 lat. Pełnił zakonną posługę w Braniewie i w Elblągu. Był zakrystianinem. Pozostawił przykład cichego, pracowitego i rozmodlonego współbrata.

św. Benno von Meissen
Requiescant in pace. Amen
16.06
Św. Benona z Miśni
ur. ok. 1010 w Hildesheim, zm. 16 czerwca 1106 w Miśni
Kościół św. Benona w Warszawie - Prezentacja

Memoria defunctorum
In Congregatione
Br. kl. now. Szymon Hendel (1917-1937)
Trzciniec - Mościska (20)

Br. kl. nowicjusz Szymon Hendel, ur. 8 lutego 1917 r. w Trzcińcu, w diecezji przemyskiej. Nowicjat rozpoczął 1 lipca 1936 r. Profesję zakonną złożył in articulo mortis w dn. 21 sierpnia 1936 r. Zmarł 16 czerwca 1937 r. w Mościskach, w wieku zaledwie 20 lat. Zapowiadał się na dobrego kaznodzieję. W czasie choroby interesował się Zgromadzeniem, współbraćmi. Odznaczał się cierpliwością, pogodą ducha i poddaniem się Woli Bożej.

Requiescant in pace. Amen
17.06
In Congregatione
Benedicamus Domino!

Requiescant in pace. Amen
18.06
2016 Foggia: Beatyfikacja M.C. Crostarosa, OSS.R.
____________________________________________________
In Congregatione
O. Marcin Nowakowski (1886-1912)
Mościska - Maksymówka (25)

O. Marcin Nowakowski, ur. 8 listopada 1886 r. w Mościskach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 8 sierpnia 1906 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 8 listopada 1911 r. Zmarł 18 czerwca 1912 r. w Maksymówce, przeżywszy 25 lat. Swoją chorobę przyjął z pokorą jako wolę Bożą. Pozostał w pamięci jako wzorowy zakonnik.

Requiescant in pace. Amen
19.06
In Congregatione
O. Franciszek Nowakowski (1897-1969)
Zakościele - Toruń (72)
O. Wincenty Skoczeń (1927-1992)
Żeleźnikowa - Kraków (65)
O. Jan Rzepiela, senior (1945-2020)
Szymbark - Kraków (75)

O. Franciszek Nowakowski, ur. 1 kwietnia 1897 w Zakościelu, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1917 r. Święcenia otrzymał 8 kwietnia 1923 r. Zmarł 19 czerwca 1969 r. w Toruniu, w wieku 72 lat. Pracował apostolsko głównie w Toruniu. Był wykładowcą j. łacińskiego i francuskiego w Juwenacie oraz socjuszem. Wiele pracował także w parafialnym duszpasterstwie. Był niezwykle dobry, promieniujący radością, wyrozumiały. Kochał młodzież i lubił z nią przebywać.

O. Wincenty Skoczeń, ur. 12 lutego 1927 r. w Żeleźnikowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1947 r. Dnia 20 czerwca 1954 r. przyjął święcenia kapłańskie. Zmarł 19 czerwca 1992 r. w Krakowie, w wieku 65 lat. Po ukończeniu Tirocinium w Warszawie był misjonarzem w Braniewie, Tuchowie, Lubaszowej i Krakowie. Ponadto był rektorem w Lubaszowej i Głogowie. Miał bardzo miły głos, prosty styl mówienia, czytelny przekaz, z którego jasno wynikały zasady moralne, przestrogi czy zobowiązania. Mimo cukrzycy przyjmował zaproszenia na misje, rekolekcje, kazania odpustowe w Tuchowie i okolicznościowe w klasztornej parafii w Krakowie.

O. Jan Rzepiela (senior) urodził się 16 stycznia 1945 roku w Szymbarku k. Gorlic. Pierwszą profesję zakonną w Zgromadzeniu Redemptorystów złożył 15 sierpnia 1964 roku, a święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1970 roku. Pracował najpierw jako katecheta w Toruniu (1970-1971), potem jako katecheta i wikariusz w Tuchowie (1971-1975). W 1975 roku rozpoczął studia w Katedrze Teologii Fundamentalnej KUL, uzyskując w 1978 roku tytuł licencjusza na podstawie pracy Mitologiczna interpretacja Ewangelii w ujęciu Andrzeja Niemojewskiego. Następnie rozpoczął studia doktoranckie, ale już w 1979 roku podjął wykłady z teologii fundamentalnej, ekumenizmu i religiologii w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie. W latach 1984-1990 pełnił funkcję przełożonego domu nowicjatu w Lubaszowej, kontynuując nadal wykłady w WSD Redemptorystów i w nowicjacie Sióstr Służebniczek Dębickich w Tuchowie. Był też odpowiedzialny za budowę kościoła św. Gerarda w Lubaszowej. W 1990 roku powrócił do Tuchowa, a w 1997 roku ponownie do Lubaszowej. Od 2000 roku pracował w Paczkowie, natomiast od 2014 roku był ponownie członkiem wspólnoty redemptorystów w Tuchowie. O. Jan był bardzo cenionym i serdecznym duszpasterzem, kaznodzieją wzbudzającym gorące uczucia i przez wiele lat lubianym wykładowcą teologii fundamentalnej i religiologii w tuchowskim Seminarium Redemptorystów. Większość swego życia zakonnego spędził przy sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej i był jej gorliwym czcicielem. Ostatnie dwa tygodnie życia spędził na intensywnej terapii w szpitalu w Krakowie, w związku z potwierdzonym zakażeniem koronawirusem. Tutaj też zmarł w dn. 19 czerwca 2020 roku, w wieku 75 lat, w 56 roku życia zakonnego i w roku złotego jubileuszu kapłaństwa. Spoczywa w kwaterze Redemptorystów w Tuchowie.

Requiescant in pace. Amen
20.06
In Congregatione
O. Marceli Polakowski (1883-1925)
Nowosiółki - Toruń (42)

O. Marceli Polakowski, ur. 26 kwietnia 1883 r. w Nowosiółkach, w archidiecezji lwowskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1903 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 4 lipca 1909 r. Zmarł 20 czerwca 1925 r. w Toruniu, przeżywszy 42 lata. Pracował jako lektor w Juwenacie w Tuchowie oraz Toruniu. Na początku I Wojny Światowej pracował w Linzu jako kapelan w szpitalach.

Requiescant in pace. Amen
21.06
In Congregatione
Hrabia Tomasz Wentworth Łubieński (z rodziną)
oblat C.SS.R. (31.10.1888)
ur. 21.12.1821 Kazimierza Wielka
zm. 21.06.1901 Warszawa (79)
pochowany w Wiskitkach k. Guzowa (pow. żyrardowski)
Rodzic o. Bernarda Łubieńskiego C.SS.R.

Requiescant in pace. Amen
22.06
In Congregatione
Benedicamus Domino!

Requiescant in pace. Amen
23.06
In Congregatione
O. Jan Słowik (1936-2020)
Szczepanowice - Tarnów (84)

O. Jan Słowik, urodził się w dn. 1 czerwca 1936 roku w Szczepanowicach, w diecezji tarnowskiej. Syn Piotra i Katarzyny, był jednym z ich ośmiorga dzieci. Wstąpił do Zgromadzienia Najświętszego Odkupiciela w dn. 15 sierpnia 1952 roku. Po złożeniu pierwszych ślubów w dn. 31 sierpnia 1953 roku, złożył profesję wieczystą w dn. 2 sierpnia 1959 roku. Przyjął swięcenia kapłańskie w dn. 26 czerwca 1960 roku. Po uzyskaniu liecencjatu z teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, pracował w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie jako wykładowca (zwłaszcza łaciny, wprowadzenia do Pisma św. i archeologii bibijnej) i wychowawca (socjusz). Od lipca 1965 służył też jako nieoceniana pomoc duszpasterska i spowiednik w sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej. Był także uznanym w okolicy pszczelarzem. Dał się poznać jako dobry człowiek, lubiany nauczyciel, ceniony współbrat, zaradny zarządca zatroskany o wspólnotę i społecznik o uznanej kompetencji. We wszystkim cechowała go przekonywująca skromność i wielka pracowitość w służbie Ewangelii. Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie w szpitalu w Tarnowie, w dn. 23 czerwca 2020 roku, w wieku 84 lat, z których 67 w Zgromadzeniu, a 60 w kapłaństwie. Spoczywa w Tuchowie.

Requiescant in pace. Amen
24.06
In Congregatione
O. Karl Jestershein, Benonita (1765-1844)
Gera/Saksonia - Kozłówka (79)

O. Karl Jestershein, ur. w 1765 r. w Gera, w Saksonii. Profesję zakonną złożył w 1789 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 listopada 1791 r. Zmarł 24 czerwca 1844 r. w Kozłówce, w wieku 79 lat. Pracował w klasztorze św. Benona jako kaznodzieja niemiecki, prokurator seminarium duchownego w Warszawie, rektor klasztoru św. Benona. Wywieziony do Kostrzyna, powrócił do Polski i przez długie lata w imieniu Zgromadzenia starał się u władz o odzyskanie majątku zniesionego klasztoru. Był wizytatorem szkół w powiecie siedleckim, wójtem gminy Pruszyn oraz prowizorem Seminarium Głównego w Warszawie.

Requiescant in pace. Amen
25.06
In Congregatione
O. Stanisław Hausner, Benonita (1780-1807)
Warszawa - Warszawa (ok. 27)
O. Stanisław Idzi (1912-1990)
Azara - La Plata/Argentyna (78)
O. Kazimierz Lendzion (1913-1992)
Chełmno - Gdynia (79)

O. Stanisław Hausner, ur. około 1780 r. w Warszawie. Profesję zakonną złożył w 1805 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1805 r. Zmarł 25 czerwca 1807 r. w Warszawie, przeżywszy 27 lat. Należał do wspólnoty Benonitów. Pracował w wojskowym szpitalu, gdzie uległ zakażeniu.

O. Stanisław (Estanislao) Idzi, ur. 26 czerwca 1912 r. w Azara, w Argentynie. Profesję zakonną złożył 12 lutego 1931 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 1 marca 1936 r. Zmarł 25 czerwca 1990 r. w La Plata, w Argentynie, w wieku 78 lat. Spoczywa w Villa Ángela. Pracował w Buenos Aires, Salta, Tucuman, Goya. W roku 1963 opuścił prowincję Buenos Aires i wstąpił do naszej wiceprowincji. Był misjonarzem, profesorem w seminarium, proboszczem, spowiednikiem, a także pisarzem i redaktorem biuletynu Farol de Diogenes. Choroba sprawiła, że przez 8 lat poruszał się na wózku inwalidzkim.

O. Kazimierz Lendzion, ur. 12 lutego 1913 r. w Chełmnie, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1933 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1938 r. Zmarł 25 czerwca 1992 r. w Gdyni, przeżywszy 79 lat. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę w Bardzie Śląskim, następnie w Mościskach. Był proboszczem, rektorem. W Mościskach został uwięziony i zesłany do pracy w łagrach w Rosji w latach 1952-1956. Odznaczał się pogodą ducha. Był towarzyski i lubiany przez wspólnotę.

Requiescant in pace. Amen
26.06
In Congregatione
O. Jacques Vannelet, Benonita (1769-1807)
Reims - Warszawa (ok. 37)
Ks. Wincenty Florczyk, oblat C.SS.R.
zm. 25.06.1911 r. w Krakowie

O. Jakub Vannelet, Francuz, ur. w 1769 r. w Reims, w Szampanii. Wskutek rewolucji opuścił kraj rodzinny i przybył do Warszawy. Profesję zakonną złożył 13 listopada 1796 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 kwietnia 1797 r. Zmarł w Warszawie 26 czerwca 1807 r., przeżywszy ok. 37 lat. Pracował w Warszawie. W szkole przy klasztorze św. Benona uczył geografii, a w seminarium filozofii, metafizyki, logiki. Był prefektem Studentatu, magistrem Nowicjatu, spowiednikiem sióstr zakonnych.

Sancta Maria Mater de perpetuo succursu
27.06
Our Mother of Perpetual Help
Matka Boża Nieustającej Pomocy

In Congregatione
Rodzina Skibniewskich, oblaci C.SS.R. (29.10.1888)
Bronisław Skibniewski
ur. 23.05.1830 Wołkowice
zm. 27.06.1904 Balice/Przemyśl (74)
Olga Skibniewska
ur. 08.06.1844 Izodorówka
zm. 13.05.1931 Balice/Przemyśl (86)
Br. Wincenty - Józef Michalczyk (1880-1955)
Śląsk Opolski - Głogów (75)
O. Tadeusz Majgier (1932-2011)
Kraków - Głogów (79)

Br. Wincenty - Józef Michalczyk, ur. 26 lutego 1880 r. na Śląsku Opolskim, w diecezji wrocławskiej. Profesję zakonną złożył 18 kwietnia 1909 r. Zmarł 27 czerwca 1955 r. w Głogowie, w wieku 75 lat. Pracował we Wrocławiu, Bardzie i Głogowie. Był zakrystianem, furtianem, ogrodnikiem, refektorialnym. Odznaczał się pracowitością, usłużnością, pobożnością, spędzając wiele czasu na adoracji Najświętszego Sakramentu.

O. Tadeusz Majgier, ur. 12 czerwca 1932 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1956 r. Zmarł 27 czerwca 2011 r. w Głogowie, przeżywszy 79 lat. Pełnił kapłańsko-misyjną posługę w Braniewie, Krakowie, Warszawie, Paczkowie, Gliwicach i w Głogowie. Był misjonarzem i rekolekcjonistą. Odznaczał się bystrością umysłu, spostrzegawczością, pogodnym usposobieniem, przywiązaniem do Zgromadzenia. Był towarzyski i łatwo nawiązywał kontakty.

Blogoslawieni Meczennicy Redemptorysci z Ukrainy

28.06

Męczennicy Ukraińscy
Mikołaj Czarnecki (1884-1959) i towarzysze:
Wasyl Wełyczkowski (1903-1973),
Zynowij Kowałyk (1903-1941)
i Iwan Ziatyk (1899-1952).
In Congregatione
O. Neilton da Mota Junqueira (1973-2023)
Serrinha - Salvador (Bahia), Brazylia (50)

P. Neilton da Mota Junqueira C.SS.R.

O. Neilton da Mota Junqueira C.SS.R. urodził się w Serrinha (stan Bahia) w Brazylii, w dn. 1 stycznia 1973 roku, w rodzinie Izaiasa de Oliveira i Noemí da Mota Junqueira. Miał dwie siostry: Noildę da Mota Junqueira i Irenildę da Mota Junqueira. Po wstąpieniu do Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela w 1997 roku, odbył dwuletnie studia filozoficzne na Katolickim Uniwersytecie w Salvadorze. W 2000 roku rozpocząl nowicjat w Abadia de Goiás, który ukończył profesją zakonną, złożoną w dn. 18 lutego 2001 roku. W latach 2001-2004 kontynuował studia teologiczne na uniwersytecie w Salawadorze. Święcenia kapłańskie przyjął w dn. 6 lutego 2006 roku w katedrze Senhora Santana w Serrinha (Bahia). Pełnił posługę jako duszpasterz powołań, członek zespołu ds. misji ludowych, proboszcz parafii Bom Jesus da Lapa, współpracownik w sanktuarium i parafii Matki Bożej Wspomożycielki w Porto Seguro (Bahia). W ostatnim okresie życia był członkiem wspólnoty i zespołu duszpasterskiego w sanktuarium Bom Jesus da Lapa. Jego ostatnią pracą apostolską były misje w parafii Deus Menino w Ibicaraí (Bahia) w czerwcu 2023 r. Rankiem 20 czerwca 2023 roku doznał udaru mózgu i zmarł w szpitalu w Salwadorze. Przeżył 50 lat, w życiu zakonnym 22 lata, z których 17 w posłudze kapłańskiej. Był członkiem brazylijskiej Wiceprowincji Bahia, należącej do Prowincji Warszawskiej Redemporystów. Spoczywa w Serrinha, gdzie się urodził.

Bł. Zynowij Kowalyk C.SS.R.
29 czerwca 1940

Requiescant in pace. Amen
29.06
In Congregatione
Br. Augustyn - Jan Majewski (1910-1955)
Bielcza - Gliwice (45)

Br. Augustyn - Jan Majewski, ur. 20 czerwca 1910 r. w Bielczy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 października 1937 r. Zmarł 29 czerwca 1955 r. w Gliwicach, w wieku 45 lat. Pełnił zakonną posługę w Tuchowie, Warszawie, Krakowie, Gliwicach i w Głogowie. Był dobrym kucharzem. Obdarzony pięknym głosem, śpiewał w kościele z ludem pieśni, godzinki. Odznaczał się pracowitością, pogodą ducha, wewnętrznym pokojem, pobożnością, poczuciem humoru oraz wdzięcznością za opiekę podczas choroby.

Apostoł Neapolu
Bł. January Sarnelli (1702-1744) Neapol (41)

30.06
In Congregatione
O. Jan Szczepański (1933-2019)
Bielowy - Tuchów (85)

O. Jan Szczepański, urodził się 6 października 1933 r. w Bielowach k. Pilzna, w diececji tarnowskiej. Zmarł w Tuchowie, 30 czerwca 2019 r., przeżywszy 85 lat. Spoczywa w Krakowie, na Cmentarzu Podgórskim. O. Jan wstąpił do Juwenatu Redemptorystów w 1949 r. w Toruniu, a rok później rozpoczął nowicjat w Braniewie. 2 sierpnia 1951 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Seminarium duchowne ukończył w Tuchowie i tam też 6 kwietnia 1958 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po rocznym tirocinium pastoralnym w Warszawie został przydzielony do Krakowa w charakterze katechety i duszpasterza. Uczęszczał wówczas na wykłady w rocznym Studium Życia Rodzinnego dla duszpasterzy, powstałe przy Papieskim Wydziale Teologicznym. Po pięciu latach pobytu w Krakowie pracował dwa lata jako wikariusz i katecheta w Bardzie, oraz rok w Elblągu. W 1968 r. został przeniesiony powtórnie do Krakowa, by równolegle z pracą duszpasterską studiować liturgikę na Instytucie Liturgicznym Papieskiego Wydziału Teologicznego, gdzie w 1971 r. otrzymał tytuł licencjusza teologii. Przeniesiony do Wrocławia w charakterze wikariusza, po roku został proboszczem parafii NMP Matki Pocieszenia. Był również duszpasterzem akademickim. Po trzech latach został proboszczem w Szczecinku, na jeden rok, z powodów zdrowotnych. Po rocznym odpoczynku w Skarżysku Kamiennej, w 1978 r. podjął pracę jako katecheta i i duszpasterz ludzi morza w Gdyni. W latach 1983-1991 pracował w Gliwicach, jako kapelan szpitali. Następnie przez kilka lat był prefektem kościoła św. Benona przy ul. Pieszej w Warszawie, skąd pod koniec lat 90-tych został przeniesiony do Krakowa, a następnie do Tuchowa, gdzie spędził ostatni czas swego życia. Pozostawił po sobie m. in. obszerne studium historyczno-pastoralne „Pierwsza Komunia dzieci w Kościele rzymskokatolickim w Europie Zachodniej i w Polsce”, przepracowywane kilka razy, znak wieloletniego, pełnego pasji, zaangażowania w pracę duszpasterską Zgromadzenia, w którym przeżył 68 lat, z tego 59 w kapłańskiej posłudze.

Bł. Bp Wasyl Wsiewołod Wełyczkowski (1903-1973)
Stanisławów (Ivano-Frankivsk) - Winnipeg/Canada (70)
Wasyl Welyczkowski

Bł. Bp Bazyli (Wasyl) Wełyczkowski urodził się 1 czerwca 1903 roku w Stanisławowie, obecnie Ivano-Frankivsk, na Ukrainie. Do Seminarium we Lwowie wstąpił w 1920 roku, a po otrzymaniu diakonatu wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów obrządku bizantyjskiego. W 1925 roku złożył śluby zakonne i przyjął święcenia kapłańskie. Ponad 20 lat pracował jako misjonarz ubogich miast i wsi, również poza Ukrainą Zachodnią. W dn. 11 kwietnia 1945 roku, razem z całą hierarchią greckokatolicką, został aresztowany przez władze sowieckie i skazany na karę śmierci. Wyrok jednak został zmieniony na 10 lat ciężkich robót w obozie pracy. Zwolniony z obozu w 1955 roku powrócił do Lwowa i mimo nadwyrężonego do granic wytrzymałości zdrowia i sił podjął w ukryciu działalność duszpasterską. W 1959 roku został mianowany „biskupem kościoła milczącego”, konsekrację mógł jednak przyjąć dopiero cztery lata później w ukryciu hotelowego pokoju w Moskwie. Dnia 2 stycznia 1969 roku został on ponownie aresztowany i skazany na trzy lata więzienia, jednak z powodu choroby serca po kilku miesiącach uwolniony. W 1972 roku władze sowieckie nie zezwoliły mu na zamieszkanie we Lwowie. Przez Jugosławię i Rzym, gdzie był przyjęty na audiencji przez papieża Pawła VI (8 kwietnia 1972) udał się do Kanady, gdzie zmarł w opinii świętości 30 czerwca 1973 roku. Jego śmierć była wynikiem wolno działającej trucizny, która została mu wstrzyknięta przed wyjazdem do Jugosławii. W poczet błogosławionych został zaliczony przez Jana Pawła II, 27 czerwca 2001 roku, podczas pielgrzymki apostolskiej na Ukrainę. W poczet błogosławionych zaliczył go Jan Paweł II, dnia 27 czerwca 2001 roku, podczas pielgrzymki apostolskiej na Ukrainę, razem z dwudziestoma czterema innymi męczennikami Kościoła greckokatolickiego.

O. Wilhelm Janauschek, Sługa Boży
(1859-1926) Wiedeń - Wiedeń (66)
Wilhelm Janauschek C.Ss.R.

Sługa Boży O. Wilhelm Janauschek, ur. 19 października 1859 r. w Wiedniu. Profesję zakonną złożył 28 kwietnia 1878 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 sierpnia 1882 r. Zmarł 30 czerwca 1926 r. w Wiedniu, w wieku 66 lat. Przebywał głównie we Wiedniu i Leoben. Był jednym z filarów Prowincji Wiedeńskiej jako długoletni magister Nowicjatu, rektor i prowincjał. Wielu członków późniejszej polskiej prowincji pod jego kierunkiem ukończyło Nowicjat. Był wizytatorem polskiej prowincji w 1912 r. Odznaczał się duchem modlitwy, ufności w Opatrzność Bożą. Jego proces beatyfikacyjny jest w toku.

Benedicamus Domino!

« MAJUS ÷ JULIUS »

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSsR News :: Defuncti in CSsR
Polonia / DL