In memoriam redemptoristarum
Provinciae Varsaviensis
qui in Deo sunt

Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05]
[06] [07] [08] [09] [10]
[11] [12] [13] [14] [15]
[16] [17] [18] [19] [20]
[21] [22] [23] [24] [25]
[26] [27] [28] [29] [30]
[31]

O. Szymon Majewski, ur. 20 października 1778 r. w Bodzanowie, w diecezji płockiej. Profesję zakonną złożył w 1801 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 sierpnia 1807 r. Zmarł w dn. 4 marca 1826 r. w Piotrkowicach na skutek zaczadzenia, przeżywszy 47 lat. Po kasacie klasztoru św. Benona był wikariuszem w Kutnie, administratorem parafii w Łąkoszynie. Przez 3 lata przebywał w Szwajcarii, potem przybył do Piotrkowic, gdzie spoczywa.

O. Marcin Nuckowski, ur. 13 września 1875 r. w Lipnikach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1892 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 lipca 1898 r. Zmarł w dn. 4 marca 1945 r. w Wilnie, w wieku 69 lat. Spoczywa w Wierszubie (gmina mickuńska, powiat wileńsko-trocki). Był rektorem w Tuchowie, Krakowie, Mościskach i Zamościu. Przebywał w Wilnie. Był misjonarzem. Brał udział w misjach syberyjskich w 1908 r. Odznaczał się cichością, spokojem.

O. Franciszek Świątek, ur. 16 maja 1889 r. w Mędrzechowie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1909 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 lipca 1915 r. Zmarł w Wilnie, gdzie spoczywa, w dn. 4 marca 1976 r., na skutek choroby stwardnienia rozsianego. Swój apostolat misyjny pełnił najpierw we wspólnotach w Krakowie i w Tuchowie. Pełnił ponadto obowiązki ministra. Był też uznanym misjonarzem. Pózniej prowadził duszpasterstwo w Wilnie, budując jednocześnie dom zakonny, oraz Brasławiu, na terenach byłego Związku Radzieckiego. W swych pismach szerzył kult świętych polskich. Był miłym człowiekiem, sumiennym zakonnikiem, gorliwym kapłanem, misjonarzem, duszpasterzem i rekolekcjonistą. Zasłużył się jako badacz polskiej hagiografii. Ceniono go jako duszpasterza polonii wileńskiej i “męczennika wózka inwalidzkiego”. Podejmowano starania o jego beatyfikację.

O. Jan Podgórski, pierwszy Polak w C.SS.R. Ur. 11 czerwca 1775 r. w Brewkach, w diecezji płockiej. Profesję zakonną złożył 23 lipca 1794 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 czerwca 1797 r. Zmarł w Krakowie, w dn. 6 marca 1847 r., przeżywszy 71 lat. Był pierwszym Polakiem przyjętym do Zgromadzenia przez Św. Klemensa. Wiele pracował jako spowiednik i utalentowany kaznodzieja. Był magistrem Nowicjatu. Po rozproszeniu Benonitów w 1808 r. był wikariuszem w Radzyminie, proboszczem w Cygowie. Krótko przebywał w Wiedniu. Pracował w Piotrkowicach, gdzie utworzył nową placówkę Zgromadzenia. Po zniesieniu jej przez rząd rosyjski, przebywał na terytorium wolnego miasta Krakowa. Był kapelanem Sióstr Norbertanek.

O. Viktor Waroux, Belgijczyk, ur. 5 czerwca 1882 r. w Pipeaux, w diecezji Tournai (Walonia). Profesję zakonną złożył 26 maja 1903 r, w prowincji Flandrica. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 lipca 1906 r. Zmarł w dn. 6 marca 1955 r. w Scifelli di Veroli (Frosinone) we Włoszech, w wieku 72 lat. Po święceniach przybył do Polski (1909), aby ożywić rozwój nowej prowincji. Wykładał Pismo św. w Studentacie w Maksymówce. Był magistrem Nowicjatu w Mościskach przez 5 lat, duszpasterzem, kaznodzieją, misjonarzem i spowiednikiem. Przed wybuchem pierwszej wojny światowej udał się do Czech. Powrócił jednak do Krakowa w 1915 r. Był prefektem kościoła i zelatorem wspólnoty. Jego życie związane było głównie z domami, w których znajdowali się juweniści i nowicjusze. Po przeniesieniu się do prowincji rzymskiej (1940) został magistrem Nowicjatu. Poświęcił się także dzieciom z sierocińca w Piccola Città Bianca. Był człowiekiem modlitwy i służby.

O. Antoni Krawiec, ur. 31 maja 1917 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 1 sierpnia 1939 r. Święcenia kapłańskie przyjął 21 kwietnia 1945 r. Zmarł w dn. 8 marca 1975 r. w Braniewie, w wieku 57 lat. Pracował apostolsko w Gliwicach, Krakowie, Wrocławiu, Braniewie, Toruniu, Tuchowie, Zamościu. Był rektorem w Łomnicy. Obdarzony potężnym głosem i dobrym zdrowiem stał się znanym ludowym misjonarzem. Przeprowadził około 960 prac misyjnych i rekolekcyjnych. Cechowały go pracowitość, prostota życia, wielka życzliwość dla ludzi, apostolska gorliwość i szczera pobożność. Cierpienia w czasie choroby znosił z pogodą ducha i z pełnym zaufaniem Opatrzności Bożej.

O. Stefan Koper, ur. 15 kwietnia 1929 r. w Borku Fałęckim, w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955 r. Zmarł nagle, w Elblągu, w dn. 8 marca 1984 roku, przeżywszy 54 lata. Spoczywa w Krakowie. Po ukończeniu studiów z zakresu teologii moralnej na KUL-u wykładał w seminarium w Tuchowie. Był sekretarzem i archiwistą prowincjalnym. Angażował się w prace misyjno-rekolekcyjne. Pełnił posługę rektora w Paczkowie, Elblągu i Krakowie. W Krakowie przeprowadził remont wieży i dachu na kościele. Ostatnie lata życia spędził w Elblągu jako proboszcz i budowniczy kościoła. Pozostawił pamięć pracowitego, oddanego Zgromadzeniu redemptorysty.

O. Łukasz Kocik, ur. 4 stycznia 1932 r. w Janowicach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1956 r. Zmarł w dn. 9 marca 2008 r. w Salwadorze, w Brazylii, skończywszy 76 lat. Spoczywa w Bom Jesus da Lapa. Przebywał w Zamościu, Warszawie, Gliwicach i Głogowie. W 1972 r. wyjechał na misje do Brazylii. Pracował w sanktuarium Bom Jesus da Lapa. Był ekonomem, budowniczym klasztorów, kościoła, kaplicy, odpowiadał za drukarnię przysanktuaryjną, rozwinął duszpasterstwo rodzin, był archiwistą Wiceprowincji, pomocnikiem w duszpasterstwie. Publikował wiele z zakresu z historii Wiceprowincji, drukował pomoce duszpasterskie i modlitewniki. Był systematyczny, pracowity, silny duchem i dyspozycyjny.

O. Franciszek Maślanik, ur. 2 kwietnia 1899 r. w Chyrowie, w diecezji przemyskiej. Wyświęcony został na kapłana w obrządku wschodnim w dn. 27 czerwca 1926 r. Profesję zakonną złożył 21 listopada 1946 r. Zmarł w dn. 10 marca 1979 r. we Wrocławiu, osiągnąwszy wiek 79 lat. Pracował jako duszpasterz w Jaczowie koło Głogowa oraz we Wrocławiu. Sumiennie wykonywał powierzone mu prace. Był cichy, pobożny, oddany Zgromadzeniu.

O. Andrzej Drwal, ur. 24 listopada 1962 roku w Tarnowie. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1984 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 czerwca 1989 roku. W wieku 37 lat, zginął tragicznie w wypadku samochodowym w dn. 10 marca 2000 roku, w Zawadzie koło Zamościa. Ukończył wcześniej tirocinium misyjne w Krakowie. Pracował jako duszpasterz, misjonarz i rekolekcjonista na naszych placówkach w Głogowie, Bardzie i Gdyni. Natomiast w Zamościu, gdzie spoczywa jego ciało, oprócz pracy misyjno-rekolekcyjnej studiował zaocznie teologię życia wewnętrznego. Chętnie służył jako spowiednik. Odznaczał się gorliwością w modlitwie. Był surowym ascetą i wiele pościł.

O. Edmund Kowalkowski, ur. 24 lutego 1913 r. w Herten-Schorlebeck, w diecezji Padeborn w Niemczech. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1933 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1938 r. Zmarł w dn. 11 marca 1991 r. w Toruniu, przeżywszy 78 lat. Pracował apostolsko w Zamościu, Wrocławiu, Gliwicach, Toruniu. Był konsultorem, prefektem Studentatu, lektorem, ministrem, rektorem w Gliwicach, Warszawie i Wrocławiu oraz proboszczem. Wyjeżdżał także na rekolekcje. Odznaczał się kulturą osobistą i towarzyską oraz przywiązaniem do Zgromadzenia.

O. Marian Kieniarski, ur. 2 sierpnia 1915 w Nowym Korczynie, w diecezji kieleckiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1936 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 sierpnia 1941 r. Zmarł w dn. 12 marca 1999 r. w Villa Ángela, w wieku 83 lat. Pracował na misjach w Argentynie. Pełnił misyjną posługę w Resistencia, Villa Ángela, San Pedro, Las Lomitas, Charata. Był też przełożonym domu, wice-prowincjałem, proboszczem. Za jego prowincjalstwa do Aregentyny przybyło z Polski 12 nowych ojców. Pracował wśród tubylczych Indios. Był wyczulony na sprawy społeczne, organizował instytucje pomocy biednym, promocji kobiety, dokształcania zawodowego. Współpracował owocnie z władzami państwowymi. Przyczynił się do założenia lotniska, banku. Był otwarty, zaangażowany, pracowity.

O. Henryk Pagiewski, ur. 9  stycznia 1930 r. w Zalasowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 5 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1957 r. Zmarł w dn. 12 marca 2000 w Tuchowie, przeżywszy 70 lat. Studiował w Louvain (Belgia), Brukseli i w Rzymie. Wykładał w Tuchowie, Katowicach oraz na ATK w Warszawie. Był prefektem Studentatu, konsultorem prowincjalnym oraz dwukrotnym delegatem na Generalną Kapitułę. Prowadził duszpasterstwo młodzieżowe oraz głosił wiele kazań, zwłaszcza nowennowych. Był przewodniczącym Sekcji Homiletów Polskich przy Komisji Episkopatu ds. Nauki Katolickiej. Wydawał książki i napisał wiele artykułów, zwłaszcza z zakresu homiletyki. Odznaczał się pracowitością, wrażliwością, życzliwością.

O. Franciszek Szymski, ur. 10 października 1926 r. w Myślenicach. Jedna z jego sióstr została zakonnicą, a brat Antoni wstąpił do redemptorystów (rozstrzelany przez Niemców w Warszawie w masowej egzekucji 6 sierpnia 1944 r. razem z 29 współbraćmi). Franciszek w czasie okupacji uczył się w tajnym nauczaniu w Krakowie. Podobnie jak starszy brat, odkrył swe powołanie do życia zakonnego w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela i w dn. 1 sierpnia 1946 r. rozpoczął nowicjat, a 2 sierpnia 1947 r. złożył śluby zakonne. W latach 1947-1949 kontynuował naukę w gimnazjum i liceum redemptorystów (tzw. juwenat) Toruniu. Następnie studiował filozofię i teologię w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie (1949-54) i tam 20 czerwa 1954 r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk ks. abp. Włodzimierza Jasińskiego. Ukończył roczne przygotowanie homiletyczno-pastoralne (tzw. tirocinium) w Warszawie. Pracował jako misjonarz i rekolekcjonista w Tuchowie (1955-58), Toruniu (1958), Gdyni (1959-64). W tym czasie był represjonowany przez władze, spędził miesiąc w więzieniu w Gdańsku (1961). Następnie pracował w Braniewie jako misjonarz i spowiednik sióstr zakonnych (1964-1970). Potem został skierowany do Skarżyska-Kamiennej (1970-1984), gdzie pełnił posługę misjonarza, ekonoma domu, a także przełożonego miejscowej wspólnoty zakonnej (1978-84). Od roku 1984 przebywał w Tuchowie, posługując jako misjonarz, dyrektor misji, spowiednik sióstr zakonnych. Jako emeryt, w miarę swoich sił, pomagał w duszpasterstwie sanktuaryjnym. Zmarł w dn. 12 marca 2017 r. w klasztorze w Tuchowie, w 91 roku życia, 70 roku życia zakonnego i 63 roku kapłaństwa. Od pierwszych lat kapłaństwa nieprzerwanie pracował jako misjonarz i rekolekcjonista. W latach 70 i 80-tych aktywnie uczestniczył w akcji trzeźwościowej, włączając tę tematykę w działalność kaznodziejską. Przeprowadził ponad tysiąc prac apostolskich (misje parafialne, rekolekcje). Odznaczał się gorliwością misyjną, z dużym poświęceniem pełnił posługę konfesjonału, bardzo cenił sobie modlitwę – sam modlił się dużo i dużo czasu poświęcał na modlitwę z ludem Bożym.

O. Dominik Stawarz, ur. 19 grudnia 1915 r. w Filadelfii, w Stanach Zjednoczonych. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1935 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 r. Zmarł 13 marca 1988 r. w Toruniu, w wieku 72 lat. Przebywał w Toruniu, Krakowie i Tuchowie. Był utalentowanym misjonarzem i rekolekcjonistą. Przeprowadził 723 prace apostolskie. Jego życie było przeniknięte modlitwą, studium i głoszeniem Ewangelii. Przejawiał głębsze zainteresowania teologiczne i oryginalne ujęcia tematów kaznodziejskich, które starał się przybliżyć ludowi w czasie prac apostolskich.

Br. Czesław - Kazimierz Sieprawski, ur. 30 listopada 1940 r. w Krakowie, na Podgórzu. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1960 r. Zmarł w dn. 13 marca 2008 r. w hospicjum w Gdyni. Spoczywa w Krakowie. Przebywał z posługą w Braniewie, Krakowie, Głogowie, Skarżysku Kamiennej, Warszawie, Gdyni. Był pomocnikiem ekonomów klasztornych, palaczem, pomagał w kuchni, zakrystii, dbał o porządek, opiekował się chorymi. Był odpowiedzialny, życzliwy, towarzyski.

Br. Nepomucen - Jan Grala, ur. 10 marca 1852 r. w Sarnowie, na Śląsku Pruskim. Profesję zakonną złożył 12 czerwca 1886 r. Zmarł w dn. 14 marca 1913 r. w Mościskach, w wieku 60 lat. Przebywał w Krakowie, Warszawie, Tuchowie. Należał do pierwszych trzech redemptorystów, którzy zamieszkali w Mościskach. Wykonywał obowiązki w różnych zawodach, m.in. murarza, stolarza. Był pracowity i rozmodlony. Gdziekolwiek go posłano świecił przykładem gorliwości. W chorobie i cierpieniu był zdany na Wolę Bożą.

O. Leon Golnik, ur. 11 kwietnia 1885 r. w Serocku, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1902 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 lipca 1909 r. Zmarł w dn. 14 marca 1960 r. w Zamościu, osiągnąwszy wiek 74 lat. Spełniał swoją misję w Tuchowie, Kościanie, Łomnicy Zdroju i w Zamościu. Był wykładowcą, prefektem braci, konsultorem, spowiednikiem w Nowicjacie. Stan zdrowia nie pozwalał mu na pełne oddanie się pracy misyjnej. Często jednak prowadził rekolekcje dla braci Zgromadzenia oraz Sióstr zakonnych. Obok różnych chorób cierpiał na skrupuły. Chętnie spowiadał. Był miły w relacjach z ludźmi.

O. Stanisław Mikrut, urodził się 23 marca 1939 r. w Żurowej (gmina Szerzyny), w diecezji tarnowskiej. Po odbyciu nowicjatu w Łomnicy, złożył pierwszą profesję rad ewnagelicznych w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela w dn. 15 sierpnia 1956 roku,  śluby wieczyste zaś w dn. 2 sierpnia 1961 w Tuchowie. Tutaj też, po odbyciu formacji seminaryjnej i studiów filozoficzno-teologicznych, w dn. 19 lipca 1964 roku, z rąk apba Jerzego Ablewicza, przyjął święcenia prezbiteratu. Po święceniach o. Stanisław odbył tirocinium misyjne. W posłudze kapłańskiej, w różnych wspólnotach Prowincji Warszawskiej Redemptorystów był zwłaszcza misjonarzem, obdarzonym gorliwością w głoszeniu słowa Bożego. Całe dalsze jego kapłańskie życie, przez 50 lat aktywnej posługi, było wypełnione pracą misyjną. Wspólnoty redemptorystów, w których o. Stanisław pracował jako misjonarz to Warszawa (ul. Karolkowa), Paczków (2 razy), Szczecinek, Elbląg (2 razy), Wrocław (2 razy), Bardo, Braniewo, Lubaszowa i Tuchów, dokąd za trzecim już razem przybył w 2016 r. Od tego czasu, przez 4 lata, o. Stanisław zmagał się z ciężką chorobą, którą mężnie znosił. Zmarł w dn. 15 marca 2020 r., przeżywszy niemal 81 lat, w 64 roku życia zakonnego i 56 roku kapłaństwa. Spoczywa w Tuchowie.

O. Józef Sochacki, ur. 16 marca 1900 w Kresowicach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1919 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 sierpnia 1926 r. Zmarł 16 marca 1956 roku w Warszawie, w wieku 56 lat. Pełnił urząd rektora w Zamościu, Krakowie, Braniewie, ministra w Warszawie oraz prokuratora prowincji. Przyczynił się do odzyskania domu w Toruniu. Prowadził Sodalicję Mariańską. Był znakomitym misjonarzem, kaznodzieją, organizatorem.

Br. Cyryl - Jan Madziarczyk, ur. 6 maja 1872 r. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1905 r. Zmarł 16 marca 1959 roku w Tuchowie, przeżywszy 86 lat. Przebywał w Maksymówce, Tuchowie. Był zakrystianinem, a także bratem refektorialnym. Swoje obowiązki spełniał zawsze sumiennie. Lubił porządek i dokładność. Był bardzo pracowity. W pamięci współbraci pozostał jako gorliwy, pomysłowy i zaradny w życiu zakonnik.

O. Ignacy Dylewski, ur. 15 października 1805 r. w Zielonej koło Żuromina, w diecezji płockiej. Profesję zakonną złożył 8 grudnia 1826 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 lipca 1829 r. Zmarł w Lisowie 17 marca 1843 r., w wieku 37 lat. Współpracował z o. Podgórskim w Piotrkowicach. Po zniesieniu domu w Piotrkowicach pracował w diecezji krakowsko-kieleckiej. Był proboszczem w Lisowie.

Br. Józef Bogacz, ur. 17 kwietnia 1923 r. w Radgoszczy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1943 r. Zmarł 17 marca 1948 r. w Krakowie, w młodym wieku 24 lat. Przebywał w Mościskach, Łomnicy, Krakowie. Zawsze uśmiechnięty, pracowity, usłużny, pobożny i ofiarny. W chorobie przejawiał swoje przywiązanie do Zgromadzenia.

O. Leon Dziemecki, ur. 22 lutego 1922 r. w Toruniu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 czerwca 1956 r. Zmarł w Gdyni 18 marca 1985 r., w wieku 63 lat. Spoczywa w Toruniu. Pracował w Głogowie, Elblągu oraz Braniewie jako misjonarz, duszpasterz, rektor wspólnoty. Był katechetą. Miał szczególny dar podejścia do młodzieży, znakomicie prowadził ministrantów, z gorliwością zabiegał o powołania do naszego Zgromadzenia.

O. Jeferson dos Santos Leite, ur. 2 lutego 1981 roku, w Ecoporanga, Brazylia, stan Espírito Santo. Profesję zakonną złożył 6 stycznia 2008 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 czerwca 2012 r. w rodzinnej miejscowości. Po święceniach został skierowany do pracy w duszpasterstwie powołań. W dn. 16 marca 2013 roku. uległ wypadkowi samochodowemu, a zmarł dwa dni później, 18 marca 2013 r., w Salvador, na atak serca. Pochowany został w Ecoporanga, swojej rodzinnej parafii. Przeżył 32 lata. Należał do Wiceprowincji Bahia.

O. Franz Xaver Egkher, ur. 5 listopada 1763 r. w Sellendorf, w Austrii. Profesję zakonną złożył 20 lipca 1786 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1790 r. Zmarł 20 marca 1801 r. w Warszawie, w wieku 37 lat. Miejscem jego pracy była Warszawa naszych Benonitów.

Br. Wawrzyniec - Piotr Michałowski, ur. 19 lutego 1865 r. w Siedlcu w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 24 września 1898 r. Zmarł 20 marca 1950 r. w Tuchowie, przeżywszy 85 lat. Prawie całe swe życie zakonne spędził w Tuchowie, gdzie przez długie lata kierował gospodarstwem na Gadówce. Był wzorem brata zakonnego. Przełożeni mogli zawsze na nim polegać. Sumiennie wypełniał swoje obowiązki w ogrodzie i w domu. Cierpienia choroby znosił spokojnie.

Br. Kanty - Ludwik Młyniec, ur. 12 sierpnia 1867 r. w Tuchowie. Profesję zakonną złożył 25 marca 1900 r. Zmarł 21 marca 1931 r. w Krakowie, w wieku 63 lat. Przebywał w Tuchowie, Mościskach i Krakowie. Był ogrodnikiem, pomagał w kuchni. Odznaczał się pracowitością i prostotą, zmysłem praktycznym, dobrym humorem.

O. Józef Palewski, ur. 22 marca 1867 r. w Starej Wsi, w diecezji tarnowskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 czerwca 1890 r. Pracował jako wikariusz w Bochni, a potem w Tarnowie. Po dwóch latach kapłaństwa wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1892 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 77 lat. Był dyrektorem Juwenatu oraz rektorem w Tuchowie. Przygotował koronację Cudownego Obrazu Matki Bożej Tuchowskiej. Przez długie lata był redaktorem Chorągwi Maryi. Przetłumaczył na język polski Nawiedzenia Najświętszego Sakramentu św. Alfonsa. Wydał też wiele mniejszych pism, przeważnie tłumaczonych. W roku 1908 brał udział w misjach syberyjskich.

O. Mikołaj Lenoir, Francuz, ur. 1773 r. w Aiensi, w Pikardii. Profesję zakonną złożył 13 listopada 1796 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 listopada 1797 r. Zmarł w Warszawie 22 marca 1801 r., przeżywszy ok. 28 lat. Uczył w szkole przy klasztorze św. Benona. Wykładał język łaciński, grecki, hebrajski. Wiele udzielał się w duszpasterstwie. Swoją duszpasterską opieką obejmował także Żydów.

O. Józef Ortyl, ur. 21 marca 1915 r. w Złotnikach koło Mielca, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lipca 1939 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 czerwca 1944 r. Zmarł w Głogowie 24 marca 1967 r., w wieku 52 lat. Najdłużej pracował w Głogowie i Zamościu. Był ministrem. W czasie swego pobytu w Głogowie zasłużył się szczególnie jako duszpasterz powierzonych mu parafii: Wilków i Serby. Był cichym, pracowitym, wzorowym zakonnikiem.

O. Teodor Kaczewski, ur. 9 września 1899 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1919 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 lipca 1926 r. Zmarł 24 marca 1989 r. w Tuchowie, osiągnąwszy sędziwy wiek 89 lat. Studia w Rzymie, na Angelicum, ukończył z tytułem doktora teologii dogmatycznej. Po powrocie wykładał w Tuchowie. Oprócz teologii dogmatycznej wykładał teologię fundamentalną, ascetyczną i liturgikę. Przez 26 lat był prefektem Studentatu. Pełnił posługę rektora w Tuchowie. Jako konsultor generalny oraz członek Komisji generalnej brał udział w opracowaniu nowych konstytucji. Wizytował polską prowincję oraz spowiadał siostry zakonne w Rzymie. Mimo choroby nie przestał być pogodny i cierpliwy.

O. Józef Zdunek, ur. 9 marca 1921 r. w Toruniu, na Podgórzu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1939 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 kwietnia 1946 r. Zmarł 24 marca 2002 r. we Wrocławiu, przeżywszy 81 lat. Był cenionym misjonarzem, rekolekcjonistą, rektorem, konsultorem, członkiem Rady Kapłańskiej Archidiecezji Krakowskiej. Odznaczał się wrażliwością i wewnętrznym pokojem. Przez ostatnie 10 lat życia z wytrwałością i spokojem dźwigał krzyż choroby i cierpienia.

O. Bronisław Kępa urodził się w dn. 15 sierpnia 1941 roku w Łękawicy, skąd pochodzi wielu redemptorystów, w rodzinie Wojciecha i Marii zd. Wierzbicka. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Łękawicy oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie, w 1960 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, które przerwał po drugim roku studiów ze względu na chorobę ojca, a później jego śmierć. Następnie, w latach 1964-1966, odbywał służbę wojskową, zdając w jej trakcie zaoczne egzaminy u jednego z profesorów tarnowskiego seminarium. Po jej ukończeniu pragnął powrócić do diecezjalnego seminarium duchownego, ale ze względu na trudne warunki rodzinne ostatecznie nie podjął studiów. Pracował na poczcie w Tarnowie. W 1974 roku starał się raz jeszcze o przyjęcie do WSD w Tarnowie, ale ze względu na zaawansowany wiek zasugerowano mu raczej seminarium zakonne. W tym samym roku wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów, po nowicjacie w Łomnicy złożył pierwsze śluby zakonne (17.10.1975), zaś po ślubach wieczystych w Tuchowie (22.10.1978), przyjął w sanktuarium tuchowskim, w dn. 14 czerwca 1979 roku, święcenia kapłańskie z rąk abpa Jerzego Ablewicza. W ciągu niemal 41 lat życia kapłańskiego służył w licznych wspólnotach redemptorystów Prowincji Warszawskiej: Szczecinek (1979-1985), Głogów (1985-1986), Zamość (1986-1987), Gliwice (1987-1988), Elbląg (1988-1990), Lubaszowa (1990-1996), Łomnica-Zdrój (1996-2000) i ponownie Gliwice (2000-2019). W swej posłudze troszczył się o nieustanny rozwój życia duchowego i stosownych kwalifikacji misyjno-duszpasterskich. M. in. w 1979 roku ukończył kurs duszpasterstwa trzeźwości organizowany przez Warszawską Prowincję Braci Mniejszych Kapucynów w Zakroczymiu, a w 1990 roku rozpoczął studia w zakresie pastoralno-liturgicznym na ówczesnej Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, które potem kontynuował w Instytucie Teologiczno-Pastoralnym w Tarnowie. Ponadto, w 1997 roku, podjął studia zaoczne w zakresie homiletyki na PAT w Krakowie. Jego ostatnią wspólnotą stał się niemal rodzinny Tuchów (2020), gdzie zmarł w dn. 24 marca 2020, w 79 roku życia i gdzie spoczywa.

O. Wiesław Leszkiewicz, ur. 11 maja 1948  roku w Szczecinku, z rodziców Jerzego i Marii zd. Górka. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1962 roku, rozpoczął naukę w Zasadniczej Szkole Rzemiosł Budowlanych w Szczecinku. Od 1965 roku kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym, które ukończył w 1967 roku. W lipcu tegoż roku został przyjęty do Zgromadzenia. Nowicjat odbywał w Braniewie. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 15 sierpnia 1968 roku, zaś śluby wieczyste w dn. 2 lutego 1974 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął w Tuchowie, w dn. 13 czerwca 1974 roku z rąk bpa Jerzego Ablewicza. Po święceniach został skierowany do Tirocinium w Toruniu, które ukończył w 1975 roku. Następnie przeniesiony został do Warszawy, gdzie pracował jako duszpasterz młodzieży. Od 1977 roku pracował głównie jako misjonarz, przebywając w następujących domach: Elbląg (1977-1979), Gliwice (1979-1980), Warszawa (1980-1984). Mieszkając w Warszawie, rozpoczął studia teologiczne na ówczesnej Akademii Teologii Katolickiej. W tym czasie wyrażał również gotowość do wyjazdu na misje zagraniczne. W 1984 roku został przeniesiony do Gdyni, a następnie pracował w Zamościu (1989-1993), Wrocławiu (1993-1994) i Gliwicach (1994-1997). Od 1997 roku mieszkał we wspólnocie przy ul. Karolkowej w Warszawie, gdzie przez wiele lat pomagał w pracy duszpasterskiej w parafii św. Klemensa Hofbauera, jak również udawał się z pomocą współbraciom pracującym na Białorusi. Pogarszający się stan zdrowia ograniczył jego zaangażowanie w życie i pracę apostolską. Zmarł w Warszawie, w dn. 24 marca 2021, w wieku 72 lat, w 53 roku życia zakonnego i 47 roku kapłaństwa.

O. Witold Czapliński, ur. 21 lutego 1906 r. w Ostrawie Morawskiej, w Czechach. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1926 r. Święcenia kapłańskie przyjął 1 września 1929 r. Zmarł 25 marca 1993 r. w Wiedniu, osiągnąwszy wiek 87 lat. Spoczywa w Krakowie. Wykładał filozofię, historię Kościoła i liturgikę w Tuchowie. Był socjuszem Studentatu. Prowadził także wykłady w Toruniu. Był znawcą nauki św. Jana od Krzyża. By poszerzyć swoje zainteresowania filozoficzne wyjechał na rok do Anglii, gdzie uległ wypadkowi. Po powrocie do Polski zamieszkał w Krakowie. Chętnie wykonywał kapłańską posługę w parafii. Nosił własny przydomek "Makary".

O. Marcin Karaś, ur. 6 listopada 1910 r. w Borku k. Bochni, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 28 października 1930 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 sierpnia 1935 r. Zmarł 25 marca 2003 r., w wieku 92 lat, w Krakowie. Posługiwał we wspólnotach w Zamościu, Mościskach, Lwowie, Drohobyczu, Stryju, Gdyni, Głogowie i Krakowie. W latach 1952-1956 został zesłany do sowieckich łagrów. Bolesne doświadczenie tamtych prześladowań opisał we wspomieniach Szlakiem zesłańców. Szesnaście trudnych lat w ZSRR 1944-1959, Homo Dei, Kraków 1998. W swej posłudze był przełożonym wspólnoty, duszpasterzem, rekolekcjonistą, spowiednikiem i kapelanem szpitala. Odznaczał się pracowitością, dyspozycyjnością i pogodą ducha. Pozostaje we wdzięcznej pamięci współbraci: Maciej Sadowski CSsR, „Proces i sowieckie represje wobec o. Marcina Karasia CSsR (1910-2003)”, w: J. Wołczański (red.), Wytrwać i przetrwać jak Bóg daje. Świadkowie Kościoła rzymskokatolickiego na Ukrainie Sowieckiej 1917-1991, UPJP2 Kraków 2010, ss. 307-328.

O. Franciszek Krakowski, ur. 13 grudnia 1935 r. w Gwoźdźcu, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 30 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1960 r. Zmarł 26 marca 1997 r. w Makarowcach na Białorusi, w wieku 61 lat. Pracował w Głogowie jako misjonarz oraz duszpasterz parafii w Brzostowie. W Szczecinku był przełożonym, gdzie wybudował nowe zaplecze duszpasterskie. W Elblągu, Toruniu i Zamościu pełnił posługę rektora. W roku 1992 rozpoczął pracę misyjną w Makarowcach na Białorusi. Odznaczał się gorliwością, zamiłowaniem do modlitwy. Cenił sobie powołanie. Był pogodnego ducha, obowiązkowy, pilny.

O. Józef Nowak, ur. 4 listopada 1931 r. w Słonej k. Zakliczyna, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 5 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1957 r. Zmarł 26 marca 2005 r. w Gliwicach, w wieku 73 lat. Przebywał w Zamościu, Łomnicy Zdroju, Gliwicach. Był duszpasterzem, prefektem kościoła, odpowiadał za bibliotekę. Pozostał w pamięci jako cichy, pracowity, sumienny i usłużny współbrat oraz gorliwy spowiednik.

O. Antoni J. Bradło, ur. 12 sierpnia 1932 r. w Lubczy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 05 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1957 r. Zmarł 26 marca 2016 r. w Chicago w USA, przeżyszy 83 lata. Został pochowany w Tuchowie. W dn, 6 lutego 1986 r. Instytut Yad Vashem w Jerozolimie nadał wszystkim członkom rodziny o. Antoniego tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata za ukrywanie 13 Żydów w czasie lutego wojny światowej. Po święceniach odbył roczne tirocinium. Posługiwał jako misjonarz i rekolekcjonista w Głogowie, Gliwicach, Braniewie, Łomnicy-Zdroju, Gdyni i Wrocławiu. Dwukrotnie był na misjach w Argentynie w latach 1967-69 oraz 1977-88. 24 lata spędził w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował w parafiach Hightstown i w Chicago, dla wspólnot polsko i hiszpańskojęzycznych. Od 2013 r. przebywał w klasztorze tuchowskim.

O. Tadeusz Pawlik, ur. 1 stycznia 1938 roku w Ryglicach, w diecezji tarnowskiej. Zmarł w dn. 27 marca 2019 roku, w Salwadorze w Brazylii, w wieku 81 lat. Pierwsze śluby złożył 15 sierpnia 1957 roku, a śluby wieczyste pięć lat później, w dn. 15 sierpnia 1962 roku. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk ks. abp. Jerzego Ablewicza w dn. 19 lipca 1964 roku w Tuchowie. Na misje do Brazylii wyjechał 6 stycznia 1976 roku. Pracował tam, przez 43 lata, zwłaszcza w stanie Bahia, jako duszpasterz w sanktuarium i w parafii i jako ceniony misjonarz ludowy. Był wychowawcą (przez 19 lat), a także rektorem i wykładowcą filozofii w Wyższym Seminarium Duchownym. Był członkiem Wiceprowincji Bahia, w której przez 6 lat pełnił urząd przełożonego Wiceprowincji. Był również przełożonym wspólnoty redemptorystów przy sanktuarium Dobrego Jezusa w Bom Jesus da Lapa. Z oddaniem pełnił posługę duszpasterską dla ubogich na obrzeżach blisko 3-milionowego miasta Salwador, gdzie wybudował wiele kaplic i założył wiele grup duszpasterskich i misyjnych, zapoczątkował formację misjonarzy świeckich, powołał stałą ekipę misyjną. Autor książki Moje spotkanie z Jezusem w ubogich oraz publikacji «Głos o teologii wyzwolenia z ojczyzny Boffa», Homo Dei 56 (1987) 31–33, a także Missionários Redentoristas da Bahia, Gráfica e Editora Redentorista, Goiânia – Goiás 1993. W Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela przeżył 62 lata, z tego w kapłaństwie 54 lata. Wspominany z wdzięcznością, spoczywa na cmentarzu redemptorystów przy sanktuarium Dobrego Jezusa w Bom Jezus da Lapa.

Br. Rodrigo de Oliveira Almeida urodził się w dn. 13 stycznia 1983 roku. Rodzicami byli Francisco Matozinhos de Oliveira i Estela Almeida de Oliveira. Wstąpił do Zgromadzenia w 2015 roku. Rok przygotowawczy odbył w Itabuna, w stanie Bahia. W 2016 roku przeniósł się do Salvadoru, by odbyć postulat i podjąć studia filozofii. Pod koniec pierwszego semestru ujawniły się zmiany nowotworowe na szyi i wkrótce zdiagnozowano u niego raka. W 2019 r. przeszedł terapię z przeszczepem szpiku kostnego, która rokowała nadzieje na wyzdrowienie. Na początku roku 2020 rak jednak powrócił, wywołując ciężką anemię. Choroba rozszerzyła się w ostatnich tygodniach na zapalenie płuc. W tej sytuacji, Rodrigo wysłał do Rady Wice-Prowincji Bahia prośbę o złożenie ślubów zakonnych w Zgromadzeniu Misjonarzy Redemptorystów przed odbyciem kanonicznego nowicjatu. Prośba została przyjęta i przekazana do Przełożonego generalnego, o. Michaela Brehla, który wydał odpowiednie pozwolenie. W sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia, Rodrigo złożył profesję zakonną w dn. 6 marca 2020, w kościele parafialnym w Santa Efigênia de Minas, w stanie Minas Gerais, na trzy tygodnie przed śmiercią. Bardzo się cieszył swoją tożsamością zakonną. Br. Rodrigo zmarł w dn. 27 marca 2020 roku w szpitalu regionalnym w Governador Valadares (Minas Gerais). Przeżył 37 lat, ożywiony nieustannym pragnieniem apostolskiej pracy w Bom Jesus da Lapa. Został pochowany na cmentarzu rodzinnej parafii w Santa Efigênia de Minas.

Kl. now. Antoni Szymski, ur. 30 marca 1921 w Myślenicach, w diecezji krakowskiej. Nowicjat rozpoczął w Warszawie 9 listopada 1943 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 23 lat.

O. Kazimierz Majgier, ur. 24 października 1874 r. w Strzelczyskach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 25 kwietnia 1897 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 lipca 1901 r. Zmarł 30 marca 1960 r. w Krakowie, przeżywszy 85 lat. Przebywał w Krakowie, Warszawie, Mościskach, Zamościu, Łomnicy Zdroju. Był wybitnym misjonarzem ludowym. Przeprowadził 814 prac misyjnych i rekolekcyjnych. Kłopoty ze słuchem oraz choroba serca doprowadziły do osłabienia jego organizmu. Był radosny, humorystyczny, przystępny.

O. Zygmunt Rutka, ur. 26 kwietnia 1938 r. w Cieszynie, w diecezji katowickiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1954 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 sierpnia 1961 r. Zmarł 30 marca 1989 r. w Bardzie, osiągnąwszy wiek 50 lat. Był socjuszem Nowicjatu w Braniewie. Pracował w Gliwicach, Łomnicy i Bardzie Śląskim. Spełniał prace związane ze sklepikiem, refektarzem. Pomimo słabszego zdrowia pomagał w duszpasterstwie sanktuaryjnym.

« FEBRUARIUS ÷ APRILIS »

---