Nasi zmarli w marcu

O. Marcin Nuckowski, ur. 13 września 1875 r. w Lipnikach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1892 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 lipca 1898 r. Był misjonarzem. Brał między innymi udział w misjach syberyjskich w 1908 r. Odznaczał się cichością, spokojem. Był rektorem w Tuchowie, Krakowie, Mościskach i Zamościu. Pełnił posługę także w Wilnie, gdzie zmarł w dn. 4 marca 1945 roku, w wieku 69 lat. Spoczywa w Wierszubie (gmina mickuńska, powiat wileńsko-trocki).

O. Franciszek Świątek, ur. 16 maja 1889 r. w Mędrzechowie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1909 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 lipca 1915 r. Swój apostolat misyjny pełnił najpierw we wspólnotach w Krakowie i w Tuchowie. Pełnił ponadto obowiązki ministra. Był też uznanym misjonarzem. Pózniej prowadził duszpasterstwo w Wilnie, budując jednocześnie dom zakonny, oraz Brasławiu, na terenach byłego Związku Radzieckiego. W swych pismach szerzył kult świętych polskich. Był miłym człowiekiem, sumiennym zakonnikiem, gorliwym kapłanem, misjonarzem, duszpasterzem i rekolekcjonistą. Zasłużył się jako badacz polskiej hagiografii. Ceniono go jako duszpasterza polonii wileńskiej i “męczennika wózka inwalidzkiego”. Zmarł w Wilnie, gdzie spoczywa, w dn. 4 marca 1976 r., na skutek choroby stwardnienia rozsianego. Podejmowano starania o jego beatyfikację.

O. Jan Podgórski, pierwszy Polak w Zgroamdzeniu Najświętszego Odkupiciela Urodził się w dn. 11 czerwca 1775 roku w Brewkach, w diecezji płockiej. Profesję zakonną złożył 23 lipca 1794 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 czerwca 1797 r. Był pierwszym Polakiem przyjętym do Zgromadzenia przez Św. Klemensa. Wiele pracował jako spowiednik i utalentowany kaznodzieja. Był też magistrem Nowicjatu. Po rozproszeniu Benonitów w 1808 r. był wikariuszem w Radzyminie, potem proboszczem w Cygowie. Krótko pracował w Wiedniu. Pełnił posługę w Piotrkowicach, gdzie utworzył nową placówkę Zgromadzenia. Po zniesieniu jej przez rząd rosyjski, przebywał na terytorium wolnego miasta Krakowa. Był kapelanem Sióstr Norbertanek. Zmarł w Krakowie, w dn. 6 marca 1847 roku, przeżywszy 71 lat.

O. Viktor Waroux, Belgijczyk, ur. 5 czerwca 1882 r. w Pipeaux, w diecezji Tournai (Walonia). Profesję zakonną złożył 26 maja 1903 r, w prowincji Flandrica. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 lipca 1906 r. Po święceniach przybył do Polski (1909), aby ożywić rozwój nowej prowincji. Wykładał Pismo św. w Studentacie w Maksymówce. Był magistrem Nowicjatu w Mościskach przez 5 lat, duszpasterzem, kaznodzieją, misjonarzem i spowiednikiem. Przed wybuchem pierwszej wojny światowej udał się do Czech. Powrócił jednak do Krakowa w 1915 r. Był prefektem kościoła i zelatorem wspólnoty. Jego życie związane było głównie z domami, w których znajdowali się juweniści i nowicjusze. Po przeniesieniu się do prowincji rzymskiej (1940) został magistrem Nowicjatu. Poświęcił się także dzieciom z sierocińca w Piccola Città Bianca. Był człowiekiem modlitwy i służby. Zmarł w dn. 6 marca 1955 r. w Scifelli di Veroli (Frosinone) we Włoszech, w wieku 72 lat.

O. Antoni Krawiec, ur. 31 maja 1917 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 1 sierpnia 1939 r. Święcenia kapłańskie przyjął 21 kwietnia 1945 r. Pracował apostolsko w Gliwicach, Krakowie, Wrocławiu, Braniewie, Toruniu, Tuchowie i Zamościu. Był rektorem w Łomnicy. Obdarzony potężnym głosem i dobrym zdrowiem stał się znanym ludowym misjonarzem. Przeprowadził około 960 prac misyjnych i rekolekcyjnych. Cechowały go pracowitość, prostota życia, wielka życzliwość dla ludzi, apostolska gorliwość i szczera pobożność. Cierpienia w czasie choroby znosił z pogodą ducha i z pełnym zaufaniem Opatrzności Bożej. Zmarł w dn. 8 marca 1975 r. w Braniewie, w wieku 57 lat.

O. Stefan Koper, ur. 15 kwietnia 1929 r. w Borku Fałęckim, w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955 r. Po ukończeniu studiów z zakresu teologii moralnej na KUL-u wykładał w seminarium w Tuchowie. Był sekretarzem i archiwistą prowincjalnym. Angażował się w prace misyjno-rekolekcyjne. Pełnił posługę rektora w Paczkowie, Elblągu i Krakowie. W Krakowie przeprowadził remont wieży i dachu na kościele. Ostatnie lata życia spędził w Elblągu jako proboszcz i budowniczy kościoła. Pozostawił pamięć pracowitego, oddanego Zgromadzeniu redemptorysty. Zmarł nagle, w Elblągu, w dn. 8 marca 1984 roku, przeżywszy 54 lata. Spoczywa w Krakowie.

O. Łukasz Kocik, ur. 4 stycznia 1932 r. w Janowicach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1956 r. Pełnił posługę we wspólnotach w Zamościu, Warszawie, Gliwicach i w Głogowie. W 1972 roku wyjechał na misje do Brazylii. Pracował w sanktuarium Bom Jesus da Lapa. Był ekonomem, budowniczym klasztorów, kościoła, kaplicy. Jako pomocnik w duszpasterstwie, rozwinął duszpasterstwo rodzin. Był także archiwistą Wiceprowincji oraz odpowiadał za drukarnię przysanktuaryjną. Wiele publikował z zakresu historii Wiceprowincji, drukował pomoce duszpasterskie i modlitewniki. Był systematyczny, pracowity, silny duchem i dyspozycyjny. Zmarł w dn. 9 marca 2008 r. w Salwadorze, w Brazylii, skończywszy 76 lat. Spoczywa w Bom Jesus da Lapa.

O. Rafał Jaworski urodził się 1 czerwca 1970 roku w Toruniu, w rodzinie Józefa i Aleksandry zd. Jettka. Po ukończeniu IV Liceum Ogólnokształcącego w Toruniu, w 1989 roku wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 2 lutego 1991 roku w Lubaszowej, zaś śluby wieczyste złożył w dn. 15 sierpnia 1995 roku w Tuchowie. Formację seminaryjną odbywał w Bussolengo we Włoszech. Święcenia kapłańskie przyjął w Tuchowie w dn. 6 kwietnia 1997 roku z rąk bpa Kazimierza Ryczana. W Prowincji Rzymskiej, do której został definitywnie przeniesiony z dniem 15 marca 2001 roku, zaraz po święceniach kapłańskich rozpoczął posługę we wspólnocie redemptorystów San Sperate na Sardynii (1997-2005). Następnie posługiwał we wspólnocie we Francavilla, gdzie był przełożonym i jednocześnie proboszczem kościoła św. Alfonsa (2005-2015). Pozostawił tu po sobie niezatarty ślad ewangelicznej radości. Po powrocie na Sardynię był przełożonym wspólnoty San Sperate, podejmując rolę administratora parafii San Sperate Martire (2015-2016). Następnie przez kolejne siedem lat (2016-2023) został tam pierwszym proboszczem redemptorystą. Był wszędzie ogromnie cenionym i lubianym pracownikiem Winnicy Pańskiej. Od 2015 roku służył Prowincji Rzymskiej jako radny prowincjalny, podejmując również zadania wikariusza prowincjalnego od 2019 r. aż do wejścia historycznej Prowincji Rzymskiej w nową Prowincję Europa Południe (25.01.2025). Od 2021 roku był także członkiem Komisji ds. stałej formacji duchowieństwa. W jesieni 2022 roku, z powodu problemów zdrowotnych (rak mózgu), dla stosownego leczenia udał do Rzymu. Od 2023 roku złożył obowiązki proboszcza na Sardynii i powrócił do San Gioacchino w Rzymie, gdzie pozostał aż do śmierci. Nastąpiła ona w dn. 9 marca 2025 roku, w rzymskiej Poliklinice Agostino Gemelli, o godz. 22:25. Odszedł do Domu Ojca w 55 roku życia, w 35 roku życia zakonnego i w 28 roku posługi kapłańskiej. Pamiętany z wdzięcznością we Włoszech, spoczywa w rodzinnym Toruniu.

O. Andrzej Drwal, ur. 24 listopada 1962 roku w Tarnowie. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1984 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 czerwca 1989 roku. Ukończył tirocinium misyjne w Krakowie. Pracował apostolsko jako duszpasterz, misjonarz i rekolekcjonista we wspólnotach w Głogowie, Bardzie i Gdyni. Z kolei w Zamościu, oprócz pracy misyjno-rekolekcyjnej, studiował zaocznie teologię życia wewnętrznego. Chętnie służył jako spowiednik. Odznaczał się gorliwością w modlitwie. Był surowym ascetą i wiele pościł. W wieku 37 lat zginął tragicznie w wypadku samochodowym w dn. 10 marca 2000 roku, w Zawadzie, koło Zamościa, gdzie został pochowany.

O. Edmund Kowalkowski, ur. 24 lutego 1913 r. w Herten-Schorlebeck, w diecezji Padeborn w Niemczech. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1933 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1938 r. Pracował apostolsko w Zamościu, Wrocławiu, Gliwicach i w Toruniu. Był konsultorem, prefektem Studentatu, lektorem, ministrem, rektorem w Gliwicach, Warszawie i Wrocławiu oraz proboszczem. Wyjeżdżał także na rekolekcje. Odznaczał się kulturą osobistą i towarzyską oraz przywiązaniem do Zgromadzenia. Zmarł w dn. 11 marca 1991 r. w Toruniu, przeżywszy 78 lat.

O. Marian Kieniarski, ur. 2 sierpnia 1915 w Nowym Korczynie, w diecezji kieleckiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1936 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 sierpnia 1941 r. Pracował na misjach w Argentynie. Pełnił misyjną posługę w Resistencia, Villa Ángela, San Pedro, Las Lomitas, Charata. Był też przełożonym domu, wice-prowincjałem, proboszczem. Za jego prowincjalstwa do Aregentyny przybyło z Polski 12 nowych ojców. Pracował wśród tubylczych Indios. Był wyczulony na sprawy społeczne, organizował instytucje pomocy biednym, promocji kobiety, dokształcania zawodowego. Współpracował owocnie z władzami państwowymi. Przyczynił się do założenia lotniska, banku. Był otwarty, zaangażowany, pracowity. Zmarł w dn. 12 marca 1999 r. w Villa Ángela, w wieku 83 lat.

O. Henryk Pagiewski, ur. 9 stycznia 1930 r. w Zalasowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 5 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1957 r. Studiował w Louvain (Belgia), w Brukseli i w Rzymie. Wykładał w Tuchowie, Katowicach oraz na ATK w Warszawie. Był prefektem Studentatu, konsultorem prowincjalnym oraz dwukrotnym delegatem na Generalną Kapitułę. Prowadził duszpasterstwo młodzieżowe oraz głosił wiele kazań, zwłaszcza nowennowych. Był przewodniczącym Sekcji Homiletów Polskich przy Komisji Episkopatu ds. Nauki Katolickiej. Wydawał książki i napisał wiele artykułów, zwłaszcza z zakresu homiletyki. Odznaczał się pracowitością, wrażliwością, życzliwością. Zmarł w dn. 12 marca 2000 w Tuchowie, przeżywszy 70 lat.

O. Franciszek Szymski, ur. 10 października 1926 r. w Myślenicach. Jedna z jego sióstr została zakonnicą, a brat Antoni wstąpił do redemptorystów (rozstrzelany przez Niemców w Warszawie w masowej egzekucji 6 sierpnia 1944 r. razem z 29 współbraćmi). Franciszek w czasie okupacji uczył się w tajnym nauczaniu w Krakowie. Podobnie jak starszy brat, odkrył swe powołanie do życia zakonnego w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela i w dn. 1 sierpnia 1946 r. rozpoczął nowicjat, a 2 sierpnia 1947 r. złożył śluby zakonne. W latach 1947-1949 kontynuował naukę w gimnazjum i liceum redemptorystów (tzw. juwenat) Toruniu. Następnie studiował filozofię i teologię w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie (1949-54) i tam 20 czerwa 1954 r. przyjął święcenia prezbiteratu z rąk ks. abp. Włodzimierza Jasińskiego. Ukończył roczne przygotowanie homiletyczno-pastoralne (tzw. tirocinium) w Warszawie. Pracował jako misjonarz i rekolekcjonista w Tuchowie (1955-58), Toruniu (1958), Gdyni (1959-64). W tym czasie był represjonowany przez władze, spędził miesiąc w więzieniu w Gdańsku (1961). Następnie pracował w Braniewie jako misjonarz i spowiednik sióstr zakonnych (1964-1970). Potem został skierowany do Skarżyska-Kamiennej (1970-1984), gdzie pełnił posługę misjonarza, ekonoma domu, a także przełożonego miejscowej wspólnoty zakonnej (1978-84). Od roku 1984 posługiwał w Tuchowie jako misjonarz, dyrektor misji i spowiednik sióstr zakonnych. Jako emeryt, w miarę swoich sił, pomagał w duszpasterstwie sanktuaryjnym. Pracował nieprzerwanie jako misjonarz i rekolekcjonista od pierwszych lat posługi kapłańskiej. W latach 70-tych i 80-tych aktywnie uczestniczył w akcji trzeźwościowej, włączając tę tematykę w działalność kaznodziejską. Przeprowadził ponad tysiąc prac apostolskich (misje parafialne i rekolekcje). Odznaczał się gorliwością misyjną, z dużym poświęceniem pełnił posługę konfesjonału, bardzo cenił sobie modlitwę – sam modlił się dużo i dużo czasu poświęcał na modlitwę z ludem Bożym Zmarł w dn. 12 marca 2017 r. w klasztorze w Tuchowie, w 91 roku życia, 70 roku życia zakonnego i 63 roku kapłaństwa.

O. Dominik Stawarz, ur. 19 grudnia 1915 r. w Filadelfii, w Stanach Zjednoczonych. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1935 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 r. Pełnił posługę w Toruniu, Krakowie i Tuchowie. Był utalentowanym misjonarzem i rekolekcjonistą. Przeprowadził 723 prace apostolskie. Jego życie było przeniknięte modlitwą, studium i głoszeniem Ewangelii. Przejawiał głębsze zainteresowania teologiczne i oryginalne ujęcia tematów kaznodziejskich, które starał się przybliżyć ludowi w czasie prac apostolskich. Zmarł 13 marca 1988 r. w Toruniu, w wieku 72 lat.

Br. Czesław - Kazimierz Sieprawski, ur. 30 listopada 1940 r. w Krakowie, na Podgórzu. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1960 r. Posługiwał w Braniewie, Krakowie, Głogowie, Skarżysku Kamiennej, Warszawie i Gdyni. Był pomocnikiem ekonomów klasztornych, palaczem, pomagał w kuchni, zakrystii, dbał o porządek, opiekował się chorymi. Był odpowiedzialny, życzliwy, towarzyski. Zmarł w dn. 13 marca 2008 r. w hospicjum w Gdyni. Spoczywa w Krakowie.

Br. Nepomucen - Jan Grala, ur. 10 marca 1852 r. w Sarnowie, na Śląsku Pruskim. Profesję zakonną złożył 12 czerwca 1886 r. Pełnił posługę w Krakowie, Warszawie i w Tuchowie. Należał do pierwszych trzech redemptorystów, którzy zamieszkali w Mościskach. Wykonywał obowiązki w różnych zawodach, m.in. murarza, stolarza. Był pracowity i rozmodlony. Gdziekolwiek go posłano świecił przykładem gorliwości. W chorobie i cierpieniu był zdany na Wolę Bożą. Zmarł w dn. 14 marca 1913 r. w Mościskach, w wieku 60 lat.

O. Leon Golnik, ur. 11 kwietnia 1885 r. w Serocku, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1902 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 lipca 1909 r. Spełniał swoją misję w Tuchowie, Kościanie, Łomnicy Zdroju i w Zamościu. Był wykładowcą, prefektem braci, konsultorem, spowiednikiem w Nowicjacie. Stan zdrowia nie pozwalał mu na pełne oddanie się pracy misyjnej. Często jednak prowadził rekolekcje dla braci Zgromadzenia oraz Sióstr zakonnych. Obok różnych chorób cierpiał na skrupuły. Chętnie spowiadał. Był miły w relacjach z ludźmi. Zmarł w dn. 14 marca 1960 r. w Zamościu, osiągnąwszy wiek 74 lat.

O. Stanisław Mikrut, urodził się 23 marca 1939 r. w Żurowej (gmina Szerzyny), w diecezji tarnowskiej. Po odbyciu nowicjatu w Łomnicy, złożył pierwszą profesję rad ewnagelicznych w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela w dn. 15 sierpnia 1956 roku, śluby wieczyste zaś w dn. 2 sierpnia 1961 w Tuchowie. Tutaj też, po odbyciu formacji seminaryjnej i studiów filozoficzno-teologicznych, w dn. 19 lipca 1964 roku, z rąk apba Jerzego Ablewicza, przyjął święcenia prezbiteratu. Po święceniach o. Stanisław odbył tirocinium misyjne. W posłudze kapłańskiej, w różnych wspólnotach Prowincji Warszawskiej Redemptorystów był zwłaszcza misjonarzem, obdarzonym gorliwością w głoszeniu słowa Bożego. Całe dalsze jego kapłańskie życie, przez 50 lat aktywnej posługi, było wypełnione pracą misyjną. Wspólnoty redemptorystów, w których o. Stanisław pracował jako misjonarz to Warszawa (ul. Karolkowa), Paczków (2 razy), Szczecinek, Elbląg (2 razy), Wrocław (2 razy), Bardo, Braniewo, Lubaszowa i Tuchów, dokąd za trzecim już razem przybył w 2016 r. Od tego czasu, przez 4 lata, o. Stanisław zmagał się z ciężką chorobą, którą mężnie znosił. Zmarł w dn. 15 marca 2020 r., przeżywszy niemal 81 lat, w 64 roku życia zakonnego i 56 roku kapłaństwa. Spoczywa w Tuchowie.

O. Józef Sochacki, ur. 16 marca 1900 w Kresowicach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1919 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 sierpnia 1926 r. Pełnił urząd rektora w Zamościu, Krakowie, Braniewie, ministra w Warszawie oraz prokuratora prowincji. Przyczynił się do odzyskania domu w Toruniu. Prowadził Sodalicję Mariańską. Był znakomitym misjonarzem, kaznodzieją, organizatorem. Zmarł 16 marca 1956 roku w Warszawie, w wieku 56 lat.

Br. Cyryl - Jan Madziarczyk, ur. 6 maja 1872 r. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1905 r. Pełnił zakonną posługę w Maksymówce i w Tuchowie. Był zakrystianinem, a także bratem refektorialnym. Swoje obowiązki spełniał zawsze sumiennie. Lubił porządek i dokładność. Był bardzo pracowity. W pamięci współbraci pozostał jako gorliwy, pomysłowy i zaradny w życiu zakonnik. Zmarł 16 marca 1959 roku w Tuchowie, przeżywszy 86 lat.

O. Stanisław Ignacy Wzorek urodził się w dn. 27 lipca 1959 r. w Tuchowie, w rodzinie Piotra i Anny zd. Suchan. Przynależał do parafii św. Jakuba, gdzie został ochrzczony. Wzrastał w cieniu sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej. W 1977 roku ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Tuchowie, którą w 1980 roku uwieńczył maturą w technikum. Po wstąpieniu do seminarium Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela w Tuchowie, odbył nowicjat w Lubaszowej i złożył pierwszą profesję w dn. 2 lutego 1982 w tuchowskim sanktuarium. Tutaj też złożył śluby wieczyste, w dn. 15 sierpnia 1986 roku. Rok później, wyświęcony na kapłana, przez ręce abpa Jerzego Ablewicza w tym samym rodzinnym sanktuarium, w dn. 31 maja 1987 roku, podjął pracę duszpastersko-misyjną w Prowincji. Ukończył najpierw tirocinium kaznodziejskie w Krakowie (1987), a potem pracował we wspólnotach w Głogowie (1988-1991) i w Gliwicach (1991-1992). Kiedy pojawiła się wymarzona możliwość zrealizowania powołania w formie misji zagranicznych, został posłany do Ameryki Południowej. W dn. 14 lipca 1992, w wieku 33 lat przybył do Boliwii. Pracował najpierw w Tupizie (1992-1996), a potem w Santa Cruz (1996-2004), gdzie był proboszczem i radnym zarządu. Po odbyciu studiów w Hiszpanii i uzyskaniu stopnia magistra z zakresu teologii moralnej (2004-2007), powrócił do Prowincji Boliwijskiej, gdzie podjął pracę we wspólnotach w Tarija (2007), w Oruro (2008), ponownie w Tarija (2011) i w Santa Cruz (2012). Wybrany do posługi Wikariusza prowincjalnego na lata 2019-2022, przeniósł się do wspólnoty w Vallegrande. Był tu jednocześnie przełożonym wspólnoty i proboszczem przy parafii Najsłodszego Imienia Jezus. Zmarł nagle, w dn. 17 marca 2020 roku, po ostrym ataku niewydolności serca, połączonym z komplikacjami krążeniowo-oddechowymi. Przeżył niemal 60 lat, z których 38 w ślubach zakonnych, a prawie 33 w kapłaństwie. Spoczywa w Vallegrande, w miejscu swojej ostatniej posługi.

O. Leon Dziemecki, ur. 22 lutego 1922 r. w Toruniu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 17 czerwca 1956 r. Pracował apostolsko w Głogowie, Elblągu oraz Braniewie jako misjonarz, duszpasterz, rektor wspólnoty. Był katechetą. Miał szczególny dar podejścia do młodzieży, znakomicie prowadził ministrantów, z gorliwością zabiegał o powołania do naszego Zgromadzenia. Zmarł w Gdyni 18 marca 1985 r., w wieku 63 lat. Spoczywa w Toruniu.

O. Jeferson dos Santos Leite, ur. 2 lutego 1981 roku, w Ecoporanga, Brazylia, stan Espírito Santo. Profesję zakonną złożył 6 stycznia 2008 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 czerwca 2012 r. w rodzinnej miejscowości. Po święceniach został skierowany do pracy w duszpasterstwie powołań. W dn. 16 marca 2013 roku. uległ wypadkowi samochodowemu, a zmarł dwa dni później, 18 marca 2013 r., w Salvador, na atak serca. Został pochowany w Ecoporanga, swojej rodzinnej parafii. Przeżył 32 lata. Należał do Wiceprowincji Bahia.

Br. Wawrzyniec - Piotr Michałowski, ur. 19 lutego 1865 r. w Siedlcu w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 24 września 1898 r. Prawie całe swoje życie zakonne spędził w Tuchowie, gdzie przez długie lata kierował gospodarstwem na Gadówce. Był wzorem brata zakonnego. Przełożeni mogli zawsze na nim polegać. Sumiennie wypełniał swoje obowiązki w ogrodzie i w domu. Cierpienia choroby znosił spokojnie. Zmarł 20 marca 1950 r. w Tuchowie, przeżywszy 85 lat.

O. Józef Palewski, ur. 22 marca 1867 r. w Starej Wsi, w diecezji tarnowskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 czerwca 1890 r. Pracował jako wikariusz w Bochni, a potem w Tarnowie. Po dwóch latach kapłaństwa wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1892 r. Był dyrektorem Juwenatu oraz rektorem w Tuchowie. Przygotował koronację Cudownego Obrazu Matki Bożej Tuchowskiej. Przez długie lata był redaktorem Chorągwi Maryi. Przetłumaczył na język polski Nawiedzenia Najświętszego Sakramentu św. Alfonsa. Wydał też wiele mniejszych pism, przeważnie tłumaczonych. W roku 1908 brał udział w misjach syberyjskich. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 77 lat.

O. Józef Ortyl, urodził się w dn. 21 marca 1915 roku w Złotnikach koło Mielca, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lipca 1939 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 czerwca 1944 r. Pracował zwłaszcza w Głogowie i Zamościu. Był ministrem. W czasie swego pobytu w Głogowie zasłużył się szczególnie jako duszpasterz powierzonych mu parafii: Wilków i Serby. Był cichym, pracowitym, wzorowym zakonnikiem. Zmarł w Głogowie, w dn. 24 marca 1967 roku, w wieku 52 lat.

O. Teodor Kaczewski, urodził się w dn. 9 września 1899 roku w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1919 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 lipca 1926 r. Studia w Rzymie, na Angelicum, ukończył z tytułem doktora teologii dogmatycznej. Po powrocie wykładał w Tuchowie. Oprócz teologii dogmatycznej wykładał teologię fundamentalną, ascetyczną i liturgikę. Przez 26 lat był prefektem Studentatu. Pełnił posługę rektora w Tuchowie. Jako konsultor generalny oraz członek Komisji generalnej brał udział w opracowaniu nowych konstytucji. Wizytował polską prowincję oraz spowiadał siostry zakonne w Rzymie. Mimo choroby nie przestał być pogodny i cierpliwy. Zmarł 24 marca 1989 roku w Tuchowie, osiągnąwszy sędziwy wiek 89 lat.

O. Józef Zdunek, ur. 9 marca 1921 r. w Toruniu, na Podgórzu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1939 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 kwietnia 1946 r. Był cenionym misjonarzem, rekolekcjonistą, rektorem, konsultorem, członkiem Rady Kapłańskiej Archidiecezji Krakowskiej. Odznaczał się wrażliwością i wewnętrznym pokojem. Przez ostatnie 10 lat życia z wytrwałością i spokojem dźwigał krzyż choroby i cierpienia. Zmarł 24 marca 2002 r. we Wrocławiu, przeżywszy 81 lat.

O. Bronisław Kępa urodził się w dn. 15 sierpnia 1941 roku w Łękawicy, skąd pochodzi wielu redemptorystów, w rodzinie Wojciecha i Marii zd. Wierzbicka. Po ukończeniu Szkoły Podstawowej w Łękawicy oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Tarnowie, w 1960 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, które przerwał po drugim roku studiów ze względu na chorobę ojca, a później jego śmierć. Następnie, w latach 1964-1966, odbywał służbę wojskową, zdając w jej trakcie zaoczne egzaminy u jednego z profesorów tarnowskiego seminarium. Po jej ukończeniu pragnął powrócić do diecezjalnego seminarium duchownego, ale ze względu na trudne warunki rodzinne ostatecznie nie podjął studiów. Pracował na poczcie w Tarnowie. W 1974 roku starał się raz jeszcze o przyjęcie do WSD w Tarnowie, ale ze względu na zaawansowany wiek zasugerowano mu raczej seminarium zakonne. W tym samym roku wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów, po nowicjacie w Łomnicy złożył pierwsze śluby zakonne (17.10.1975), zaś po ślubach wieczystych w Tuchowie (22.10.1978), przyjął w sanktuarium tuchowskim, w dn. 14 czerwca 1979 roku, święcenia kapłańskie z rąk abpa Jerzego Ablewicza. W ciągu niemal 41 lat życia kapłańskiego służył w licznych wspólnotach redemptorystów Prowincji Warszawskiej: Szczecinek (1979-1985), Głogów (1985-1986), Zamość (1986-1987), Gliwice (1987-1988), Elbląg (1988-1990), Lubaszowa (1990-1996), Łomnica-Zdrój (1996-2000) i ponownie Gliwice (2000-2019). W swej posłudze troszczył się o nieustanny rozwój życia duchowego i stosownych kwalifikacji misyjno-duszpasterskich. M. in. w 1979 roku ukończył kurs duszpasterstwa trzeźwości organizowany przez Warszawską Prowincję Braci Mniejszych Kapucynów w Zakroczymiu, a w 1990 roku rozpoczął studia w zakresie pastoralno-liturgicznym na ówczesnej Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, które potem kontynuował w Instytucie Teologiczno-Pastoralnym w Tarnowie. Ponadto, w 1997 roku, podjął studia zaoczne w zakresie homiletyki na PAT w Krakowie. Jego ostatnią wspólnotą stał się rodzinny niemal Tuchów (2020), gdzie zmarł w dn. 24 marca 2020, w 79 roku życia i gdzie został pochowany.

O. Wiesław Leszkiewicz, urodził się w dn. 11 maja 1948 roku w Szczecinku, w rodzinie Jerzego i Marii z domu Górka. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1962 roku, rozpoczął naukę w Zasadniczej Szkole Rzemiosł Budowlanych w Szczecinku. Od 1965 roku kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym, które ukończył w 1967 roku. W lipcu tegoż roku został przyjęty do Zgromadzenia. Nowicjat odbywał w Braniewie. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 15 sierpnia 1968 roku, zaś śluby wieczyste w dn. 2 lutego 1974 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął w Tuchowie, w dn. 13 czerwca 1974 roku z rąk bpa Jerzego Ablewicza. Po święceniach został skierowany do Tirocinium w Toruniu, które ukończył w 1975 roku. Następnie przeniesiony został do Warszawy, gdzie pracował jako duszpasterz młodzieży. Od 1977 roku pracował głównie jako misjonarz w następujących wspólnotach: Elbląg (1977-1979), Gliwice (1979-1980), Warszawa (1980-1984). Mieszkając w Warszawie, rozpoczął studia teologiczne na ówczesnej Akademii Teologii Katolickiej. W tym czasie wyrażał również gotowość do wyjazdu na misje zagraniczne. W 1984 roku został przeniesiony do Gdyni, a następnie pracował w Zamościu (1989-1993), Wrocławiu (1993-1994) i Gliwicach (1994-1997). Od 1997 roku mieszkał we wspólnocie przy ul. Karolkowej w Warszawie, gdzie przez wiele lat pomagał w pracy duszpasterskiej w parafii św. Klemensa Hofbauera, jak również udawał się z pomocą współbraciom pracującym na Białorusi. Pogarszający się stan zdrowia ograniczył jego zaangażowanie w życie i pracę apostolską. Zmarł w Warszawie, w dn. 24 marca 2021, w wieku 72 lat, w 53 roku życia zakonnego i 47 roku kapłaństwa.

O. Witold Czapliński, ur. 21 lutego 1906 r. w Ostrawie Morawskiej, w Czechach. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1926 r. Święcenia kapłańskie przyjął 1 września 1929 r. Wykładał filozofię, historię Kościoła i liturgikę w Tuchowie. Był socjuszem Studentatu. Prowadził także wykłady w Toruniu. Był znawcą nauki św. Jana od Krzyża. By poszerzyć swoje zainteresowania filozoficzne wyjechał na rok do Anglii, gdzie uległ wypadkowi. Po powrocie do Polski zamieszkał w Krakowie. Chętnie wykonywał kapłańską posługę w parafii. Nosił własny przydomek "Makary". Zmarł 25 marca 1993 r. w Wiedniu, osiągnąwszy wiek 87 lat. Spoczywa w Krakowie.

O. Marcin Karaś, ur. 6 listopada 1910 r. w Borku k. Bochni, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 28 października 1930 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 sierpnia 1935 r. Posługiwał we wspólnotach w Zamościu, Mościskach, Lwowie, Drohobyczu, Stryju, Gdyni, Głogowie i Krakowie. W latach 1952-1956 został zesłany do sowieckich łagrów. Bolesne doświadczenie tamtych prześladowań opisał we wspomieniach Szlakiem zesłańców. Szesnaście trudnych lat w ZSRR 1944-1959, Homo Dei, Kraków 1998. W swej posłudze był przełożonym wspólnoty, duszpasterzem, rekolekcjonistą, spowiednikiem i kapelanem szpitala. Odznaczał się pracowitością, dyspozycyjnością i pogodą ducha. Pozostaje we wdzięcznej pamięci współbraci: Maciej Sadowski CSsR, „Proces i sowieckie represje wobec o. Marcina Karasia CSsR (1910-2003)”, w: J. Wołczański (red.), Wytrwać i przetrwać jak Bóg daje. Świadkowie Kościoła rzymskokatolickiego na Ukrainie Sowieckiej 1917-1991, UPJP2 Kraków 2010, ss. 307-328. Zmarł 25 marca 2003 roku, w wieku 92 lat, w Krakowie.

O. Franciszek Krakowski, ur. 13 grudnia 1935 r. w Gwoźdźcu, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 30 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1960 r. Pracował w Głogowie jako misjonarz oraz duszpasterz parafii w Brzostowie. W Szczecinku był przełożonym, gdzie wybudował nowe zaplecze duszpasterskie. W Elblągu, Toruniu i Zamościu pełnił posługę rektora. W roku 1992 rozpoczął pracę misyjną w Makarowcach na Białorusi. Odznaczał się gorliwością, zamiłowaniem do modlitwy. Cenił sobie powołanie. Był pogodnego ducha, obowiązkowy, pilny. Zmarł 26 marca 1997 r. w Makarowcach na Białorusi, w wieku 61 lat.

O. Józef Nowak, ur. 4 listopada 1931 r. w Słonej k. Zakliczyna, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 5 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1957 r. Pełnił posługę w Zamościu, Łomnicy Zdroju i Gliwicach. Był duszpasterzem, prefektem kościoła, odpowiadał za bibliotekę. Pozostał w pamięci jako cichy, pracowity, sumienny i usłużny współbrat oraz gorliwy spowiednik. Zmarł 26 marca 2005 r. w Gliwicach, w wieku 73 lat.

O. Antoni J. Bradło, ur. 12 sierpnia 1932 r. w Lubczy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 05 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1957 r. Po święceniach odbył roczne tirocinium. Posługiwał jako misjonarz i rekolekcjonista w Głogowie, Gliwicach, Braniewie, Łomnicy-Zdroju, Gdyni i Wrocławiu. Dwukrotnie był na misjach w Argentynie w latach 1967-69 oraz 1977-88. W dn. 6 lutego 1986 r. Instytut Yad Vashem w Jerozolimie nadał wszystkim członkom rodziny o. Antoniego tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata za ukrywanie 13 Żydów w czasie II Wojny Światowej. O. Bradło spędził w Stanach Zjednoczonych 24 lata, pracując w parafiach Hightstown i w Chicago, dla wspólnot polsko-języcznych i hiszpańsko-języcznych. Od 2013 r. został przeniesiony d klasztoru tuchowskiego. Zmarł w dn. 26 marca 2016 r. w Chicago (USA), przeżyszy 83 lata. Został pochowany w Tuchowie.

O. Tadeusz Pawlik, urodził się w dn. 1 stycznia 1938 roku w Ryglicach, w diecezji tarnowskiej. Pierwsze śluby złożył 15 sierpnia 1957 roku, a śluby wieczyste pięć lat później, w dn. 15 sierpnia 1962 roku. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk ks. abp. Jerzego Ablewicza w dn. 19 lipca 1964 roku w Tuchowie. Na misje do Brazylii wyjechał 6 stycznia 1976 roku. Pracował tam, przez 43 lata, zwłaszcza w stanie Bahia, jako duszpasterz w sanktuarium i w parafii i jako ceniony misjonarz ludowy. Był wychowawcą (przez 19 lat), a także rektorem i wykładowcą filozofii w Wyższym Seminarium Duchownym. Był członkiem Wiceprowincji Bahia, w której przez 6 lat pełnił urząd przełożonego Wiceprowincji. Był również przełożonym wspólnoty redemptorystów przy sanktuarium Dobrego Jezusa w Bom Jesus da Lapa. Z oddaniem pełnił posługę duszpasterską dla ubogich na obrzeżach blisko 3-milionowego miasta Salwador, gdzie wybudował wiele kaplic i założył wiele grup duszpasterskich i misyjnych, zapoczątkował formację misjonarzy świeckich, powołał stałą ekipę misyjną. Autor książki Moje spotkanie z Jezusem w ubogich oraz publikacji «Głos o teologii wyzwolenia z ojczyzny Boffa», Homo Dei 56 (1987) 31–33, a także Missionários Redentoristas da Bahia, Gráfica e Editora Redentorista, Goiânia – Goiás 1993. Zmarł w dn. 27 marca 2019 roku, w Salwadorze w Brazylii, w wieku 81 lat. W Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela przeżył 62 lata, z tego w kapłaństwie 54 lata. Wspominany z wdzięcznością, spoczywa na cmentarzu redemptorystów przy sanktuarium Dobrego Jezusa w Bom Jezus da Lapa.

Br. Rodrigo de Oliveira Almeida urodził się w dn. 13 stycznia 1983 roku. Rodzicami byli Francisco Matozinhos de Oliveira i Estela Almeida de Oliveira. Wstąpił do Zgromadzenia w 2015 roku. Rok przygotowawczy odbył w Itabuna, w stanie Bahia. W 2016 roku przeniósł się do Salvadoru, by odbyć postulat i podjąć studia filozofii. Pod koniec pierwszego semestru ujawniły się zmiany nowotworowe na szyi i wkrótce zdiagnozowano u niego raka. W 2019 r. przeszedł terapię z przeszczepem szpiku kostnego, która rokowała nadzieje na wyzdrowienie. Na początku roku 2020 rak jednak powrócił, wywołując ciężką anemię. Choroba rozszerzyła się w ostatnich tygodniach na zapalenie płuc. W tej sytuacji, Rodrigo wysłał do Rady Wice-Prowincji Bahia prośbę o złożenie ślubów zakonnych w Zgromadzeniu Misjonarzy Redemptorystów przed odbyciem kanonicznego nowicjatu. Prośba została przyjęta i przekazana do Przełożonego generalnego, o. Michaela Brehla, który wydał odpowiednie pozwolenie. W sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia, Rodrigo złożył profesję zakonną w dn. 6 marca 2020, w kościele parafialnym w Santa Efigênia de Minas, w stanie Minas Gerais, na trzy tygodnie przed śmiercią. Bardzo się cieszył swoją tożsamością zakonną. Br. Rodrigo zmarł w dn. 27 marca 2020 roku w szpitalu regionalnym w Governador Valadares (Minas Gerais). Przeżył 37 lat, ożywiony nieustannym pragnieniem apostolskiej pracy w Bom Jesus da Lapa. Został pochowany na cmentarzu rodzinnej parafii w Santa Efigênia de Minas.

O. Kazimierz Majgier, ur. 24 października 1874 r. w Strzelczyskach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 25 kwietnia 1897 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 lipca 1901 r. Pełnił posługę w Krakowie, Warszawie, Mościskach, Zamościu i Łomnicy Zdroju. Był wybitnym misjonarzem ludowym. Przeprowadził 814 prac misyjnych i rekolekcyjnych. Był radosny, humorystyczny, przystępny. Kłopoty ze słuchem oraz choroba serca doprowadziły do poważnego osłabienia jego organizmu. Zmarł 30 marca 1960 r. w Krakowie, przeżywszy 85 lat.

O. Zygmunt Rutka, ur. 26 kwietnia 1938 r. w Cieszynie, w diecezji katowickiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1954 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 sierpnia 1961 r. Był socjuszem Nowicjatu w Braniewie. Pracował w Gliwicach, Łomnicy i Bardzie Śląskim. Spełniał także prace związane ze sklepikiem i refektarzem. Pomimo słabszego zdrowia pomagał w duszpasterstwie sanktuaryjnym. Zmarł 30 marca 1989 r. w Bardzie, osiągnąwszy wiek 50 lat.