Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25]
[26] [27] [28] [29]

O. Władysław Rogowski, urodził się w dn. 10 lutego 1921 roku w Żołyni, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 lipca 1939 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 czerwca 1944 roku. Pełnił posługę w Krakowie, Głogowie, Gliwicach i w Toruniu. Uzyskał magisterium z teologii i filozofii. Pełnił obowiązki lektora w Juwenacie, katechety i konsultora. Był dobrym kaznodzieją i misjonarzem, ogromnie wrażliwym na ludzką biedę oraz niestrudzonym spowiednikiem. Odznaczał się apostolską gorliwością. Zmarł w Gliwicach 1 lutego 1973 roku, w wieku 51 lat.

O. Alojzy Jaworski, urodził się w dn. 21 czerwca 1936 roku w Tuchowie. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1954 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 lipca 1961 roku. Miał piękny głos, chętnie śpiewał. Był wzorowym i przykładnym współbratem. Zginął w wypadku samochodowym w Bydgoszczy w dn. 1 lutego 1975 roku, osiągnąwszy wiek 38 lat. Spoczywa w Toruniu, gdzie był kapelanem szpitala i pomocnikiem w miejscowym duszpasterstwie.

O. Bolesław Celiński, urodził się w dn. 12 grudnia 1926 roku w Zakopanem. Profesję zakonną złożył 16 marca 1945 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 września 1951 roku. Pracował w duszpasterstwie w Zamościu. Po ukończeniu studiów filozoficznych na KUL-u w Lublinie był wykładowcą w studentacie redemptorystów w Toruniu i w Tuchowie. Jako pierwszy poruszył publicznie sprawę heroicznej postawy i śmierci grenadiera Ottona Schimka, bardzo się w nią angażując. Był rektorem w Tuchowie. Pozostawił po sobie pamięć sumiennego i gorliwego zakonnika, a przy tym towarzyskiego, pogodnego i lubianego. Był surowy wobec siebie i wyrozumiały wobec innych. Zmarł 1 lutego 1982 roku. w Tuchowie, przeżywszy 55 lat.

Ks. infułat Stanisław Walczyński (pierwszy z lewej), najstarszy z trzech braci. Wikariusz generalny diecezji tarnowskiej, jedna z największych postaci w historii diecezji (1841-1915). Doprowadził do wybudowania w 1904 roku. Domu dla Nieuleczalnych przy Starodąbrowskiej, był inicjatorem budowy ochronki na Grabówce (ulica Ochronek), doprowadził do założenia Kasy Oszczędności. Ten oblat Zgromadzenia Redemptorystów (od 1910 roku), był też posłem do sejmu wiedeńskiego, a także radnym miejskim, niezwykle czułym na biedę i cierpienia mieszkańców Tarnowa. Jego brat (z prawej) ks. dr Franciszek Walczyński (1852-1937), to wybitny muzyk i kompozytor, profesor śpiewu w Seminarium Duchownym, twórca szkoły organistowskiej w Tarnowie, twórca chóru św. Wojciecha przy katedrze, autor ok. 700 kompozycji, granych i słuchanych do chwili obecnej. Najmłodszy z braci, dr Józef Walczyński, to tzw. “Anioł z Tarnowa”: słynny, niezwykle skuteczny i zasłużony lekarz miejski.

O. Mieczysław Fąfara, urodził się w dn. 11 kwietnia 1915 roku. w miejscowości Říčany, w diecezji Praha, Czechy. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1936 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1941 roku. Obdarzony dobrym głosem i kaznodziejskim talentem posługiwał apostolsko w wielu wspólnotach jako misjonarz. Był przełożonym domu w Łomnicy. Odznaczał się dużą pracowitością. Zmarł w Krakowie, w dn. 2 lutego 1985 roku, w wieku 69 lat.

Br. kl. Franciszek Kuraś, urodził się w dn. 6 września 1867 roku w Żołyni, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1887 roku w ówczesnej Prowincji wiedeńskiej. Odznaczał się umiłowaniem reguły i Zgromadzenia. Wróżył dobre nadzieje na przyszłość. Szybko rozwijająca się choroba przyczyniła się do przedwczesnej jego śmierci w wieku 24 lat. Zmarł w dn. 3 lutego 1892 roku w Pradze.

O. Stefan Zalewski, urodził się w dn. 17 kwietnia 1921 roku w Grudziądzu, w diecezji toruńskiej (dawna chełmińska). Profesję zakonną złożył 8 września 1940 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1947 roku. Wykładał historię filozofii i etykę w Toruniu oraz teologię dogmatyczną i apologetykę w Tuchowie. Był prefektem studentatu, magistrem nowicjatu, przełożonym w Krakowie, Lubaszowej, Głogowie, rekolekcjonistą, spowiednikiem i kierownikiem duchowym dla wielu sióstr zakonnych, zwłaszcza Józefitek. Odznaczał się poczuciem humoru, serdecznością wobec księży diecezjalnych, umiłowaniem liturgii. Zmarł 3 lutego 2010 roku w Tuchowie, w sędziwym wieku 88 lat.

O. Léon Bégin, Francuz, urodził się w dn. 29 października 1878 roku w Liffol-le-Grand (Lotaryngia), w diecezji S. Deodatus (Saint-Dié). Profesję zakonną złożył 8 września 1899 roku w dawnej Prowincji Lyońskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 września 1903 roku. Pracował apostolsko w Maksymówce, Tuchowie i Warszawie. Był lektorem filozofii w Maksymówce i w Tuchowie prawie przez 25 lat. W Warszawie był ekonomem. Rozwinął działalność charytatywaną i apostolską wśród chorych, innowierców, upadłych kobiet oraz osób żyjących w niesakramentalnych związkach małżeńskich. Pomagał Polakom rozproszonym po całej Francji. Chętnie służył swoją kapłańską posługą siostrom zakonnym. Z nominacji arcybiskupa Warszawy, kardynała Aleksandra Kakowskiego (1862-1938), kontynuował dzieło błogosławionego księdza Ignacego Kłopotowskiego (1866-1931), pisząc pierwowzór konstytucji dla ówczesnego Pobożnego Stowarzyszenia sióstr Loretanek. Był świątobliwy. Zmarł 4 lutego 1961 roku w Warszawie, osiągnąwszy wiek 82 lat. Trwają starania o jego beatyfikację.

O. Waldemar Michalski urodził się w dn.  28 grudnia 1942 roku w Toruniu, z rodziców Jana i Leokadii zd. Kosiniewicz. Po ukończeniu nowicjatu w Braniewie, w dn. 15 sierpnia 1961 roku złożył pierwsze śluby zakonne, zaś śluby wieczyste złożył w dn. 14 sierpnia 1966 roku w Tuchowie. W trakcie studiów seminaryjnych odbył dwuletnią służę wojskową w jednostce w Inowrocławiu (1963-1965). Święcenia prezbiteratu przyjął w dn. 10 sierpnia 1969 roku w Tuchowie z rąk arcybiskupa Jerzego Ablewicza. Tuż po święceniach został skierowany do Torunia, gdzie ukończył Tirocinium, a następnie pracował jako misjonarz (1969-1972). Posługę misjonarza pełnił pózniej we wspólnotach w Warszawie przy ul. Karolkowej (1972-1975), w Elblągu (1975-1978) i w Gdyni (1978-1981). W latach 1981-1987 był przełożonym domu zakonnego w Elblągu. Następnie został przeniesiony do Torunia (1987-1990), a potem do domu prowincjalnego przy ul. Pieszej w Warszawie, gdzie był m.in. przełożonym (1992-1993). Wciąż aktywny jako misjonarz, osiadł z kolei na dłużej w Gdyni (1993-2002). Kolejną placówką był ponownie Elbląg, gdzie spędził najdłuższy okres swojego życia kapłańsko-zakonnego (2002-2020). Ze względu na pogarszający się stan zdrowia, na przełomie lat 2020/2021 został przeniesiony do Tuchowa, gdzie spędził swoje ostatnie lata i gdzie zmarł w dn. 4 lutego 2025 roku. Oczekuje na zmartwychwstanie w Elblągu.

O. Stanisław Ciurej (Ciurey) urodził się w dn. 20 marca 1914 roku w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1934 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 25 czerwca 1939 roku. Przed rozpoczęciem II Wojny Światowej wyjechał do Argentyny. Pracował w Charata, Las Lomitas, Villa Ángela, Resistencii, Posadas i w San Pedro. Był przełożonym i proboszczem w wielu miejscach. Założył Centrum dla Indios, był dyrektorem diecezjalnej Caritas, kapelanem wojskowym i więźniów w Loreto, dyrektorem juwenatu, redaktorem różnych pism. Opublikował wiele książek. Był człowiekiem wielkiego serca, dostrzegał ludzi w potrzebie, niósł im pomoc, służył dobrymi radami. Zmarł 5 lutego 2005 roku w Posadas, w Argentynie, w sędziwym wieku 90 lat. Spoczywa w Villa Ángela.

O. Kazimierz Nocuń urodził się w dn. 14 października 1906 roku w Mikołajowie, w diecezji kieleckiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1928 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 sierpnia 1933 roku. Pełnił posługę w Toruniu, Tuchowie, Warszawie, Wilnie i w Zamościu. Był wybitnym misjonarzem i kaznodzieją. Miał poczucie humoru. Odznaczał się pracowitością. Wytrwale znosił przeciwności. Niosąc kapłańską posługę chorym na tyfus zaraził się i zmarł 6 lutego 1942 roku w Zamościu, w wieku 35 lat.

Br. Adam - Władysław Kusionowicz urodził się w dn. 22 maja 1872 w Czchowie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1905 roku. Pełnił zakonną posługę w Tuchowie i w Krakowie. Pracował głównie jako szewc i ogrodnik. Odznaczał się pracowitością. Umiał przyznać się do popełnionych błędów i za nie przeprosić. Zmarł 7 lutego 1920 roku w Krakowie, w wieku 47 lat.

O. Jerzy Górowski urodził się w dn. 8 marca 1948 roku w Jelnej (Gródek nad Dunajcem), w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1967 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1973 roku. Pełnił posługę najpierw w Braniewie, później w Toruniu. W 1978 roku wyjechał do Danii. Był katechetą, duszpasterzem młodzieży, rekolekcjonistą, proboszczem, a także przełożonym Regii kopenhaskiej, do której należał. Z gorliwością i poświęceniem pracował dla Duńczyków. Wiele czasu i sił poświęcał na towarzyszenie młodym ludziom w Odense. Posiadał umiejętność szybkiego nawiązywania kontaktów. Był dobrym gospodarzem. Miał poczucie humoru i potrafił się serdecznie cieszyć. Ostatnie lata jego życia były naznaczone chorobą Alzheimera. Zmarł w dniu 7 lutego 2012 roku w Odense (Dania), w ówczesnej "Regio Kopenhaga", przeżywszy 63 lata.

O. Kazimierz Langanki urodził się w dn. 9 lutego 1781 roku Jezioranach, w diecezji warmińskiej. Profesję zakonną złożył w 1803 roku, w ówczesnym Wikariacie zaalpejskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 23 października 1803 roku. Pracował w Triebergu, Babenhausen, Chur, Visp i Warszawie, gdzie przynależał do wspólnoty św. Benona. Po zniesieniu klasztoru św. Benona pełnił posługę na Warmii będąc proboszczem w Bisztynku. Zmarł 11 lutego 1847 roku w Bisztynku, w wieku 66 lat.

O. Tadeusz Napieralski urodził się w dn. 20 października 1932 roku w Poznaniu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1953 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 czerwca 1960 roku. Pracował w Krakowie, Głogowie i w Elblągu. W 1967 roku wyjechał do Argentyny, gdzie pracował w Charata, San Pedro, Villa Ángela, Resistencia oraz w Quilmes i w Posadas. Był proboszczem, przełożonym wspólnoty, a także kapelanem szkoły marynarki wojennej. W pracy duszpasterskiej cieszył się wielkim zaufaniem wśród ludzi. Zmarł 11 lutego 2002 roku w Resistencia, w wieku 69 lat. Spoczywa w Villa Ángela.

O. Edmund Morawiec urodził się w dn. 29 października 1930 roku w Lgoczance (diec. częstochowska). Złożył pierwsza profesja zakonną w Zgromadzeniu Redemptorystów 4 października 1950 roku,  a święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1957 roku. Studiował na Wydziale Filozofii KUL, otrzymując w 1961 roku tytuł magistra filozofii w zakresie metafizyki, na podstawie pracy Rola intuicji w uznawaniu zdań filozoficznych u Kartezjusza. W 1964 roku uzyskał stopień naukowy doktora filozofii w zakresie metafizyki na podstawie rozprawy Przedmiot a metoda w filozofii Kartezjusza. Jesienią 1964 roku został zatrudniony w charakterze asystenta na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej w ATK (obecnie UKSW) w Warszawie. W 1971 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Rola intuicji w przyjmowaniu założeń w metafizyce ogólnej u J. Maritaina. W listopadzie 1971 roku otrzymał nominację na kierownika katedry metafizyki na wspomnianym wydziale. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk humanistycznych Rada Państwa nadała mu uchwałą z dnia 16 października 1985 roku, na podstawie monografii W kierunku metafizyki egzystencjalnej. Stanowisko profesora zwyczajnego w ATK otrzymał w sierpniu 1993 roku. Był kierownikiem Sekcji Filozofii Bytu, Boga i Religii. Pełnił też wiele ważnych funkcji administracyjnych: prodziekana na Wydziale Filozofii, pełnomocnika rektora ds. młodzieży, sekretarza redakcji półrocznika wydziałowego „Studia Philosophiae Christianae”, zastępcy redaktora naczelnego tegoż półrocznika, Prorektora ATK w latach 1987–1993 oraz Rzecznika Komisji Dyscyplinarnej ds. Pracowników Naukowych. Był wieloletnim członkiem Senackiej Komisji Wydawniczej. Należał do wielu towarzystw filozoficznych polskich i zagranicznych: Komitetu Nauk Filozoficznych PAN, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, International Society For Metaphysics, Union Mondiale Des Societé Catholique, Societé International Thomas D’Aquin oraz Polskiego Towarzystwa Tomasza z Akwinu. Od 1962 roku wykładał filozofię także w WSD Redemptorystów w Tuchowie i Krakowie. Otrzymał następujące nagrody i odznaczenia: Nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych; Srebrny Krzyż Zasługi (1974); Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za monografię pt. W kierunku metafizyki egzystencjalnej (1985), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1989), Krzyż Kawalerski Polonia Restituta (2000). Zmarł w Tuchowie w wieku 88 lat. Spoczywa kwaterze redemptorystów na Cmentarzu Wolskim w Warszawie.

O. Franciszek Piotr Mercier, francuz, urodził się w dn. 12 grudnia 1772 roku w Amiens, w Pikardii. Profesję zakonną złożył 13 listopada 1796 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1797 roku. W szkole przy klasztorze św. Benona uczył matematyki. Chorobę znosił z przykładną cierpliwością. Zmarł 12 lutego 1804 roku w Warszawie, w wieku 31 lat.

O. Józef Kaczewski urodził się w dn. 9 marca 1910 roku w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1929 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 sierpnia 1934 rku. W czasie II Wojny Światowej prowadził tajne nauczanie w Tuchowie, Krakowie i w Lublinie. Po wojnie uczył w Juwenacie. Był rektorem w Krakowie, Wrocławiu i Głogowie, duszpasterzem, katechetą, spowiednikiem sióstr Józefitek, rekolekcjonistą. W kazaniach odważnie piętnował nadużycia stalinowskiego systemu, za co w 1958 roku został aresztowany. Rozwinął duszpasterstwo głuchoniemych i apostolstwo trzeźwościowe. Był bardzo lubiany przez współbraci i młodzież. Zmarł 12 lutego 1976 roku w Tuchowie, przeżywszy 65 lat.

O. Józef Madanowski urodził się w dn. 4 grudnia 1915 roku w Boczkach Chełmońskich k. Łowicza, w archidiecezji warszawskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 27 kwietnia 1941 roku. Jako ksiądz diecezjalny był wikariuszem, prefektem kościoła i katechetą w Żbikowie. W 1945 roku wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1946 roku. Pełnił posługę w Gliwicach, Toruniu, Bardzie, Łomnicy i w Braniewie. Uczył języka francuskiego w juwenacie i w seminarium, pomagał także w duszpasterstwie. W Braniewie zorganizował aptekę, do której sprowadzał zagraniczne leki. Był wielkim czcicielem św. Józefa. Pisał o nim traktaty i komponował pieśni. Zmarł 12 lutego 2007 roku w Braniewie, osiągnąwszy 91 lat życia.

O. Jan Kamiński urodził się w dn. 13 stycznia 1777 roku w Warszawie. Profesję złożył w 1795 roku. Święcenia otrzymał w 1802 roku. Jako kleryk, na polecenie św. Klemensa Hofbauera, opuścił wraz z ojcami Rudolphem i Wichertem klasztor św. Benona i udał się do Jelgavy (Mitawy). Pracował w założonej tam szkole. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk miejscowego biskupa, który zwolnił wszystkich trzech redemptorystów ze ślubów zakonnych ze względu na trudną sytuację polityczną, jaka zaistniała po trzecim rozbiorze Polski. Był proboszczem w Kuldīga na Łotwie, gdzie zmarł w dn. 14 lutego 1830 roku, w wieku 53 lat.

Br. Zygmunt Wałęga urodził się w dn. 23 sierpnia 1916 roku w Moszczenicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1936 roku. Był bratankiem biskupa tarnowskiego Leona Wałęgi. Pracował jako kucharz, ekonom i furtian w Krakowie, Zamościu i w Toruniu. Był bardzo oddany Zgromadzeniu i klasztorom, w których mieszkał. Zawsze starał się brać udział we wspólnotowych ćwiczeniach, pomimo kłopotów z poruszaniem się. Był uczynny, pracowity, rozmowny i miły. Zmarł w dn. 15 lutego 1986 roku w Toruniu, w wieku 69 lat.

O. Bronisław Gnus urodził się w dn. 30 października 1913 roku w Chorośnicy, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1931 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 czerwca 1937 roku. Pełnił posługę w Toruniu i w Zamościu. Zapowiadał się na dobrego misjonarza. Był miły i wesoły. Pod koniec studiów pojawiła się choroba nerek, która stopniowo utrudniała mu i uniemożliwiała pracę. Swoje cierpienia i modlitwy ofiarował Bogu. Zmarł w Zamościu 16 lutego 1941 roku, w wieku 27 lat.

O. Antonin Jedek urodził się w dn. 8 lipca 1834 w Slane (dziś Słone, z kościołem filialnym Narodzenia NMP), w ówczesnej archidiecezji praskiej, w parafii św. Bartłomieja, w dzielnicy Kudowy Zdroju nazywaną Czermna. Profesję zakonną złożył 19 września 1857 roku w ówczesnej Prowincji wiedeńskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1861 roku. Był rektorem w Wiedniu, pierwszym przełożonym w Mościskach, ostatecznie w Tuchowie. Bardzo dużo pracował jako misjonarz i rekolekcjonista. Swą dobrocią i lojalnością zyskiwał sobie serca. Jego zasługi dla Prowincji są nie do przecenienia. Zmarł 17 lutego 1903 roku w Tuchowie, jako członek Wiceprowincji Polskiej, w wieku 68 lat.

O. Josef Schweter urodził się w dn. 15 lutego 1874 roku w miejscowości Łąka Prudnicka (parafia Moszczanka), w diecezji wrocławskiej. Otrzymał święcenia kapłańskie w dn. 11 czerwca 1898 roku jako kapłan diecezjalny i w tym charakterze wstąpił do Zgromadzenia. Profesję zakonną złożył 3 sierpnia 1900 roku. Studia zakończył tytułem doktora z dziedziny nauk społecznych. Jako jeden z nielicznych niemieckich duchownych pozostał po wojnie w Polsce, przynależąc formalnie do Prowincji kolońskiej. Ponad 30 lat życia zakonnego spędził w Bardzie, gdzie budował kaplice różańcowe, głosił pielgrzymom kazania, spowiadał ich i organizował rekolekcje zamknięte. Był dobrym misjonarzem i rekolekcjonistą. Wiele posługiwał w parafialnym kościele. Wydał 25 książek i 51 artykułów, które opisują historię Barda oraz żywoty wybitnych ludzi Kościoła śląskiego. Ten - dziś nieco zapomniany - de facto uznany historyk Śląska i Barda pozostawił po sobie wyjątkową pamięć i umarł w opinii świętości, w dn. 17 lutego 1954 roku w Bardzie, przeżywszy 80 lat.

O. Franciszek Kawecki urodził się w dn. 4 kwietnia 1925 roku w Zbylitowskiej Górze, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1948 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 czerwca 1954 roku. Pracował jako misjonarz w Krakowie, Wrocławiu, Bardzie, Głogowie, Elblągu, Szczecinku oraz w Braniewie, gdzie był proboszczem w Dębowej Górze. W wieku 41 lat wyjechał na misje do Argentyny. Był wikariuszem i proboszczem w Buenos Aires. Prowadził duszpasterstwo polonijne w obrębie stolicy Argentyny. Odznaczał się szczególną czcią do Matki Bożej Częstochowskiej oraz Miłosierdzia Bożego. Był spokojny, pełen powagi, gorliwy i uprzejmy dla innych. Posiadał umiejętność bycia z ludźmi, nawiązywania kontaktów, naturalny optymizm. Zginął w wypadku samochodowym w dn. 19 lutego 1990 roku w miejscowości Maria Luiza w Argentynie, przeżywszy 64 lata. Spoczywa w Ezpeleta. Zapisał się we wdzięcznej pamięci.

O. Kazimierz Piotrowski urodził się w dn. 2 lutego 1964 roku w Jastrzębi (diecezja tarnowska) w rodzinie Zdzisława i Heleny zd. Jurkiewicz. Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości, uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. H. Sienkiewicza w Bobowej. Redemptorystów poznał podczas misji parafialnych, które w jego rodzinnej parafii prowadzili ojcowie Stanisław Szczurek i Alfons Mazur. W 1983 roku. został przyjęty do Zgromadzenia Redemptorystów. Po odbyciu nowicjatu w Lubaszowej, pierwsze śluby zakonne złożył 2 lutego 1986 roku, zaś śluby wieczyste złożył 15 sierpnia 1990 roku w Tuchowie. Święcenia prezbiteratu przyjął 25 maja 1991 roku w Tuchowie z rąk bpa Józefa Życińskiego. Po święceniach pracował jako duszpasterz w Mierzynie. W 1993 roku został skierowany do posługi w Drohobyczu (Ukraina), gdzie był m.in. redaktorem naczelnym diecezjalnego kwartalnika „Radość Wiary”. W latach 1998-1999 odbył Tirocinium w Krakowie. W latach 1999-2001 był misjonarzem w Głogowie, a następnie został mianowany „animatorem życia duchowego i wspólnotowego redemptorystów mieszkających w Lublinie”, gdzie zajmował się przede wszystkim budową nowego ośrodka, jak również odbył specjalistyczne studia podyplomowe z zakresu rachunkowości i finansów. W latach 2004-2005 pracował jako misjonarz w Skarżysku-Kamiennej, skąd został przeniesiony do domu prowincjalnego w Warszawie, by podjąć zadania wiceekonoma Prowincji. W 2005 roku ukończył studia z historii Kościoła na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. W latach 2011-2019 pełnił urząd ekonoma Prowincji Warszawskiej Redemptorystów. Po zakończeniu misji ekonoma został przeniesiony do Tuchowa, gdzie na miarę swoich możliwości angażował się w apostolstwo tamtejszej wspólnoty. Przez wiele lat był przewodniczącym prowincjalnego Sekretariatu Misji Zagranicznych, a także Komisji Liturgicznej. Jego staraniem w ostatnich latach ukazywały się m.in. kolejne tomy Monumenta Hofbaueriana zbierające naukowe odkrycia dotyczące św. Klemensa Hofbauera. Był wielkim czcicielem Matki Bożej Nieustającej Pomocy i propagatorem Jej kultu. Od wielu lat znosił z wielkim sercem trud choroby. Odszedł do Pana w dn. 19 lutego 2023 roku w szpitalu w Tarnowie, w 38 roku życia zakonnego i 32 roku kapłaństwa, osiągnąwszy wiek 59 lat. Spoczywa w Tuchowie.

Niektóre świadectwa bogatych zaangażowań śp. o Kazimierza Piotrowskiego:

1. Ikona Miłości, Our Lady of Perpetual Help (31.03.2022)
2. Homilia dla chorych,  Wielki Odpust Tuchowski (2 lipca 2018)
3. Kurs języka polskiego dla Ukraińców (28.03.2022)
4. O. Kazimierz Piotrowski CSsR - Człowiek Spotkania
   
   

O. Andrzej Rębacz urodził się w dn. 21 października 1936 roku w Rdzuchowie Kolonii, w diecezji radomskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1954 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1960 roku. Pełnił posługę w Braniewie, Toruniu, Tuchowie, Krakowie i w Warszawie, przy ul. Pieszej i Karolkowej. Był katechetą, duszpasterzem akademickim, proboszczem, wykładowcą, dyrektorem studiów, prowincjałem, przełożonym, wikariuszem prowincjała, kierownikiem Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin oraz redaktorem kwartalnika „Sprawy Rodziny”. Zmagania z chorobą nowotworową znosił mężnie i z dużą cierpliwością. Odznaczał się ofiarną osobistą kulturą, pracowitością i wrażliwością na drugiego człowieka. Zmarł 21 lutego 2011 roku w Warszawie, w wieku 74 lat.

Ks. Andrzej Heck urodził się w dn. w 1790 roku, w diecezji warmińskiej. Jako kleryk przynależał do wspólnoty św. Benona. Ówczesne władze pruskie zabraniały składania profesji w naszym Zgromadzeniu przed 24 rokiem życia. Po wypędzeniu Benonitów do Kostrzyna, powrócił do Warszawy, gdzie ukończył seminarium u Księży Misjonarzy i w 1814 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował w diecezji warmińskiej jako proboszcz w parafiach Purda, Sętal i Biskupiec. Zmarł w parafii Biskupiec, w dn. 23 lutego 1853 roku, w wieku ok. 57 lat.

O. Władysław Malisz urodził się w dn. 23 lutego 1909 roku w Faściszowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1928 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 sierpnia 1933 roku. Był rektorem w Krakowie i w Mościskach. Po wybuchu wojny opiekował się uchodźcami w Mościskach. Był ministrem w Warszawie. Dbał o podwładnych i dom. Był bardzo dobrym, miłym, sympatycznym człowiekiem, lubianym misjonarzem i rekolekcjonistą. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 roku w Warszawie, przeżywszy 35 lat.

O. Bronisław Motyka urodził się w dn. 10 września 1920 roku w Rzeszowie. Profesję zakonną złożył 29 sierpnia 1940 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1947 roku. Pracował w Gliwicach, Gliwicach Starych, Elblągu, Zamościu, Tuchowie, Skarżysku Kamiennej, Krakowie i w Gdyni. Był prefektem kościoła, duszpasterzem dzieci i młodzieży, katechetą, misjonarzem, pełniąc także funkcje przełożonego wspólnoty oraz wicerektora. Jako kapłan niósł religijną pociechę, wspomagał modlitwą i wspierał materialnie i duchowo potrzebujących. Zmarł 23 lutego 2004 roku w hospicjum w Gdyni, w wieku 83 lat.

O. Franciszek Włodyka urodził się w dn. 2 września 1935 roku w Stańkowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 14 stycznia 1968 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1974 roku. Pełnił posługę w Braniewie, Głogowie, Elblągu, Gdyni i w Toruniu. Pracował jako duszpasterz dzieci i młodzieży, wikariusz i proboszcz. Był człowiekiem skromnym, życzliwym i gościnnym. Cierpliwie znosił choroby, które go nie omijały. Zmarł 23 lutego 2012 roku w Toruniu, przeżywszy 76 lat.

Br. kl. Wacław Gucwa urodził się w dn. 10 września 1892 roku w Czerniowcach, na Bukowinie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1909 roku. Sumiennie spełniał swoje obowiązki. Pragnął zostać misjonarzem. Krzyż swojej choroby znosił z poddaniem się woli Bożej. Był otwarty, wesoły i sumienny w wypełnianiu obowiązków. Zmarł 24 lutego 1912 roku w Maksymówce, skończywszy zaledwie 19 lat.

Br. Beno - Władysław Śmigielski, urodził się w dn. 4 lutego 1868 roku w Rogoźnie, w Wielkopolsce. Profesję zakonną złożył 25 lutego 1898 roku. Pełnił zakonną posługę w Mościskach i w Krakowie. Był zdolnym stolarzem. Odznaczał się pracowitością i sumiennością. Przez ostatnie kilkadziesiąt lat swego życia pracował jako furtian w Krakowie. Był człowiekiem modlitwy. Zmarł w dn. 24 lutego 1940 roku w Krakowie, w wieku 72 lat.

Br. Melchior - Franciszek Klimaj, urodził się w dn. w dn. 4 czerwca 1909 roku w Laskówce, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1929 roku. Pełnił zakonną posługę w Toruniu i w Mościskach jako krawiec i infirmarz. Pragnął wyjechać na misje do Argentyny, ale przeszkodziła mu w tym wojna. Był obowiązkowy, sumienny, usłużny i oddany Zgromadzeniu. Zmarł w Zamościu, w dn. 24 lutego 1942 roku, przeżywszy 32 lata. 

O. Waldemar Józef Gałązka urodził się w dn.  10 czerwca 1954 roku w Piotrkowie Kujawskim, w diecezji włocławskiej. Profesję zakonną złożył 21 września 1976 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 czerwca 1982 roku. Jako kapłan przyjechał do Brazylii w kwietniu 1983 roku. Pracował w Bom Jesus da Lapa, katechizując dzieci i dorosłych. Pracował także na wioskach wśród byłych czarnych niewolników. Odznaczał się pogodą ducha, pracowitością i zapałem apostolskim. Przydzielony dekretem miejscowego biskupa ordynariusza do sześciotysięcznej parafii w mieście Una, pracował tam zaledwie przez trzy tygodnie. Utonął 26 lutego 1986 roku w Oceanie Atlantyckim, w miejscowości Una. Spoczywa w Bom Jesus da Lapa. Przeżył 31 lat.

O. Izydor Siedlik urodził się w dn. 1 marca 1930 roku w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1949 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1956 roku. Pełnił posługę we Wrocławiu, Paczkowie, Kanadzie, Zamościu, Warszawie i w Elblągu. Był katechetą, duszpasterzem, rekolekcjonistą, kapelanem szpitalnym. Spieszył potrzebującym z pomocą charytatywną. Organizował pielgrzymki dla młodzieży do krajów zachodnich. Znany był z patriotyzmu. Zmarł 27 lutego 2005 roku w Elblągu, przeżywszy 74 lata.

O. Antoni Onak urodził się w dn. 15 września 1945 w Trzemesnej, k. Tarnowa, w rodzinie Władysława i Stefanii zd. Onik. Miał trzy siostry, z których jedna wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek BDNP Dębickich (s. Teodozjusza). Został ochrzczony 16 września 1945 w kościele parafialnym w Łękawicy. Po ukończeniu szkoły podstawowej (1959) pracował na roli pomagając rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Myślał o życiu zakonnym i kapłańskim, w tym celu podjął naukę w Korespondencyjnym Liceum Ogólnokształcącym w Tarnowie. W tamtym czasie zmarła jego matka. Kiedy zdał maturę, mając 28 lat, poprosił o przyjęcie do Zgromadzenia Redemptorystów (20.08.1973). Rozpoczął nowicjat w Łomnicy (21.09.1973) i tamże przywdział habit zakonny (12.04.1974). Pierwsze śluby zakonne złożył 15.08.1974 roku, a profesję wieczystą 15.08.1979 roku. Po odbyciu studiów filozoficzno-teologicznych w Wyższym Seminarium Redemptorystów w Tuchowie przyjął święcenia prezbiteratu 05.06.1980 roku z rąk ks. abp. Jerzego Ablewicza. Pierwszą placówką duszpasterską po święceniach było Braniewo, dokąd o. Antoni został skierowany jako katecheta. Następnie został posłany do Lubaszowej, gdzie pełnił funkcję socjusza magistra nowicjatu (od 31.01.1985) i katechety, magistra nowicjatu (1991-1992) i przełożonego wspólnoty zakonnej (1990-1996). Kolejną placówką zakonną był Tuchów, gdzie pracował w duszpasterstwie (1999-2006). W Lubaszowej i w Tuchowie był spowiednikiem kleryków Wyższego Seminarium Duchownego Redemptorystów. W roku 2006 został skierowany do Zamościa, gdzie pełnił posługę duszpasterza i rektora kościoła pw. św. Mikołaja. Po przejściu na emeryturę, pomagał w miejscowym duszpasterstwie. W wspomnieniach zakonnych współbraci śp. o. Antoni zapisał się jako człowiek pogodny, życzliwy i uczynny. Przełożeni i wychowawcy podkreślali jego pracowitość i sumienność w podejmowaniu obowiązków, a przy tym duchową prawość i głęboką religijność. Cenili go ludzie, którzy spotykali się z nim jako duszpasterzem. Jedną z pasji o. Antoniego były pszczoły: w Lubaszowej założył i przez wiele lat prowadził pasiekę. Zmarł w 27 lutego 2016 roku na skutek szybkiej choroby nowotworowej, w wieku 70 lat. Spoczywa w Tuchowie.

O. Józef Zaydler urodził się w dn. 4 lutego 1808 roku w Jędrzejowie, w diecezji kieleckiej. Profesję zakonną złożył 4 listopada 1829 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 września 1832 roku. Należał do wikariau zaalpejskiego, do wspólnoty domu w Piotrkowicach. Po zniesieniu wikariatu pracował w diecezji krakowsko-kieleckiej. Zmarł 28 lutego 1882 roku w Zrembicach, w wieku 74 lat. 

O. Stanisław Krok urodził się w dn. 5 maja 1948 roku w Białej Niżnej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1967 roku. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 czerwca 1973 roku. Pracował jako misjonarz. Pełnił posługę w Toruniu, Gliwicach, Warszawie, Zamościu, Elblągu, Szczecinku i w Głogowie. Był dobrym i pracowitym misjonarzem oraz gorliwym czcicielem Matki Bożej. Zmarł w dn. 28 lutego 2014 roku w Głogowie, przeżywszy 65 lat.

O. Stanisław Wyczyński urodził się w dn. 12 lutego 1939 roku w Toruniu. Pracował w Wiceprowincji Resistencia: najpierw we wspólnocie Posadas, następnie w Charata i w Resistencia, gdzie był Przełożonym wiceprowincjalnym przez dwie kadencje. Kolejne miejsca jego pracy to Quilmes i Ezpeleta dla Polonii. Ostatnie lata przeżył w Quilmes znosząc ze spokojem swoje cierpienia związane z chorobą. Oddany całkowicie powołaniu które realizował jako misjonarz ludowy, proboszcz i przełożony. Zmarł 28 lutego 2017 w Quilmes. Przeżył 87 lat, z których w Zgromadzeniu 66, a w 59 kapłaństwie.

Br. Jerzy - Teodor Kaczor, urodził się w 28 kwietnia 1939 roku w Łękawicy, diec. tarnowska, w rodzinie Jana i Bronisławy zd. Jachym. Do Zgromadzenia wstąpił w 1956 roku i pierwsze śluby zakonne złożył 2 lutego 1958 roku. Sześć lat później złożył śluby wieczyste. W latach 1972-1975 uczęszczał do Diecezjalnego Studium Organistowskiego w Tarnowie. Pracował w klasztorach w Tuchowie (1958-1965), w Braniewie (do 1970), w Gdyni (do 1972) i ponownie w Tuchowie (do 1975). Następnie spędził 5 lat w Rzymie w Domu Generalnym, by powrócić do Gdyni. Ponownie został przeniesiony do Rzymu w 1985 roku, gdzie do 2012 roku z oddaniem zajmował się pocztą Zarządu Generalnego i wspólnoty Domu Generalnego. Jako emeryt powrócił do Polski do Gdyni. W podziękowaniu za wieloletnią pracę na rzecz Zarządu Generalnego Zgromadzenia o. Generał Michael Brehl napisał: „Twoja posługa tak wierna i ofiarna z pewnością stanowi ważną część misji Domu św. Alfonsa, a szczególnie Zarządu Generalnego. Naszej wdzięczności nie da się wyrazić w kilku słowach. Pragnę, abyś wiedział, że my wszyscy bardzo cenimy sobie to wszystko, co uczyniłeś, często nawet nie znając wszystkich wymiarów Twoich ofiar, szczególnie od kiedy zaczęły się problemy z Twoim zdrowiem. Tym listem chciałbym przede wszystkim wyrazić Tobie naszą wdzięczność. Dziękuję za wiele lat wiernej służby, za świadectwo życia zakonnego jako brat redemptorysta, świadectwo pokorne i ciche, ale mocne i jasne”. Br. Jerzy interesował się turystyką górską i uprawą kwiatów. Zmarł 28 lutego 2017 roku w szpitalu w Gdyni, przeżywszy 77 lat, z których 59 w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela.
 

« JANUARIUS ÷ MARTIUS »

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSSR News :: Defuncti in CSsR :: Polonia / DL