In memoriam redemptoristarum
Provinciae Varsaviensis
qui in Deo sunt

Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25] [26] [27] [28]
[29] [30] [31]

Ks. Ignacy Sobociński, ur. w 1787 r. w Warszawie. Jako kleryk przynależał do wspólnoty św. Benona. Był jednocześnie wykładowcą języka łacińskiego, rachunków, kaligrafii, ortografii oraz dyrektorem szkoły przy klasztorze św. Benona. Ówczesne władze pruskie zabraniały składania profesji w Zgromadzeniu Redemptorystów przed ukończeniem 24 roku życia. Po wypędzeniu Benonitów do Kostrzyna powrócił znów do Warszawy, gdzie ukończył seminarium u Księży Misjonarzy i w 1810 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował w diecezjalnym seminarium w Warszawie jako wykładowca oraz w parafii jako administrator. Następnie został proboszczem w Zegrzu w diecezji płockiej. Zmarł 1 sierpnia 1841 r. w Zegrzu, w wieku ok. 54 lat.

O. Jan Kraus, ur. w 1750 r. w Czechach. Profesję zakonną złożył w 1795 r., a święcenia kapłańskie otrzymał w 1795 r. Zmarł 2 sierpnia 1796 r. w Warszawie, w wieku ok. 46 lat. Był socjuszem, magistrem nowicjuszy we wspólnocie Benonitów. Przyczyną jego śmierci było zatrucie się pokarmem.

O. Stanisław Wójcik, senior, urodził się w dniu 3 kwietnia 1903 r. w Ołpinach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 24 sierpnia 1921 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1928 r. Zmarł w Warszawie 3 sierpnia 1985 r., osiągnąwszy wiek 82 lat. Po studiach w Rzymie wykładał prawo kanoniczne i teologię moralną w Tuchowie. W roku 1947 został wybrany na Kapitułę Generalną do Rzymu. Był rektorem, redaktorem czasopisma Homo Dei. Pisał wiele artykułów z dziedziny prawniczo-moralnej, biblijnej i liturgicznej. Jego dziełem jest tłumaczenie Księgi Psalmów (1947). Współpracował z Warszawską Kurią Prymasowską. Był dobrym kaznodzieją ludowym. Miał zdolność obserwacji, plastycznego i barwnego przedstawiania każdej sytuacji. Był zakonnikiem wielkiej wiary, autentycznej pobożności, ogromnie pracowitym i oddanym całkowicie w służbie Zgromadzeniu i Kościołowi.

O. Karol Winiarski, ur. 28 stycznia 1910 r. w Zakościelu, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1929 r. Święcenia kapłańskie przyjął 12 sierpnia 1932 r. Zmarł w Krakowie, w dn. 4 lipca 1972 r., w wieku 62 lat. Studiował nauki biblijne na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie i uzyskał stopień licencjata. Po powrocie do kraju był wykładowcą w Tuchowie i w seminarium OO. Paulinów w Krakowie. Był socjuszem w Studentacie. Brał czynny udział w ruchu oporu przeciwko niemieckiemu okupantowi jako kapelan Armii Krajowej. W warunkach konspiracji posługiwał się pseudonimem „Bieda”. Za tę działalność został odznaczony. Był proboszczem i kustoszem w Tuchowie. Głosił wiele rekolekcji dla sióstr zakonnych. Pracował w dziedzinie konserwacji zabytków w skali wojewódzkiej. Chorobę znosił z godną podziwu cierpliwością i pogodą ducha.

O. Józef Kania, ur. 23 stycznia 1885 w Klikowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 18 listopada 1902 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1907 r. Razem ze wspólnotą, został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 59 lat. Przebywał w Mościskach, Lwowie, Krakowie, Kościanie. Pracował jako lektor w Studentacie. Został superiorem tymczasowego hospicjum we Lwowie. Był rektorem w Tuchowie i Warszawie, gdzie wybudował kościół pod wezwaniem św. Klemensa. Pracował także na misjach gorliwie i owocnie przez długie lata. Odznaczał się sumiennością. Był twardy w przeciwnościach i wymagający od siebie.

O. Józef Okapa urodził się 10 lipca 1935 r. w Siemiechowie, w diecezji tarnowskiej, jako syn Władysława i Wiktorii z domu Kasprzyk. Zmarł w dn. 9 sierpnia 2018 r. w Tuchowie, w wieku 83 lat. O. Józef miał trzech braci, Antoniego, Alfonsa i Wawrzyńca oraz dwie siostry, Stanisławę i Janinę. W latach 1942–1949 uczęszczał do szkoły podstawowej w Siemiechowie. Następnie został przyjęty do Juwenatu Redemptorystów w Toruniu, gdzie kontynuował dalszą edukację. W dn. 1 sierpnia 1952 r. rozpoczął nowicjat. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 2 sierpnia 1953 r., śluby wieczyste natomiast złożył w dn. 2 sierpnia 1957 r. Po odbyciu studiów w WSD Redemptorystów przyjął święcenia kapłańskie w Tuchowie, w dn. 7 czerwca 1959 r. z rąk ks. abpa Włodzimierza Jasińskiego. Zgłosił się na misje w Brazylii i Argentynie. Został jednak skierowany do pracy jako misjonarz ludowy i duszpasterz w Polsce. Pracował w Toruniu, Szczecinku, Bardzie i Głogowie. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia w czerwcu 2017 r. został przeniesiony do Tuchowa, gdzie zmarł i gdzie spoczywa.

Br. Ignacy Cugier, ur. 6 lutego 1905 r. w Śniatyniu Polskim, w diecezji gnieźnieńskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1926 r. Zmarł 10 sierpnia 1990 r. w Głogowie, przeżywszy 85 lat. Pracował w Tuchowie, Warszawie, Mościskach, Łomnicy, Braniewie, Głogowie i Wrocławiu. Pełnił funkcje krawca i zakrystiana. Zajmował się także ogrodnictwem. Odznaczał się pracowitością, poświęceniem, rozmodleniem. Był towarzyski.

O. Eugeniusz Piór, ur. 5 września 1950 r. Elblągu, w diecezji warmińskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1971 r. Święcenia kapłańskie przyjął 9 czerwca 1977 r. Zmarł nagle 10 sierpnia 1992 r. w Szczecinku, w wieku 41 lat. Spoczywa w Elblągu. Był dobrym, utalentowanym misjonarzem. Łatwo potrafił nawiązać kontakt z ludźmi, zwłaszcza z dziećmi. Był uczynny, gotowy do niesienia kapłańskiej posługi, zwłaszcza chorym.

O. Józef Krok, ur. 11 kwietnia 1915 r. w Białej Niżnej, k. Grybowa, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1936 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1941 r. Zmarł 11 sierpnia 2009 r. w Gdyni, w wieku 94 lat. Pracował w Krakowie, Wrocławiu, Bardzie Śląskim, Toruniu, Braniewie, Zamościu, Gdyni. Był misjonarzem, socjuszem nowicjatu, ekonomem, przełożonym. Zorganizował duszpasterstwo ludzi morza Stella Maris i był jego wieloletnim kapelanem. Pełnił funkcję diecezjalnego i krajowego duszpasterza ludzi morza. Odznaczał się pracowitością, otwartością, oddaniem, optymizmem i apostolskim zapałem.

O. Ludwik Stańdo, ur. 21 sierpnia 1913 r. w Królówce, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 16 października 1934 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 r. Zmarł 11 sierpnia 1991 r. w Resistencia, w wieku 77 lat. Spoczywa w Villa Ángela. Do Argentyny przybył na przełomie 1939-40 r. Pracował w Charata, Pinedo, Villa Angela i Resistencia. Był duszpasterzem, spowiednikiem, kierownikiem duchowym. Za tę posługę ludzie cenili go bardzo. Był człowiekiem prostym, dobrym, prostodusznym. Odznaczał się gorliwością w życiu zakonnym i kapłańskim.

O. Józef Chudzik urodził się 26 lutego 1934 r. w Luszowicach k. Tarnowa. Rodzice – Antoni i Marianna z Osaków – po ukończeniu szkoły podstawowej w 1948 r. umożliwili mu wstąpienie do juwenatu redemptorystów w Toruniu, gdzie rozwinęło się powołanie zakonne i kapłańskie. Pierwsze śluby zakonne w Zgromadzeniu Redemptorystów złożył 2 sierpnia 1952 r., pięć lat później wieczyste, a święcenia kapłańskie przyjął 24 sierpnia 1958 r. Po święceniach został skierowany do Krakowa do tirocnium misyjnego (przygotowanie do prowadzenia misji ludowych i rekolekcji), a od 1960 r. pracował kolejno we Wrocławiu, Zamościu, Toruniu, ponownie we Wrocławiu, Gliwicach i Elblągu. W latach 1978-1982 podjął studia z teologii pastoralnej na ATK w Warszawie, które zwieńczył magisterium. W 1980 r. rozpoczął się nowy etap posługi o. Józefa, który przyniósł mu wiele satysfakcji i z którego był bardzo dumny – praca dla polskich emigrantów w Niemczech. Od 1980 d0 2004 r. był proboszczem Polskiej Misji Katolickiej w Landshucie w Bawarii. Był duszpasterzem Polaków pozostałych w Niemczech po II wojnie światowej – dawnych więźniów obozów koncentracyjnych, przymusowych robotników, następnie emigrantów solidarnościowych, pracowników sezonowych oraz robotników zatrudnionych przy budowach elektrowni atomowej w Niederaichbach i międzynarodowego lotniska pod Monachium we Fryzyndze, gdzie zatrudnionych było ponad tysiąc polskich pracowników. Dla zapewnienia odpowiedniej opieki duszpasterskiej Polakom rozproszonym w południowo-wschodniej Bawarii, dojeżdżał w tamtym czasie do 23 punktów duszpasterskich. W 1982 r. został dziekanem południowego dekanatu bawarskiego Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech. W 2000 r. w uznaniu zasług dla Kościoła katolickiego w Bawarii otrzymał odznaczenie „Geistlicher Rat” z rąk kard. Friedricha Wettera, arcybiskupa München-Freising. Po przejściu na emeryturę w 2004 r. powrócił do Polski do Tuchowa. Tutaj też zmarł, przeżywszy 86 lat, z czegp w Zgromadzeniu Redemptorystów 69, a w kapłaństwie 62 lata. Spoczywa w Tuchowie.

O. Robert Stanisław Srebro, ur. 15 listopada 1972 r. w Łękawicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 2000 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 maja 2004 r. Zmarł na nowotwora mózgu 14 sierpnia 2005 r. w Krakowie, w wieku 32 lat. Pochowany został w Tuchowie. Pracował w Głogowie jako duszpasterz dzieci i młodzieży oraz zaopatrzeniowiec wspólnoty. Wyróżniał się pogodą ducha, życzliwością, dyspozycyjnością, troską o wspólnotę, pracowitością, sumiennością, apostolską gorliwością i poczuciem humoru.

Oblatka Zgromadzenia Misjonarzy Redemptorystów od roku 2013, pani Stefania Stępień, córka Mikołaja i Marii Stępniów, urodziła się w dn. 30 czerwca 1927 r. w Moszczenicy, koło Gorlic. Skończyła pięć klas ówczesnej szkoły powszechnej. W 1954 wyszła za mąż za Bronisława Stępień i zamieszkała w Łużnej, gdzie pracowała wraz mężem. Kiedy w roku 1997 mąż Bronisław zmarł, pozostając sama, postanowiła cały swój dorobek oddać „Panu Bogu”. Miłując Matkę Bożą Tuchowską, przekazała wszystko domowi zakonnemu Redemptorystów w Tuchowie i zamieszkała w pobliskim „Domu nad Pralnią”. Pani Stefania była bardzo religijną i ciepłą osobą, modlącą się codziennie za Redemptorystów i za ich apostolskie dzieła. Była wierną słuchaczką Radia Maryja, korzystając rownież z programów Telewizji Trwam, co pomagało jej być do końca osobą bardzo oddaną oddaną Panu Bogu i lubianą przez ludzi. Spoczywa na cmentarzu w Łużnej.

Br. Bronisław Wereszczyński, ur. 18 sierpnia 1917 r. w Izornie, w diecezji łucko-żytomierskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1937 r. w Tuchowie. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, ukończywszy 27 lat. Pracował w Warszawie jako kucharz. Był pracowity i pobożny. Wspomnienie ocalonego, Bogusława Szafarskiego (Cmentarz Wolski, 2019, nagranie o. A. Kukły)

O. Kazimierz Hołda, ur. 22 lutego 1907 r w Tuchowie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1928 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 13 sierpnia 1933 r. Zmarł nagle 18 sierpnia 1987 r., głosząc rekolekcje u sióstr Służebniczek w Dębicy, w wieku 80 lat. Spoczywa w Warszawie. Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Był profesorem matematyki w Juwenacie, dyrektorem gimnazjum. Pełnił urząd rektora, proboszcza i prowincjała w latach 1953-1965. Za jego rządów utworzone zostały placówki w Elblągu, Gdyni, Skarżysku Kamiennej i Szczecinku. Głosił wiele rekolekcji dla kapłanów i sióstr zakonnych. W kilku zgromadzeniach żeńskich przyczynił się do opracowania posoborowych konstytucji. Był przykładem szczególnego ubóstwa zarówno w słowie jak i w praktyce życia. Odznaczał się niezwykłą pracowitością. Podejmował również apostolstwo pióra. Ogromnie cenił sobie liturgię, odznaczał się głębokim życiem duchowym. Postać niezwykle cenna dla naszej historii. Jeden z kapłanów niezłomnych...

Kazimierz Baran, oblat Zgromadzenia Najświetszego Odkupiciela, urodził się 17 grudnia 1940 r. w Lubaszowej, jako syn rolników Józefa i Heleny z domu Rempała. Szkołę podstawową ukończył w Tuchowie w 1954 r. W 1955 rozpoczął naukę w szkole zawodowej w Katowicach, którą ukończył w roku 1957, uzyskując kwalifikacje do wykonywania zawodu murarz-tynkarz. W latach 1960-1962, odbywał zasadniczą służbę wojskową jako kierowca dowódcy Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku. W 1964 r. wstąpił w związek małżeński ze Stanisławą z d. Sajdak. Rodzina została obdarzona czwórką dzieci: Bernadetą, Marzanną, Mirosławą i Witoldem. Do roku 1985 Kazimierz Baran pracował w swoim zawodzie, a jednocześnie wraz z żoną prowadził gospodarstwo rolne. Następnie wyemigrował do USA, by zapewnić lepsze warunki bytowe swojej rodzinie. Powrócił do Polski w 1989 r., po czym podjął pracę jako sprzedawca w hurtowni materiałów budowlanych, a następnie jako nadzorca w restauracji. W tym czasie aktywnie zaangażował się w różnorodną działalność społeczną na terenie wioski i gminy Tuchów. W 1999 r., ciesząc się powszechnym szacunkiem, został wybrany na sołtysa wsi Lubaszowa i funkcję tę pełnił nieprzerwanie przez 20 lat, zabiegając o dobro mieszkańców rodzinnej miejscowości. W uznaniu zasług na rzecz społeczności lokalnej, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda odznaczył go w 2019 r. Srebrnym Krzyżem Zasługi. Kazimierz Baran, jako mieszkaniec Lubaszowej, od najmłodszych lat wzrastał w klimacie bliskości ze Zgromadzeniem Redemptorystów. Szczególnie mocno związał się z redemptorystami w latach osiemdziesiątych, kiedy to powierzono mu zadania kierownika budowy i głównego wykonawcy przy budowie domu rekolekcyjnego w Lubaszowej. Ceniąc jego fachowość i zaangażowanie, powierzono mu następnie te same zadania przy wznoszeniu domu katechetycznego, będącego zapleczem duszpasterskim dla kościoła św. Gerarda. Oprócz wspomnianych budynków sakralnych, wznosił także kościół w Siedliskach i Lichwinie oraz pracował przy kościołach w Gromniku i Siemiechowie. Od początku istnienia parafii św. Gerarda w Lubaszowej, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego. Przez wiele lat pełnił funkcje reprezentacyjne, wygłaszając przemowy, powitania i życzenia przy różnego typu uroczystościach zakonnych i kościelnych. Na początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy planowano przekazanie kościoła św. Gerarda innemu zgromadzeniu zakonnemu, odważnie i zdecydowanie działał na rzecz pozostania Lubaszowej pod duszpasterską opieką redemptorystów. W uznaniu jego zasług dla Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, Przełożony Generalny o. Michael Brehl włączył go w 2017 r. do grona oblatów Zgromadzenia Redemptorystów. W wieku ponad 80 lat, po 19 latach zmagań z chorobą nowotworową, Kazimierz Baran odszedł do wieczności w dn. 19 sierpnia 2021 roku w szpitalu w Tarnowie. Odszedł jako człowiek spełniony, otoczony miłością rodziny, szacunkiem ludzi i wdzięcznością redemptorystów, także za dar syna, Witolda, który w 2002 r. został redemptorystą, a w 2006 r. przyjął sakrament święceń w Tuchowie. Ciało śp. Kazimierza Barana spoczywa na tuchowskim cmentarzu.

O. Stanisław Ostrowski urodził się 6 kwietnia 1940 roku w Trzemesnej (gmina Tuchów) jako piąte dziecko Ludwika i Marii z domu Onak. W 1954 roku ukończył szkołę podstawową w Trzemesnej, następnie uczęszczał do liceum w Tuchowie, gdzie w 1958 roku zdał maturę. W tym samym roku wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów. Pierwszą profesję zakonną złożył po ukończeniu nowicjatu w Braniewie, 15 sierpnia 1959 roku, zaś śluby wieczyste 31 sierpnia 1962 roku w Tuchowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 lipca 1964 r. i jeszcze przez rok pozostał w Tuchowie, aby ukończyć czas studiów seminaryjnych. Następnie odbył roczne tirocinium w Toruniu i w 1966 roku został skierowany do Krakowa. Z kolei pełnił apostolską psoługę jako katecheta, duszpasterz, misjonarz i rekolekcjonista w Gliwicach, Szczecinku, Tuchowie, Lubaszowej, Elblągu i Paczkowie. Był długoletnim i cenionym spowiednikiem oraz kierownikiem duchowym w nowicjacie na Lubaszowej oraz w seminarium duchownym w Tuchowie. Był miłośnikiem gór i turystyki wędrowniczej. Dwukrotnie i najdłużej przebywał w Bardzie, skąd w 2022 roku został przeniesiony do Tuchowa, gdzie cierpliwie znosił trudy choroby. Zmarł w sobotę, 19 sierpnia 2023 roku. Zmarł w sobotę, 19 sierpnia 2023 r. w Tuchowie, w wieku 83 lat, gdzie jego ciało oczekuje na zmartwychwstanie. W Zgromadzeniu Redemptorystów przeżył 64 lata, a w kapłaństwie 59 lat.

O. Kazimierz Przybylowicz, ur. 22 maja 1951 r. w Tuchowie jako syn Szymona i Rozalii Starzyk, zamieszkałych w Jodłówce Tuchowskiej. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Jodłówce Tuchowskiej, a później kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym w Tuchowie, które ukończył w 1969 r., po czym wstąpił do Zgromadzenia Redemptorystów. Od 1969 do 1970 r. odbył nowicjat w Braniewie, a po nim odbył studia filozofii i teologii w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie. W roku 1975 złożył śluby wieczyste i przyjął święcenia diakonatu. W dn. 17 czerwca 1976 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. abpa Jerzego Ablewicza. Po święceniach odbył w Toruniu roczne przygotowanie do pracy misyjnej („Tirocinium”) i rozpoczął samodzielną pracę jako misjonarz, głosząc misje i rekolekcje. Przez dwa pierwsze lata był misjonarzem  w Gliwicach, później przez pięć lat w Elblągu i następnie w Tuchowie. Po roku został przeniesiony do Gdyni, na kolejny rok. W r. 1986 ówczesny Prowincjał o. Andrzej Rębacz CSsR poprosił go, by udał się do Danii, gdyż pojawiło się tam wielu przybyłych ostatnio Polaków, którzy potrzebowali opieki duszpasterskiej. O. Kazimierz zgodził się chętnie na wyjazd i pracę wśród Polonii. Po kilku latach został mianowany proboszczem w małej parafii w Assens liczącej ok. 80 osób. Później został też mianowany wikariuszem w parafii Odense, do końca czerwca 1993 r., gdzie miał pod opieką duszpasterską Polaków w promieniu 150 km. W roku 1993 został przeniesiony do Kopenhagi, gdzie pracował jako wikariusz w parafii św. Anny., a w listopadzie 1994 r. został przeniesiony do Naestved, gdzie pracował jako wikary w parafii Vor Frue Kirke, a następnie jako proboszcz. W 2004 r. powrócił do Polski i pomagał w duszpasterstwie w Lubaszowej, Gliwicach, Paczkowie i Toruniu. Wobec pogarszającego się stanu zdrowia w 2017 r. został przeniesiony do Tuchowa. Tutaj zmarł 20 sierpnia 2018 r. i został pochowany w kwaterze redemptorystów.

O. Franciszek Ksawery Turdoń, ur. 12 listopada 1867 r. w Kunowicach, na Morawach. Profesję zakonną złożył 19 września 1887 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 lipca 1893 r. Zmarł 21 sierpnia 1894 r. w Tuchowie, w wieku 27 lat. Po ukończeniu Drugiego Nowicjatu pracował w Mościskach i uczył się języka polskiego. Wyjeżdżał na prace z innymi misjonarzami, m. in. do Cieciny, Milówki i Żywca.

O. Jan Krawiec, ur. 31 maja 1917 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 8 września 1939 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 czerwca 1944 r. Zmarł 21 sierpnia 1998 r. w Szczecinku, osiągnąwszy wiek 81 lat. Przebywał w Zamościu, Bardzie, Braniewie i w Szczecinku. Pracował w duszpasterstwie oraz głosił misje i rekolekcje. Odznaczał się duchem rozmodlenia i surową ascezą.

O. Karol Blumenau-Kwiatkowski, ur. 1776 r. w Wielbarku (Szczytno, ówczesny Willenberg) w diecezji warmińskiej. Profesję zakonną złożył w 1796 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1799 r. Zmarł 22 sierpnia 1837 r. w Nowym Mieście, w wieku o. 61 lat. Należał do domu św. Benona. Po jego zniesieniu pracował w Olsztynie. Był kapelanem bractwa św. Benona przy kościele pojezuickim w Warszawie oraz proboszczem w Nowym Mieście nad Pilicą.

O. Leonard Sanikowski, ur. 24 sierpnia 1891 r. w Horodyszczach, w diecezji łucko-żytomierskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1912 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 marca 1918 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 52 lat. Pracował głównie w Warszawie. Sumiennie spełniał obowiązki domowe. Najczęściej pełnił urząd prefekta kościoła, spowiadał. Był bardzo dobrym człowiekiem i oddanym Zgromadzeniu zakonnikiem.

Br. Dominik Trzaska, ur. 2 marca 1930 r. w Nadborach, w diecezji łomżyńskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1951 r., profesję wieczystą 2 sierpnia 1957 r. Zmarł 24 sierpnia 2013 r. w szpitalu w Madrycie, przeżywszy 83 lata. Pochowany w Warszawie. Od 1982 r. przebywał na misjach w Boliwii. Był zaangażowany w pracę duszpasterską, ostatnio w Santa Cruz. Posługiwał jako furtian, kucharz, zakrystianin. Przez wiele lat usługiwał ks. arcybiskupowi Jasińskiemu w Tuchowie. Był człowiekiem pogodnym i pełnym Bożego ducha, gościnnym. Łatwo nawiązywał kontakt z ludźmi.

O. Stanisław Rusnarczyk, ur. 5 kwietnia 1972 r. w Limanowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1994 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 6 czerwca 1998 r. Zmarł nagle 25 sierpnia 2013 r. w Krakowie, w wieku 41 lat. Ukończył tirocinium pastoralne, studiował homiletykę na Uniwersytecie Jana Pawła lutego w Krakowie. Pracował jako duszpasterz w Gdyni oraz jako misjonarz-rekolekcjonista w Elblągu, Krakowie, Warszawie i Skarżysku-Kamiennej.

O. Leszek Gajda, ur. 14 września 1943 r. w Czubrowicach, koło Olkusza. Do nowicjatu redemptorystów w Braniewie wstąpił w 1961 r. po ukończeniu 9. klasy juwenatu w Toruniu. 24 wrzesnia 1962 r. złożył pierwszą profesję zakonną. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1970 r. z rąk ks. abpa Jerzego Ablewicza. Po ukończeniu tirocinium pastoralnego w Toruniu (1970-1971) podjął studia w Instytucie Duchowości Papieskiego Wydziału Teologicznego Teresianum w Rzymie, uzyskując w 1975 r. doktorat z teologii duchowości. Następnie podjął wykłady z teologii duchowości i liturgiki w WSD Redemptorystów w Tuchowie. Był prefektem postulatu (1976-1978) i rektorem Seminarium w Tuchowie (1978-1981). W latach 1990-1996 o. Leszek Gajda sprawował urząd Prowincjała Prowincji Warszawskiej Redemptorystów. Za jego kadencji w 1991 r. zostało założone w Toruniu Radio Maryja i otwarto placówki redemptorystów w Siekierkach i Szczecinie. Wtedy też redemptoryści podjęli pracę ewangelizacyjną w Rosji, Kazachstanie i na Ukrainie. Ponadto o. Gajda był przełożonym domów zakonnych w Tuchowie (1978-1981), Krakowie (1981-1984), w Warszawie przy ul. Pieszej (1984-1987), w Toruniu (1987-1990) oraz w Gliwicach (1996-1999) i Elblągu (2002-2005). W latach 1984-1987 był wikariuszem Prowincjała, zaś od 1987 do 1990 pełnił zadania proboszcza parafii św. Józefa w Toruniu, przy której też przeżył ostatnie lata swojego życia. Ponadto głosił wiele serii rekolekcji parafialnych oraz rekolekcji dla kapłanów i sióstr zakonnych. W latach dziewięćdziesiątych o. Gajda był członkiem Komisji ds. Powołań oraz Komisji Duszpasterstwa Ogólnego przy Konferencji Episkopatu Polski. Odznaczał się łatwością w nawiązywaniu kontaktów i wierną serdecznością. Był człowiekiem żyjącym życiem Kościoła i Zgromadzenia. Zmarł 26 sierpnia 2012 roku w Toruniu, przeżywszy 68 lat.

Br. Ambroży - Leon Mikołajski, ur. 27 sierpnia 1919 r. w Homborn, w Westfalii. Profesję zakonną złożył 15 października 1937 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, osiągnąwszy wiek 24 lat. Przebywał w Krakowie. Był pracowitym szewcem. W lipcu 1944 r. wyjechał na kilka tygodni do Warszawy, aby tam naprawić współbraciom obuwie.

Br. Tomasz - Edward Woźniak, ur. 6 października 1912 r. w Grodzisku, w diecezji poznańskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1938 r. Zmarł 27 sierpnia 1971 r. w Toruniu. Przebywał głównie w Toruniu. Podjął naukę pielęgniarstwa w szpitalu Bonifratrów w Krakowie. Był zazwyczaj infirmarzem w domach, Studentacie i Juwenacie. Po likwidacji Juwenatu był także zakrystianem. Bardzo dobry z usposobienia i ofiarny budził powszechną sympatię.

O. Władysław Witkowski, ur. 8 stycznia 1936 r. w Paleśnicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 czerwca 1959 r. Zmarł nagle 27 sierpnia 1973 r. w Warszawie, w drodze na kapitułę generalną, w wieku zaledwie 37 lat. Spoczywa w Tuchowie, ciągle pamiętany. Studiował teologię pastoralną na KUL-u. Wykładał socjologię i katolicką naukę społeczną oraz teologię pastoralną. Pełnił obowiązki rektora w Tuchowie. Z jego inicjatywy powstały sale podziemne, ambity. Wiele pisał. Brał udział w różnych sympozjach, na których wygłaszał referaty. Był spowiednikiem kapłanów i zakonnic diecezji tarnowskiej, wygłaszał im konferencje. Przynależał do Diecezjalnej Komisji Duszpasterskiej i Zakonnej. Był bardzo lubiany przez parafian. Odznaczał się gorliwością duszpasterską, kulturą towarzyską i wielkim humanizmem. Był człowiekiem dobrym, zdolnym, pracowitym, oddanym Zgromadzeniu.

O. Antoni Bujak, ur. 10 lutego 1921 r. w Olszynach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1939 r. Święcenia kapłańskie przyjął 22 kwietnia 1945 r. Zmarł 27 sierpnia 1990 r. we Wrocławiu, przeżywszy 69 lat. Przebywał w Gliwicach, w Warszawie na Karolkowej, Zamościu, Bardzie Śląskim, Braniewie, Szczecinku jako proboszcz i we Wrocławiu. Pracował w kościele parafialnym, w redakcji „Homo Dei”. Dziełem jego życia była koronacja Matki Bożej Iglicznej, której sanktuarium znajduje się koło Międzylesia. Koronacji dokonał Ojciec św. Jan Paweł II we Wrocławiu w 1983 r. Odznaczał się pogodą ducha. Był żartobliwy.

O. Franciszek Niemiec, ur. 17 września 1930 r. w Kielanowicach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 5 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1957 r. Zmarł 29 sierpnia 2001 r. na zawał serca w Krakowie, przeżywszy 70 lat. Spoczywa w Tuchowie. Przebywał w Szczecinku, Krakowie i Bardzie. Był duszpasterzem, wikariuszem i katechetą. Odznaczał się pracowitością, starannością i sumiennością.

Br. Anatol - Józef Podraza, ur. 13 stycznia 1895 r. w Łękach Górnych, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1921 r. Zmarł 31 października 1974 r. w Bardzie, w wieku 79 lat. Przebywał także w Mościskach i Gliwicach. Był furtianem. Wykonywał prace porządkowe. Był pobożnym, pracowitym, grzecznym, kulturalnym, spokojnym, cichym i wzorowym zakonnikiem.

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSsR News :: Defuncti in CSsR
Polonia