In memoriam redemptoristarum
Provinciae Varsaviensis
qui in Deo sunt

Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.Ss.R. :: EXPECTANTES

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25] [26] [27] [28]
[29] [30] [31]

O. Karol Sobek, ur. 20 stycznia 1873 roku w Laurahütte, obecnie Siemianowice, na Śląsku. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1899 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 31 lipca 1904 r. Prawie całe swoje kapłańskie życie spędził w Krakowie. Po utworzeniu Prowincji Polskiej (1909) był pierwszym jej prokuratorem. Podczas pierwszej wojny światowej pracował na Śląsku (szerszy biogram). Prowadził wiele misji. Był sumienny i pracowity. Zmarł w szpitalu w Kościanie w dn. 1 grudnia 1922 r., w wieku 49 lat.

Br. kl. Jan Nowakowski, ur. 1 grudnia 1918 r. w Zakościelu, w diecezji przemyskiej. W latach szkolnych działał aktywnie w stowarzyszeniach katolickich, a podczas okupacji sowieckiej pracował w Mościskach, pomagając rodakom. W lutym 1942 rozpoczął w Łomnicy nowicjat, przerwany po 3 miesiącach przez represje niemieckie. Formację nowicjacką wznowił we wrześniu 1943 roku w Warszawie. Po wybuchu powstania, wobec rosnącego zagrożenia dla klasztoru, prawdopodobnie w dn. 2 sierpnia 1944 roku złożył przyspieszone śluby zakonne. Cztery dni później, w dn. 6 sierpnia 1944 roku, wraz z całą wspólnotą, został zamordowany przez Niemców w Warszawie, w wieku 25 lat. (zob. Blog M. Skotnickiej).

O. Feliks Krajewski, ur. 20 listopada 1865 r. w Pleszewie, w diecezji poznańskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 24 lipca 1892 r. Pracował w archidiecezji gnieźnieńsko-poznańskiej. Był administratorem parafii w Podlesiu. Jako kapłan wstąpił do Zgromadzenia i 2 sierpnia 1908 r. złożył profesję zakonną. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę w kalsztorach w Mościskach, Krakowie, Warszawie i Tuchowie. Pracował jako misjonarz na Kaukazie. W czasie pierwszej wojny światowej mieszkał w Krakowie i Pradze. Zmarł 2 grudnia 1917 r. w Tuchowie, w wieku 52 lat.

 Stanisław Karaś, syn Jana i Marii z domu Lech, ur. 9 października 1949 r. w Tuchowie, gdzie zmarł w dn. 3 grudnia 2013 r., przeżywszy 64 lata. Spoczywa razem z Redemptorystami w ich tuchowskiej kwaterze. Miał dwoje rodzeństwa: brata Antoniego i siostrę Józefę. Szkołę podstawową oraz Zasadniczą Szkołę Zawodową Rolniczą ukończył w Tuchowie, zdobywając zawód ślusarza. W wieku 17 lat (1966) został przyjęty do pracy w tuchowskim klasztorze. Po odbyciu służby wojskowej, gdzie zdobył prawo jazdy kategorii II (1970-1972), powrócił do pracy w Klasztorze, zatrudniony jako kierowca. Pracował nieprzerwanie w tuchowskim domu zakonnym przez ponad 47 lat. Jego największym atutem były dyskrecja i sumienność w podejściu do powierzanych mu zadań. W dniu 12 października 2013 roku, z rąk Wikariusza Prowincjała, przyjął dyplom Oblata Zgromadzenia Redemptorystów, nadany przez Ojca Generała Michaela Brehla (27.06.2013). Ogromnie się cieszył tym tytułem i jego duchowymi owocami. Żył przecież i pracował wśród Redemptorystów przez niemal całe życie. Jego pochowanie wśród Ojców i Braci Redemptorystów stało się rzeczą zupełnie naturalną. Wszak wśród nich - na wzgórzu lipowym - była jego „druga rodzinaʺ. W niej też pozostaje otoczony wdzięczną pamięcią i ciepłymi wspomnieniami, jako człowiek prawy, Zgromadzeniu ogromnie oddany i wierny Przyjaciel Klasztoru.

O. Gerard Zieliński urodził się 4 marca 1937 roku w Toruniu, z rodziców Władysława i Marty zd. Masłowskiej. Wzrastał przy parafii redemptorystów w Toruniu, gdzie był także ministrantem, stąd myśl o powołaniu kapłańskim i zakonnym kiełkowała w nim od samego początku. W konsekwencji, po ukończeniu siódmej klasy wstąpił do juwenatu w Toruniu. Gdy jednak decyzją władz państwowych juwenat został rozwiązany, skierowano go od razu do nowicjatu w Tuchowie. Pierwsze śluby zakonne złożył w Tuchowie w dn. 31 sierpnia 1953 roku, zaś śluby wieczyste w dn. 2 sierpnia 1959 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 29 sierpnia 1961 roku w Toruniu, z rąk biskupa Bernarda Czaplińskiego. W latach 1962-1963 był uczestnikiem międzyzakonnego Tirocinium Pastoralnego w Krakowie, kierowanego wówczas przez o. Józefa Bułkę. Następnie pracował jako misjonarz w Tuchowie (1963-1965), Elblągu (1965-1967), Głogowie (1967-1970), Toruniu (1970-1973), Szczecinku (1973-1979), Gdyni (1979-1984), Głogowie (1984-1986), Toruniu (1986-1995), Bardzie (1995-2002) oraz we Wrocławiu (2002-2011). Ostatnie lata życia spędził we wspólnocie redemptorystów w Głogowie. Zmarł w Tuchowie, w dn. 6 grudnia 2022 roku, w wieku 85 lat. Przeżył 69 lat we wspólnocie życia zakonnego, z których 61 w posłudze kapłańskiej i misyjnej. Spoczywa w Głogowie.

O. Władysław Całka, ur. 4 listopada 1897 r. w Kolanowie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1918 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1925 r. Pracował apostolsko najpierw w domach zakonnych w Krakowie, a potem w Wilnie, gdzie zastała go II Wojna Światowa. W 1942 roku wraz z dwoma innymi współbraćmi został aresztowany przez Niemców i od marca do lipca przetrzymywany w więzieniu na Łukiszkach. Tam też powstał  jego Dziennik więzienny, spisywany był dzień po dniu w więziennej celi. Jest to bezcenne źródło wiedzy na temat martyrologii polskiego duchowieństwa w Wilnie w latach okupacji niemieckiej.  W czasie wojny był kapelanem Armii Krajowej, współpracował z delegaturą rządu londyńskiego w akcjach charytatywnych, a także był spowiednikiem sióstr zakonnych. Po zakończeniu wojny i opuszczeniu Wilna pracował duszpastersko w Paczkowie, Gliwicach i Warszawie. Ostatnim miejscem jego posługi kapłańskiej było Bardo. Był profesorem w Juwenacie, magistrem Nowicjatu braci, przełożonym wspólnoty w Paczkowie. Miał uzdolnienia literackie, pisał wiersze. Pracował wiele w duszpasterstwie jako wikariusz, katecheta, spowiednik, kierownik duchowy m. in. Sługi Bożej Rozalii Celakówny. Odznaczał się pogodnym usposobieniem, prostotą, pokorą oraz szczerą pobożnością. Zmarł w dn. 7 grudnia 1969 r. w Bardzie, przeżywszy 72 lata. Spoczywa w Bochni, rodzinnej miejscowosci, na cmentarzu św. Rozalii.

O. Franciszek Micek, urodził się w dn. 10 lipca 1935 w Szynwałdzie, jako syn Stanisława i Katarzyny z domu Prokop. Od wczesnego dzieciństwa był związany z tuchowskim sanktuarium, w cieniu którego wzrastał. Tu zrodziło się jego żywe zainteresowanie redemptorystami, dlatego po ukończeniu siódmej klasy szkoły podstawowej wstąpił do juwenatu w Toruniu, którego dyrektorem był o. Józef Jarosz. Trzy lata później, jako siedemnastoletni młodzieniec, rozpoczął nowicjat w Łomnicy, pod opieką o. Emanuela Trzemeskiego, a dn. 2 sierpnia 1953 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Później, już w Tuchowie, w r. 1954 zdał maturę, po czym rozpoczął seminaryjne studia filozofii w Toruniu. Przerwał je jednak dość szybko, by dać sobie czas na bardziej dojrzałą decyzję o swoim życiu. Podjął pracę w Gromadzkiej Radzie Narodowej. Odbywając zaś służbę wojskową w Lublinie, podjął na nowo decyzję zostania kapłanem, co stało się możliwe w Zgromadzeniu Redemptorystów za aprobatą prymasa ks. kard. Wyszyńskiego. W sierpniu 1958 r. rozpoczął nowicjat w Braniewie, gdzie magistrem był o. Alfons Ziober. Nowicjat zakończył złożeniem ślubów zakonnych w dn. 31 sierpnia 1959 r., po czym rozpoczął studia filozoficzne w seminarium redemptorystów w Tuchowie. Po złożeniu profesji wieczystej w dn. 31 sierpnia 1962, z rąk bpa Jerzego Ablewicza przyjął sakrament święceń w dn. 19 lipca 1964 r. w Tuchowie. Jeszcze w seminarium zrodziło się jego powołanie misyjne, z myślą zwłaszcza o Argentynie, choć „żelazna kurtyna” była jeszcze zamknięta. W styczniu jubileuszowego millenijnego roku 1966, dzięki staraniom o. Jana Piekarskiego, w gronie czterech innych współbraci wyjechał przez Wiedeń i Rzym do Argentyny, gdzie zostali przyjęci przez wiceprowincjała o. Mariana Kieniarskiego. Pracował w lasach argentyńskich przez dziesięć lat (1966-1976), obsługując misyjnie 2 miasteczka i 22 wioski. W 1973 r. powstała misja polskich redemptorystów w Brazylii w stanie Bahia, dokąd o. Franciszek został przeniesiony w r. 1976. Oddał się pracy duszpasterskiej w wioskach parafii Bom Jesus da Lapa i w Sanktuarium Dobrego Jezusa z Groty. Był przez kilkanaście lat duszpasterzem powołaniowym i wychowawcą seminaryjnym w redemptorystowskich domach formacji. Wraz ze współbraćmi przeprowadził wiele prac misyjnych i peregrynacji wizerunku Dobrego Jezusa w odległych parafiach. Wydawał biuletyn informacyjny „Noticiario” w języku polskim i portugalskim przez niemal 40 lat, a od 1996 r. także mały miesięczny informator „Axe da Bahia”. Pochłaniało go zbieranie i organizowanie danych historycznych redemptorystowskiej misji brazylijskiej, wydając w języku portugalskim dla archiwów Zgromadzenia tzw. Cadernos Documentarios (Zeszyty Dokumentalne), z różnych dziedzin pracy apostolskiej Wiceprowincji Bahia. Zmarł w dn. 7 grudnia 2021 r. w szpitalu w Salwadorze (Brazylia), przeżywszy 86 lat, z czego w życiu zakonnym 62, a w ofiarnej posłudze misyjnej i kapłańskiej - 57. Spoczywa w Bom Jezus da Lapa, przy umiłowanym Sanktuarium Dobrego Jezusa w Bahia.

O. Józef Bułka, ur. 7 marca 1921 w Rudnikach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1939 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 kwietnia 1946 r. Pełnił apostolską posługę we wspólnotach w Bardzie, Toruniu, Gliwicach oraz Krakowie, gdzie prowadził Tirocinium. Był zasadniczo misjonarzem. Odznaczał się niezwykłą pracowitością i uczynnością względem współbraci. Brał udział w ogólnopolskim duszpasterstwie trzeźwościowym i popierał ruch abstynencki. Zmarł w Krakowie 9 grudnia 1962 r., w wieku 41 lat.

O. Franciszek Kulisiński, ur. 29 stycznia 1779 r. w Chełmnie, w diecezji chełmińskiej. Profesję zakonną złożył w 1800 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1802 r. Był nauczycielem w szkole św. Benona. Wywieziony w roku 1808 do Kostrzyna, musiał powrócić do rodzinnego miasta. W roku 1811 został administratorem, a później proboszczem parafii w Grodzicznie, w diecezji chełmińskiej. Zmarł dnia 12 grudnia 1828 r. w Grodzicznie, w wieku 49 lat.

O. Józef Grochot, ur. 9 lipca 1915 r. w Podłężu w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1934 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 czerwca 1939 r. Studiował filozofię na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza -  Angelicum w Rzymie. Uzyskał tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie w Krakowie. Misja skierowała go do pracy w Luxemburgu. Był wykładowcą w Prowincji Strasburskiej, członkiem ogólnokościelnych organizacji do spraw duszpasterstwa Polonii. Pracował apostolsko w Danii. Pełnił obowiązki wiceprowincjała. Był dobrym mówcą i kaznodzieją. Odznaczał się stanowczością, silną wolą. Był człowiekiem światłym, inteligentnym. Mimo, iż przebywał poza granicami Ojczyzny, interesował się sprawami prowincji i życiem współbraci. Zmarł w dn. 13 grudnia 1993 r. w Regii Kopenhaga, przeżywszy 78 lat. Spoczywa w Kopenhadze.

O. Kazimierz Bojdo, ur. 13 kwietnia 1934 r. w Jaworsku, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1953 r. Święcenia otrzymał 7 czerwca 1959 r. Był bibliotekarzem w Tuchowie, katechetą w Gliwicach, proboszczem w Szczecinku, Bardzie i Krakowie. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia zrezygnował z wyjazdu na misje do Boliwii. Był łagodnego usposobienia, życzliwy dla wszystkich, pracowity, obowiązkowy. Zmarł nagle 14 grudnia 1996 r. w Głogowie, w wieku 62 lat.

O. Stanisław Podgórski urodził się 31 października 1920 r. w Tarnowie. Pierwszą profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1939 r., zaś święcenia kapłańskie przyjął 22 kwietnia 1945 r. W 1946 r. rozpoczął studia teologii moralnej na Fakultecie Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując w 1951 r. stopień doktora teologii. W latach 1951-1962 wykładał teologię moralną i teologię pastoralną w WSD Redemptorystów w Tuchowie. W 1956 r. został mianowany rektorem tegoż seminarium oraz przełożonym domu. W latach 1963-1965 studiował w Rzymie jako wolny słuchacz na Akademii Alfonsjańskiej. W latach 1965-1972 sprawował ponownie funkcję rektora seminarium i przełożonego domu zakonnego w Tuchowie, gdzie wykładał teologię moralną i pastoralną. Ponadto podjął wykłady zlecone z teologii sakramentalnej na ówczesnej Akademii Teologii Katolickiej (obecnie Uniwersytet Kard. S. Wyszyńskiego) w Warszawie (1966-1967) oraz z teologii pastoralnej w Metropolitarnym Seminarium Duchownym w Krakowie (1969-1972). W latach 1972-1981 pełnił urząd prowincjała oraz przewodniczącego Konsulty Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. W latach 1981-1983 powtórnie sprawował funkcję rektora seminarium i przełożonego wspólnoty w Tuchowie, gdzie wykładał teologię moralną fundamentalną i seksuologię. W 1984 r. wyjechał do Niemiec i w 1986 r. został mianowany delegatem prowincjała dla współbraci tam pracujących. W latach 1988-1991 był kaznodzieją w rozgłośni Radio Wolna Europa w Monachium. Dał się poznać jako  wytrawny głosiciel Słowa, będąc obdarowany także talentem artystyczno-pisarskim. Pozostawił po sobie pożyteczne publikacje w zakresie kaznodziejstwa i duchowości. W latach 1992-2011 został skierowany do wspólnoty Redemptorystów we Wrocławiu, a od 2011 aż do śmierci - znalazł się w Tuchowie. Tutaj też zmarł w dn. 14 grudnia 2019, przeżywszy 99 owocnych lat, z ktorych 80 wśród Redemptorystów.

O. Kazimierz Zabawa, ur. 11 grudnia 1928 r. w Łękach Górnych, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1948 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955 r. Studiował prawo kanoniczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uzyskując doktorat. W WSD Redemptorystów w Tuchowie wykładał prawo kanoniczne i język angielski, był redaktorem Naszych wiadomości oraz krótko głownym wychowawcą (prefektem) studentatu. Jego pasją było pszczelarstwo, którym zajmował się w latach 1962-1976 w Tuchowie i okolicy. Jako duszpasterz pracował w Gliwicach i w prowincji Edmonton w Kanadzie, dokąd wyjechał w 1978 r. Tam pracował w Calgary, Moose Jaw, Winnipeg i Saskatoon. Zmarł 15 grudnia 2012 r. w Saskatoon w Kanadzie, w wieku 84 lat.

O. Emil Stanula, ur. 9 lipca 1935 r. w Szerzynach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie przyjął 7 czerwca 1959 r.Na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie uzyskał stopień magistra filologii klasycznej, a na ATK w Warszawie stopień magistra teologii w zakresie patrologii. Uwieńczył to doktoratem i habilitacją. Został profesorem nadzwyczajnym, później zwyczajnym historii literatury i teologii patrystycznej na ATK oraz wykładowcą patrologii w Tuchowie. Był prodziekanem i dziekanem Wydziału Kościelnych Nauk Historycznych i Społecznych. Angażował się w duszpasterstwie młodzieży licealnej i akademickiej. Prowadził płodną działalność pisarską wydając książki głównie z zakresu teologii patrystycznej, np.: Pisma Starożytnych Pisarzy. Za swoją działalność naukową był wielokrotnie nagradzany przez rektora ATK i przez ministra Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Otrzymał nagrodę wykładowców katolickich “Złotego Feniksa”. Był wybitnym uczonym, cenionym wykładowcą, przyjaznym, otwartym i serdecznym współbratem. Zmarł 16 grudnia 1999 r. w Warszawie, w wieku 64 lat.

O. Józef Langanki, młodszy brat ojców Walentego i Kazimierza, ur. 20 października 1787 w Jezioranach na Warmii. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 października 1812 r. Jako kleryk-nowicjusz został wywieziony z Warszawy w 1808 r. Z rozporządzenia władz, odwieziono go z innymi braćmi do granicy warmińskiej. Seminarium ukończył w Braniewie. Był proboszczem w Gościszewie. Zmarł jako proboszcz w Gościszewie (Braunswald) w dn. 17 grudnia 1838 r., w wieku 62 lat.

O. Tadeusz Ozga, ur. 7 stycznia 1924 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1941 r. Święcenia kapłańskie przyjął 17 kwietnia 1949 r. Kapłańskie posługiwanie pełnił w Krakowie i w Głogowie. Był rektorem, sekretarzem prowincjała, proboszczem w Jaczowie koło Głogowa. Odznaczał się starannością, dokładnością, sumiennością w sprawach kancelaryjnych. Miał zdolności artystyczne. Był bardzo miły w kontaktach z ludźmi. Zmarł w Braniewie, w dn. 18 grudnia 1986 r., przeżywszy 62 lat. Spoczywa w Krakowie.

O. Edward Ryba, r. 5 listopada 1933 r. w Jaworzu Dolnym, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1952 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 24 sierpnia 1958 r. Przełożeni skierowali go do apostolskiej posługi we wspólntach w Skarżysku Kamiennej, Mierzynie, Szczecinie i Gdyni. Był proboszczem, budowniczym kościołów, przełożonym wspólnot, kapelanem NZZ Solidarność. Odznaczał się pracowitością, sumiennością, wytrwałością i pokorą. Zmarł w dn. 18 grudnia 2011 r. w Gdyni, w wieku 78 lat. Spoczywa w Gdyni.

Br. Korneliusz - Ludwik Roman, ur. 19 grudnia 1897 r. w Kołkówce, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1924 r.  Życie i posługę zakonną spędził ww wsólnotach w Toruniu i w Warszawie. Pracował jako krawiec, infirmarz w Juwenacie, zakrystianin. Odznaczał się osobistą kulturą, uczynnością, zamiłowaniem do porządku. Wzbudzał szacunek i zaufanie. Został zamordowany przez Niemców w dn. 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, przeżywszy 46 lat.

O. Edward Hryniewicki, ur. 1 września 1909 r. w Jeronikach, w diecezji wileńskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1929 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 12 sierpnia 1934 r. Wyjechał na misje do Argentyny w 1940 r. Misja zaprowadziła go do wspólnot w Charata, Villa Angela i Resistencia. Pracował pośród katolików i miejscowych Indios. Był wizytatorem i jednocześnie proboszczem w Charata. Pracował w duszpasterstwie i prowadził misje. Był pogodnego usposobienia, entuzjastyczny i przedsiębiorczy w pracy. Zmarł w dn. 19 grudnia 1959 r. w Villa Ángela, w wieku 50 lat.

O. Józef Baraniak urodził się 21 stycznia 1946 r. w Błennej (Izbica Kujawska), w diecezji włocławskiej. Pierwsze śluby zakonne złożył 24 września 1962 r., zaś śluby wieczyste 1 lutego 1972 r. Został wyświęcony na kapłana 21 czerwca 1972 r. w Tuchowie i wyjechał na misje do Argentyny. Już w 1973 r. został przełożonym i proboszczem parafii Najświętszego Serca w Villa Angela, następnie pełnił posługę jako proboszcz w kilku kolejnych parafiach: Matki Nieustającej Pomocy w Buenos Aires, w miejscowości Charata, w domu parafialnym i nowicjacie redemptorystów w San Pedro, potem w Matara i ponownie w Villa Angela. Od 2013 r. był wikariuszem w parafii Matki Bożej Fatimskiej w Chubut w Patagonii. Był to redemptorysta, który umiłował ludzi ubogich i dla nich poświecił swoje życie, głosząc im Słowo Boże oparte na swoim pokornym świadectwie. Umiłował całym sercem Maryję, a różaniec był dla niego obroną i siłą w życiu duchowym. Zmarł po dłuższej chorobie w dn. 20 grudnia 2016 r. w La Plata, przeżywszy 70 lat. Spoczywa w Quilmes. Info ITA

O. Krzysztof (Christoph) Legutko urodził się 26 lipca 1968 r. w Nowym Sączu, jako 5 syn z 12 rodzeństwa. Dorastał przy gospodarstwie rodziców w Porębie Małej, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej. Wioska z biegiem czasu została włączona w miasto Nowy Sącz, parafią rodzinną zaś pozostała Żeleźnikowa Wielka, skąd pochodzi kilka pokoleń redemptorystów. Szkołę średnią (liceum zawodowe) ukończył w Starym Sączu. Wstąpił do Zgromadzenia w 1988 r. Po roku  nowicjatu w Lubaszowej w dn. 2 lutego 1989 złożył pierwsze śluby zakonne. Pierwsze dwa lata studiów (filozofia) odbył w Polsce. Wobec propozycji pracy redemptorystowskiej w Austrii, dał odpowiedź pozytywną i został przeniesiony do Prowincji Wiedeńskiej redemptorystów. Profesję wieczystą złożył w dn. 15 sierpnia 1993 w Tuchowie. Studia teologiczne ukończył w Innsbrucku. Austria stała się dla niego drugą ojczyzną. Po święceniach, przyjętych w dn. 8 czerwca 1996 r., został duszpasterzem w Eggenburgu, w Dolnej Austrii. Tam trzy lata poświęcił pracy duszpasterskiej i pracy z młodzieżą, oraz uczył religii w szkole podstawowej i średniej. W latach 1999–2014 pracował jako kapelan szkolny w Klemens-Hofbauer-Gymnasium w Katzelsdorf nad Leithą w Dolnej Austrii. Był nie tylko cenionym nauczycielem religii, ważnym filarem zespołu duszpasterskiego w tamtejszym liceum, a ostatnio również rektorem klasztoru redemptorystów, ale także cenionym partnerem do rozmów dla wszystkich, którzy go znali, szczególnie dla uczniów, zaufanym powiernikiem, szanowanym spowiednikiem, dla wielu nawet ulubionym „starszym bratemʺ. Znany jako „Chapʺ, pozostał zawsze sobą także dla byłych uczniów, których małżeństwa błogosławił i których dzieciom udzielał chrztu świętego. Po 15 latach powrócił do Innsbrucka na 1 rok, podejmując pracę duszpasterską i posługę dla młodzieży. Od 2015 r. pracował w zespole parafialnym Eggenburg-Burgschleinitz-Roggendorf i Kattau, jednocześnie pełniąc funkcję rektora klasztoru i kościoła klasztornego oraz przejmując zarządzanie duszpasterskie lokalnym centrum młodzieżowym („K-Haus”) diecezji St. Pölten. W dn. 19 grudnia 2019 r. został zabrany do szpitala w Horn z powodu ostrej duszności, gdzie w piątek 20 grudnia praca jego serca nagle zatrzymała się, pomimo pomocy medycznej. Przeżył 51 lat, z których w Zgromadzeniu 30, a jako kapłan 23 lata. Spoczywa na cmentarzu w rodzinnej parafii Żeleźnikowa Wielka.

O. Tadeusz Kaszowski urodził się 6 czerwca 1947 roku w Jaczowie k. Głogowa, z rodziców Feliksa i Janiny zd. Wieczorek. Po ukończeniu szkoły podstawowej został przyjęty do juwenatu redemptorystów. Ponieważ jednak juwenat został rozwiązany, zgłosił się do Szkoły Rzemiosł Budowlanych w Głogowie, a następnie został przyjęty do nowicjatu w Braniewie. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 15 sierpnia 1965 roku, zaś śluby wieczyste w dn. 2 lutego 1974 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął w dn. 13 czerwca 1974 roku w Tuchowie, z rąk arcybiskupa Jerzego Ablewicza. Po święceniach odbył Tirocinium Pastoralne w Toruniu (1974-1975). W 1975 roku obronił na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim pracę magisterską z zakresu teologii moralnej. Następnie pracował głównie jako duszpasterz i katecheta w Szczecinku (1975-1976), w Toruniu (1976-1979), w Braniewie (1979-1980), w Stuttgarcie (1980-1985) i w Gliwicach (1985-1987). W latach 1987-1990 był przełożonym i proboszczem w Braniewie. Następnie został skierowany do Wrocławia (1990-1991), zaś w latach 1992-1994 pracował w Bickesheim (Niemcy). Po powrocie do kraju był duszpasterzem w Gliwicach (1994-96), w Elblągu (1996-2002), w Zamościu (2002-2005), znów w Gliwicach (2005-2008), potem w Paczkowie (2008-2015) oraz w Szczecinku (2015-2020).  Zmarł w dn. 20 grudnia 2020 roku po zakażeniu Covid-19, w wieku 73 lat. Odszedł po wieczną nagrodę w 55 roku życia zakonnego i 46 roku gorliwej posługi kapłańskiej. Spoczywa w Szczecinku.

O. Stanisław Mróz, syn Józefa i Katarzyny zd. Ryba, urodził się 3 stycznia 1934 roku w Bielowach (gmina Pilzno, diecezja tarnowska). Po ukończeniu szkoły podstawowej w Pilźnie wstąpił do juwenatu redemptorystów w Toruniu. W 1951 roku został przyjęty do nowicjatu w Braniewie, a po jego zakończeniu, 2 sierpnia 1952 roku, złożył pierwszą profesję zakonną. Śluby wieczyste w Zgromadzeniu Redemptorystów złożył w 1956 roku, a święcenia kapłańskie otrzymał z rąk arcybiskupa Włodzimierza Jasińskiego w dniu 24 sierpnia 1958 w Tuchowie. Po ukończeniu studiów w seminarium w Tuchowie, w 1959 roku został skierowany do posługi w Warszawie, gdzie w parafii św. Klemensa był duszpasterzem i katechetą. Następnie odbył roczne tirocinium w Toruniu i w 1964 roku został skierowany do Tuchowa w charakterze wikariusza. Następnie był proboszczem w Głogowie (1968-1972), przełożonym i proboszczem w Skarżysku-Kamiennej (1972-1978). W latach 1978-1980 był ekonomem w Toruniu, a następnie został powołany na urząd proboszcza w Szczecinku (1980-1986). Następnie przez 4 lata był przełożonym w Głogowie i przebywał tam do 1997 roku. Po rocznym pobycie w Skarżysku-Kamiennej został skierowany do pełnienia funkcji ekonoma w Lubaszowej. Był znanym i cenionym duszpasterzem i katechetą. Dał się poznać jako zakonnik bliski ludziom, ich potrzebom i problemom. Był także dobrym organizatorem i sprawnym zarządcą. Miał znaczący udział w budowach i inwestycjach m.in. w Głogowie, Szczecinku oraz Skarżysku-Kamiennej. Od 2002 roku, w którym przeżywał złoty jubileusz ślubów zakonnych, był członkiem wspólnoty przy w sanktuarium Matki Bożej Strażniczki Wiary w Bardzie. Tutaj też zmarł, w dniu 20 grudnia 2023 roku, w wieku 89 lat, w 72. roku życia zakonnego i w 66. roku kapłaństwa. Oczekuje na zmartwychwstanie w grobie redemptorystów na cmentarzu w Bardzie.

O. Edmund Zieliński, ur. 15 września 1912 r. w Dortmundzie, w diecezji Padeborn w Niemczech. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1933 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1938 r. Swoje życie zakonne oraz kapłańską posługę prowadził we wspólnotach redemptorystów w Toruniu, Zamościu i Krakowie. Był rektorem, radnym nadzwyczajnym w zarządzie prowincji. Angażował się w sprawy wychowania młodzieży zakonnej. Był dobrym, pracowitym misjonarzem i kaznodzieją. Zmarł 22 grudnia 1969 r. w Krakowie, przeżywszy 57 lat.

O. Jan Szulski (Schulski) (1785-1848) Gąsowo/Ostrołęka – St. Niklaus/Szwajcaria (64)

O. Walenty Abramski, ur. 6 czerwca 1802 r. w miejscowości Drwały (Pułtusk). Święcenia kapłańskie otrzymał 23 kwietnia 1826 r. Profesję zakonną złożył 8 grudnia 1826 r. Był wikariuszem i ekonomem w Piotrkowicach. Po zamknięciu klasztoru pozostał w diecezji krakowsko-kieleckiej. Był administratorem i proboszczem w w Słupi, gdzie zmarł w dn. 23 grudnia 1868 roku, w wieku 66 lat.

Br. Tadeusz - Stanisław Karciarz, ur. 30 września 1931 r. w Białym Dunajcu, w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1948 r. Pełnił zakonną posługę we wspólnotach w Toruniu, Braniewie, Głogowie i Łomnicy Zdroju. Był dobrym ogrodnikiem. Odznaczał się pracowitością, cichością, pobożnością. Zmarł w dn. 23 grudnia 1984 r. w Braniewie, przeżywszy 63 lata.

O. Stanisław Solarz, ur. 5 maja 1894 r. w Ołpinach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1914 r. Święcenia kapłańskie przyjął 20 marca 1920 r. Przeżył życie zakonne we wspólnotach w Toruniu, Braniewie i Krakowie. Ukończył biologię na uniwersytecie w Poznaniu. Był profesorem w Juwenacie i Studentacie, dyrektorem Juwenatu, prefektem studentów i braci, magistrem Nowicjatu, a także proboszczem. W trudnych latach przedwojennych zorganizował pomoc charytatywną dla biednej ludności Torunia, za co został odznaczony przez władze państwowe. Był niezmordowanym krzewicielem kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Przyczynił się w znacznej mierze do zapoczątkowania i rozpowszechnienia w Polsce nabożeństwa Nieustannej Nowenny. Odznaczał się uzdolnieniami praktycznymi i społecznym nastawieniem, uczynnością i pracowitością. Był misjonarzem głęboko religijnym, pobożnym i przywiązanym do Zgromadzenia. Zmarł w Braniewie, w dn. 25 grudnia 1974 r., w wieku 80 lat.

O. Stanisław Jękot, ur. 1 lutego 1931 r. w Kielanowicach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył  sierpnia 1949 r. Święcenia kapłańskie przyjął 17 czerwca 1956 r. Przełożeni skierowali go do pełnienia swoje misji we wspólnotach w Warszawie, Szczecinku i Zamościu. Był rektorem. Ukończył Tirocinium misujne i pracował jako misjonarz ludowy. Kazania mówił prosto i z głębokim przekonaniem, co prowadziło do nawróceń. Był wyrozumiały dla współbraci. Cierpienia choroby znosił spokojnie, z poddaniem się woli Bożej. Zmarł w Zamościu, w dn. 25 grudnia 1976 r., przeżywszy zaledwie 45 lat.

O. Józef Sikorski, ur. 7 kwietnia 1948 r. w Bistuszowej, k. Tuchowa. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1972 r. Święcenia kapłańskie przyjął 25 maja 1978 r. Pracował duszpastersko ww wspólnotach w Braniewie, Warszawie przy ul. Karolkowej, w Szczecinku i w Elblągu. Jego kapłańskie życie związane było z pracą duszpastersko-katechetyczną. W sposób szczególny troszczył się o przygotowanie dzieci do pierwszej Komunii Świętej. Był również duszpasterzem akademickim. Zmarł 26 grudnia 2008 r. w Elblągu, przeżywszy 60 lat.

O. Alojzy Sławek, ur. 29 grudnia 1932 r. w Trawnikach k. Bochni, diecezja tarnowska. Miał dziesięcioro  rodzeństwa. Ukończył juwenat w Toruniu. Przyjęty do nowicjatu w Braniewie, złożył śluby zakonne w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela w dn. 2 sierpnia 1951. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Redemptorystów w Tuchowie. Z rąk biskupa Włodzimierza Jasińskiego w dn. 6 kwietnia 1958 r. przyjął  w Tuchowie święcenia prezbiteratu. Pracował jako misjonarz i rekolekcjonista w domach zakonnych w Głogowie, Bardzie, Zamościu, Gliwicach, Braniewie, Skarżysku-Kamiennej, Lubaszowej, Paczkowie, Szczecinku i Tuchowie. Zmarł w Tuchowie, w dn. 26 grudnia 2015 r. Przeżył 83 lat, 64 jako redemptorysta i 57 jako kapłan.

O. Michał Sadowski, ur. w 1777 r. w miejscowości Cieszkowy, w diecezji kieleckiej. Profesję zakonną złożył w 1795 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1800 r. Po zniesieniu klasztoru św. Benona został wywieziony przez policję do karmelitańskiego klasztoru w Lesznie. Pracował duszpastersko w Warszawie, w Lutkówce. Był proboszczem w Pruszynie, w diecezji podlaskiej. Św. Klemens Hofbauer wysoko oceniał jego formację zakonną, duszpasterską gorliwość i kaznodziejski talent. Zmarł w Pruszynie 28 grudnia 1829 r., w wieku 52 lat.

Br. kl. Franciszek Kluz, ur. 1 kwietnia 1889 r. w Soninie, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 28 sierpnia 1909 r. Kiedy zachorował, został przeniesiony z Maksymówki do Krakowa. Ostatni rok jego życia był okresem wewnętrznej walki i pragnieniem życia. Poddał się jednak woli Bożej i swe wielkie cierpienia znosił z cierpliwością. Zmarł 28 grudnia 1913 r. w Krakowie, przeżywszy zaledwie 24 lat.

Br. Henryk Lachowski, ur. 10 stycznia 1884 r. w Stanisławce, w diecezji lubelskiej. Profesję zakonną złożył 15 października 1918 r. Pełnił posługę we wspólnotach w Warszawie i w Mościskach. Stan zdrowia nie pozwalał mu na intensywną pracę. Był pokorny, cierpliwy w znoszeniu licznych przeciwności. Zmarł 28 grudnia 1933 r. w Mościskach, osiągnąwszy wiek 49 lat.

O. Stanisław Markiewicz, ur. 6 grudnia 1935 r. w Żółkwi (dzisiejsza Ukraina), w rodzinie Stanisława i Elżbiety.Miał czworo rodzeństwa. Do Zgromadzenia Redemptorystów wstąpił w Tuchowie w 1952 r. Pierwszą profesję złożył 31 sierpnia 1953 r., święcenia prezbiteratu przyjął 26 czerwca1960 r. Ukończył tirocinium pastoralne w Toruniu (1964). Pełnił funkcję socjusza magistra nowicjatu w Łomnicy-Zdroju (1961-1962) i Braniewie (1962-1963, 1964-65). Przez kilkadziesiąt lat pełnił urząd sekretarza Prowincji Warszawskiej (1965-2002). Był przełożonym domu zakonnego przy ul. Pieszej w Warszawie (1972-1990), pracował w redakcji kwartalnika Homo Dei (1980-1990). Od 2002 r. pracował jako archiwista prowincji w Tuchowie (2002-2013). Zmarł 28 grudnia 2015 r. w Tuchowie, przeżywszy 80 lat, w tym 62 jako redemptorysta i 55 jako kapłan. Został złożony do grobu w nowej Tuchowskiej kwaterze redemptorystów Initium verae vitae wespół ze zmarłym dwa dni wcześniej o. Alojzym Sławkiem.

Maria Kopacz, zd. Nienadowska, urodziła się 14 sierpnia 1930 roku. Od 1958 roku, przez ponad 40 lat, pracowała w domu zakonnym redemptorystów w Elblągu jako kucharka. Była osobą oddaną Kościołowi i Zgromadzeniu, pracując w duchu wiary z wielkim poświęceniem. Po śmierci męża, w 1993 roku, pozostając samotną, cały swój czas poświęcała elbląskiej wspólnocie redemptorystów. Szczerze interesowała się i przeżywała wszystkie ich sprawy. Dyplom oblata C.SS.R. otrzymała od Zarządu Generalnego  w dn. 7 maja 2003. Ogromnie ceniona, odeszła po wieczną nagrodę do Pana przeżywszy 90 lat. Spoczywa w Elblągu.

O. Wincenty Józef Sowiński, ur. 25 sierpnia 1778 r. w Chełmnie, w diecezji chełmińskiej. Wstąpił do zgromadzenia w 1797 r. Święcenia kapłańskie przyjął w 1801 r. Po zniesieniu klasztoru św. Benona pracował w diecezji chełmińskiej. Był wikariuszem w Chełmży, Lisewie, administratorem, proboszczem w parafii Sarnowo i Wąbrzeźno. Zmarł w Wąbrzeźnie, w dn. 29 grudnia 1829 r., przeżywszy 51 lat. Spoczywa w Lisewie.

O. Augustyn Kilian, ur. 31 marca 1924 r. w Piotrkowicach, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1947 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 czerwca 1952 r. Był socjuszem Nowicjatu, magistrem Nowicjatu braci, superiorem w Skarżysku Kamiennej. Udzielał się również na misjach i rekolekcjach. W roku 1971 wyjechał na misje do Argentyny. Odznaczał się wielką pracowitością i konsekwencją wobec wynikających z zakonnego powołania zobowiązań. Jego pobożność i asceza były tradycyjne, autentyczne i szczere. Utonął w czasie kąpieli w Quilmes w rzece La Plata, w dn. 30 grudnia 1971 r., w wieku 47 lat. Spoczywa w Villa Angela.

Br. Ludwik Ziajkiewicz, ur. 4 czerwca 1927 r. w Tylmanowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1969 r. Płełnił zakonną posługę we wspólnotach redemptorystów w Tuchowie, Łomnicy i Głogowie. Był zakrystianinem, palaczem, ogrodnikiem. Wyróżniał się pobożnością, pracowitością, gotowością do służby oraz sumiennością w pełnieniu powierzonych obowiązków. Pielgrzymował do Częstochowy 23 razy z Warszawy i 2 razy z Głogowa. Chętnie przybywał z pomocą na odpusty do Tuchowa i Lichenia. Zmarł 31 grudnia 2008 r. w Głogowie, w wieku 81 lat.

Salve, Regina, Mater Misericordiae...

Benedicamus Domino!
Deo gratias et Mariae, in saecula saeculorum. Amen!

« NOVEMBER ÷ JANUARIUS »

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSsR News :: Defuncti in CSsR
Polonia