In memoriam redemptoristarum
Provinciae Varsaviensis
qui in Deo sunt
 

Sancti & beati
OMNES :: Elenchus :: Novissimi :: AETAS
Benonici :: Warszawa 1944
Styczeń :: Luty :: Marzec :: Kwiecień :: Maj :: Czerwiec
 Lipiec :: Sierpień :: Wrzesień :: Październik :: Listopad :: Grudzień
C.SS.R. :: EXPECTANTES
 
 

[01] [02] [03] [04] [05] [06] [07]
[08] [09] [10] [11] [12] [13] [14]
[15] [16] [17] [18] [19] [20] [21]
[22] [23] [24] [25] [26] [27] [28]
[29] [30] [31]

O. Stanisław Chochleński, ur. 8 października 1874 r. w Kamionce Małej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 25 kwietnia 1897 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1901 r. Większą część swego zakonnego i kapłańskiego życia spędził w Krakowie, gdzie między innymi był rektorem. Pełnił także funkcję ministra w wielu domach. Ostatnią placówką jego działalności były Mościska. Wiele pracował na misjach oraz udzielał się w kościele klasztornym jako spowiednik i kierownik duchowny. Zmarł w Mościskach 1 stycznia 1930 r., w wieku 55 lat (NB: Katalog generalny wskazuje inną datę śmierci: 28.07.1930).

O. Stanisław Radwan, ur. 19 kwietnia 1935 r. w Rzepienniku Strzyżewskim, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 7 czerwca 1959 r. Pełnił kapłańską posługę w Szczecinku, Krakowie, Toruniu i Elblągu. Był wikariuszem i cenionym katechetą. Praca z dziećmi, zwłaszcza pierwszokomunijnymi, dawała mu wiele radości i stała się dla niego najlepszą realizacją powołania. Szczególnie troszczył się o nabożeństwa do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Zmarł w dn. 1 stycznia 2006 r. w Tarnowie, przeżywszy 70 lat. Spoczywa w Tuchowie.

O. Kazimierz Fryzeł, syn Andrzeja i Marii zd. Sarnecka, urodził się 13 września 1946 roku w Łękach Górnych (diecezja tarnowska). Po ukończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości, rozpoczął naukę w szkole zawodowej o specjalności chemicznej w Dębicy. W 1964 roku został przyjęty do Zgromadzenia Redemptorystów. Po odbyciu nowicjatu w Braniewie, pierwsze śluby zakonne złożył 15 sierpnia 1965 roku, zaś śluby wieczyste 2 lutego 1975 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 29 czerwca 1975 roku w Rzymie z rąk papieża Pawła VI. W latach 1966-1968 jako kleryk Wyższego Seminarium Duchownego Redemptorystów w Tuchowie odbywał służbę wojskową w jednostce w Bartoszycach. Tuż po święceniach pracował jako duszpasterz i katecheta w Tuchowie (1975-1976). W latach 1976-1982 odbywał studia z zakresu teologii pastoralnej na Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Po uzyskaniu doktoratu, podjął posługę wychowawcy i wykładowcy w WSD Redemptorystów w Tuchowie. W latach 1982-1984 był socjuszem prefekta studentatu, zaś w kolejnych latach pełnił urząd prefekta studentatu (1984-1990). Następnie podjął poslugę w domu zakonnym w Lubaszowej (1990-1992). W 1992 roku został dyrektorem biblioteki w Tuchowie, zaś w latach 1996-2002 był proboszczem parafii Nawiedzenia NMP w Tuchowie. Z Tuchowa został przeniesiony do Gliwic, gdzie posługiwał jako duszpasterz i rekolekcjonista (2002-2008). Od 2008 roku mieszkał w Krakowie. Przez wiele lat był wykładowcą spowiednictwa i kierownictwa duchowego m.in. w WSD Redemptorystów w Tuchowie, WSD Towarzystwa Salezjańskiego w Krakowie, WSD Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie, a także w Instytucie Homiletycznym w Krakowie. Współpracował z wydawnictwem Homo Dei, regularnie prezentując czytelnikom najnowsze dokumenty Kościoła. Był autorem licznych książek i artykułów głównie z zakresu teologii moralnej i spowiednictwa. Zmarł nagle w dn. 1 stycznia 2023 w domu zakonnym w Krakowie. Przeżył 76 lat. Odszedł w 58 roku życia zakonnego i 48 roku posługi kapłańskiej. Spoczywa w Krakowie.

O. Tadeusz Grodniewski, ur. 13 czerwca 1890 r. w Nowym Sączu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1908 r., jeszcze w ramach wiceprowincji praskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 lipca 1914 r. Był superiorem w Kościanie, Łomnicy Zdroju, rektorem w Mościskach, w Krakowie i Tuchowie oraz konsultorem prowincjalnym. Pracował wiele jako misjonarz i rekolekcjonista przeprowadzając łącznie 803 prace. Kazania głosił w sposób popularny i przystępny. Był pracowity i praktyczny. Zmarł w Gliwicach e dn. 2 stycznia 1962 roku, osiągnąwszy wiek 71 lat.

Br. Berchmans - Stanisław Kafel, ur. 27 lutego 1906 r. w Brzanie Dolnej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 16 października 1935 r. Był członkiem wspólnot w Toruniu, Łomnicy i Warszawie. Pracował jako zakrystian, szewc, zaopatrzeniowiec. Piekł chleb, murował, wstawiał szyby do okien. Był pracowity, rozmodlony, zawsze gotowy do każdej posługi, uśmiechnięty, z poczuciem humoru, uczynny, życzliwy i miły. Zmarł 3 stycznia 1993 r. w Warszawie, w sędziwym wieku 86 lat.

O. Franciszek Deluga, ur. 28 grudnia 1934 r. w Przyjmach, w parafii Brańszczyk, w diecezji łomżyńskiej. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 sierpnia 1961 r. Był najpierw wikariuszem i katechetą w Tuchowie. W 1972 r. wyjechał do Brazylii. Był wikariuszem w Salwadorze, przełożonym w wielu wspólnotach, rektorem sanktuarium Senhor do Bonfim w Salwadorze oraz proboszczem w różnych parafiach. Wyróżniał się opanowaniem, pogodą ducha, pracowitością, gorliwością w pracy z dziećmi i młodzieżą. Zmarł w dn. 3 stycznia 2008 r. w Brazylii, w wieku 73 lat. Spoczywa w Bom Jesus da Lapa.

O. Fryderyk Kowalczyk, ur. 27 listopada 1916 r. w Zawadzie, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1937 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 lipca 1942 r. Uzyskał tytuł magistra filologii klasycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był socjuszem Juwenatu, profesorem j. łacińskiego oraz wikariuszem. Pełnił swoją zakonną misję głównie we wspólnotach w Toruniu i w Tuchowie. Ukształtowała się w nim postawa towarzyszenia drugiej osobie, troskliwości i swoistej sympatii względem chorego. Przez długie lata był spowiednikiem w Nowicjacie i tarnowskim Seminarium oraz służył kapłańską posługą w Sanktuarium tuchowskim. W kontaktach z ludźmi wyróżniał się osobistą kulturą, wrodzoną inteligencją i szacunkiem. Posiadał doskonałą pamięć i spostrzegawczość. Zmarł 4 stycznia 1996 r. w Tuchowie, w wieku 79 lat.

O. Jan Mikrut, ur. 17 czerwca 1942 r. w Borku Nowym, w diecezji rzeszowskiej. Profesję zakonną złożył 24 września 1962 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 sierpnia 1969 r. Pełnił redemptorystowką misję we wspólnotach w Elblągu, Krakowie, Gliwicach, Toruniu i w Tuchowie. Był duszpasterzem akademickim, katechetą, rekolekcjonistą. Angażował się w dzieło Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, Króla Królów oraz Pana Panów, Ruch Światło-Życie oraz Odnowę w Duchu Świętym. Przez wiele lat pracował w Radiu Maryja. Opiekował się Ośrodkiem Rekolekcyjnym Redemptorystów „Matki Bożej z gór” w miejscowości Brzegi-Rynias k. Zakopanego. Odegrał wielką rolę w pojawieniu się w Ojczyźnie Redemptorystek Polskich. Opublikował wiele książek i artykułów na temat formacji ciągłej, Odnowy w Duchu Świętym i rekolekcji intronizacyjnych. Zmarł 4 stycznia 2013 r. w Gliwicach, w hospicjum, przeżywszy 70 lat. Spoczywa w Krakowie.

O. Alfons Mazur, ur. 27 marca 1931 r. w Rzadkowicach, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 5 sierpnia 1950 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1955 r. Był misjonarzem i przełożonym w Braniewie, Gliwicach i Bardzie. Był gorliwym i pracowitym misjonarzem. Odznaczał się pracowitością. Miłym usposobieniem zjednywał sobie przyjaciół. Pobożność jego była prosta, szczera i maryjna. Zmarł w Bardzie, 5 stycznia 1986 r., w wieku 54 lat.

O. Karol Stanisław Szrant, ur. 28 października 1886 r. w Pniewach, w diecezji poznańskiej. Do Zgromadzenia wstąpił jako subdiakon. Profesję zakonną złożył 25 maja 1909 r., w ówczesnej wiceprowincji praskiej (1601). Święcenia kapłańskie otrzymał 4 lipca 1909 r. Studiował dogmatykę w Rzymie (1909-1911). Był socjuszem i prefektem Studentatu, wykładał teologię dogmatyczną. Przebywał w Warszawie, Mościskach, Tuchowie, Zamościu, Toruniu i Karczówce. Był rektorem, a także konsultorem generalnym w Rzymie. Wiele spowiadał oraz głosił rekolekcje. W pamięci pozostał jako człowiek poważny i stanowczy, zwolennik twardego stylu życia, umartwienia i samozaparcia. Widziano w nim zakonnika żywej i głębokiej wiary oraz rozmodlenia. Zmarł 6 stycznia 1975 r. w Tuchowie, po 88 latach życia.

Br. Piotr Wzorek, ur. 28 stycznia 1893 r. w Porębie Radlnej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 25 marca 1916 r. Pełnił zakonną posługę w Warszawie i Mościskach. Jako zakrystianin, dbał szczególnie o kościół. Był dobrym, pracowitym, uczynnym i pokornym zakonnikiem. Zmarł 7 stycznia 1969 r. w Warszawie, przeżywszy 75 lat.

O. Konstanty Franczyk, ur. 14 lutego 1910 r. w parafii Gwoździec, w diecezji tarnowskiej. On sam, a później jego młodszy brat Antoni (1914-2004), wstąpili do Zgromadzenia Redemptorystów. Kostanty złożył profesję zakonną w dn. 2 sierpnia 1929 roku, zaś święcenia kapłańskie otrzymał w dn. 12 sierpnia 1934 roku. Był misjonarzem i rekolekcjonistą. Przeprowadził łącznie 923 prace apostolskie. Był wikariuszem na Karczówce w Kielcach, Głogowie oraz administratorem parafii w Żelaznej Górze pod Braniewem. Pełnił posługę rektora w Głogowie, Braniewie i Szczecinku oraz konsultora prowincjalnego i nadzwyczajnego wizytatora Prowincji. W Tuchowie pomagał wielu studentom w tłumaczeniu tekstów z języków obcych. Dużo czasu przeznaczał na modlitwę, cieszył się optymizmem i dobrym humorem, był serdeczny, uprzejmy i skromny. Prowadził życie wzorowego redemptorysty. Zmarł 7 stycznia 2000 r. w Tuchowie, w 90 roku sędziwego i ofiarnego apostolskiego życia.

O. Augustyn Dudek, brat o. Józefa Dudka, ur. 6 maja 1931 r. w Łęgu Tarnowskim. Profesję zakonną złożył 5 maja 1950 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 września 1957 r. Pracował jako misjonarz w Krakowie, Gliwicach, Bardo Śląskim i Tuchowie. Był rektorem w Szczecinku i proboszczem we Wrocławiu. Na pewien udał się na misje w Argentynie. Zaangażował się w hospicjum dla nieuleczalnie chorych. Był zawsze chętny do pracy, pogodny, towarzyski i miły. Dbał o elegancję. Miał dar trafnego rozwiązywania problemów. Zmarł 8 stycznia 1995 r. w Toruniu, w wieku 63 lat.

O. Jan Noga urodził się 30 maja 1939 roku w Gromniku z rodziców Feliksa i Stefanii zd. Hudyka. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Gromniku, naukę kontynuował w liceum ogólnokształcącym w Tuchowie. Od najmłodszych lat służył przy ołtarzu jako ministrant. Gdy z rodzącego się pragnienia, by zostać kapłanem, zwierzył się swemu katechecie, ten rozpoczął starania o przyjęcie go do seminarium tarnowskiego. To się jednak nie powiodło, z powodu przepełnienia tamtejszego seminarium. Jako uczeń szkoły średniej w Tuchowie uczęszczał do klasztoru redemptorystów na lekcje łaciny. Życie zakonne, które tam obserwował, coraz bardziej go pociągało. W roku 1955 rozpoczął nowicjat w Braniewie. Pierwsze śluby zakonne złożył w dn. 15 sierpnia 1956 roku w Łomnicy-Zdroju, zaś śluby wieczyste w dn. 2 sierpnia 1961 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 19 lipca 1964 roku w Tuchowie z rąk arcybiskupa Jerzego Ablewicza. W roku 1968 ukończył na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim studia z zakresu teologii moralnej. Następnie pracował w Tuchowie. W roku 1975 został mianowany wikariuszem współpracownikiem parafii św. Józefa w Krakowie z obowiązkiem pełnienia agend duszpasterskich na terenie powierzonego klasztorowi redemptorystów duszpasterstwa, a od 1 kwietnia 1983 roku został proboszczem nowo utworzonej parafii MBNP w Krakowie. Przez cały czas pełnił jednocześnie funkcję wykładowcy w tuchowskim seminarium. Następnie przeniesiony został znów do Tuchowa. Pod koniec lat 80-tych wyjechał do pracy duszpasterskiej w Monachium, skąd powrócił w 1990 roku i zamieszkał we wspólnocie w Warszawie, przy ul. Pieszej. W latach 1991-1996 był przełożonym domu w Tuchowie oraz wykładowcą w seminarium. Następnie został przeniesiony do Gliwic, gdzie przez wiele lat posługiwał jako kapelan w Instytucie Onkologii. W 1997 roku został mianowany diecezjalnym duszpasterzem służby zdrowia. Był również duchowym opiekunem i przewodnikiem Gliwickiego Stowarzyszenia Amazonek. Zmarł w dn. 8 stycznia 2021 roku po zakażeniu Covid-19. Przeżył ponad 81 lat, odszedł po wieczną nagrodę w 64 roku życia zakonnego i 56 roku kapłaństwa. Spoczywa w Gliwicach.

O. Tadeusz Müller, ur. 10 stycznia 1908 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1924 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 kwietnia 1933 r. Został zamordowany w Warszawie 6 sierpnia 1944 r., w wieku 36 lat. Pracował jako misjonarz w Mościskach oraz w Toruniu. Był dobrym kaznodzieją, kochał pracę misyjną i dokładał sił, aby jak najlepiej wypełniać obowiązki misjonarza. Pełnił obowiązki ministra. Nie załamywał się w obliczu trudności. Był życzliwy, sympatyczny. Miał poczucie humoru.

Br. Rafał - Stanisław Krzywiński, ur. 11 stycznia 1905 r. w Gogolewie, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 12 maja 1934 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 39 lat. Pełnił zakonne posługiwanie w Toruniu, Warszawie. Był bardzo dobrym i pracowitym ogrodnikiem o estetycznym zmyśle, dzięki któremu upiększał ogrody domów, w których mieszkał.

O. Jan Byczkowski, ur. 29 października 1931 r. w Krakowie. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1948 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 19 czerwca 1955 r. Studiował teologię dogmatyczną w Rzymie i na KUL-u. Wiele wyjeżdżał na prace misyjne i rekolekcyjne oraz prowadził duszpasterstwo młodzieży i Służby Zdrowia. Wykładał teologię dogmatyczną w Tuchowie. Głosił misje peregrynacyjne dla Polonii w Niemczech. Prowadził Tirocinium w Gdyni. Był bardzo towarzyski, zdolny i wesoły. Zginął w wypadku samochodowym w dn. 11 stycznia 1995 r. koło Gdyni, w wieku 63 lat. Spoczywa w Gdyni.

Br. Maksymilian - Jerzy Jemielita, ur. 23 kwietnia 1958 r. w Szczecinku, w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1983 r. Posługiwał jako brat zakonny w Tuchowie, Gliwicach, Toruniu, Warszawie na ul. Pieszej i Karolkowej. Pracował w zakrystii, na furcie, opiekował się sklepikiem z dewocjonaliami, był zaopatrzeniowcem. Odznaczał się życzliwością, pogodą ducha, chętnie spieszył z pomocą. Diagnozę lekarską o raku wątroby przyjął w pokoju jako wolę Bożą. Zmarł w dn. 11 stycznia 2006 r. w Warszawie, przeżywszy 47 lat.

Br. Gerard - Tomasz Burmer, ur. 12 października 1893 r. w Podstolicach, w diecezji krakowskiej. Profesję zakonną złożył 7 września 1919 r. Pracował w Toruniu w Juwenacie, Warszawie, Mościskach, Maksymówce. Był zakrystianinem, dbał też o wszelki porządek w domu zakonnym. Troszczył się o chorych. Był cichy, pracowity, pobożny, usłużny, wrażliwy na innych. Zmarł 12 stycznia 1972 r. we Wrocławiu, w wieku 78 lat.

O. Władysław Polak, ur. 28 lutego 1939 r. w Binarowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 15 sierpnia 1959 r. Święcenia kapłańskie przyjął 19 lipca 1964 r. Pełnił zakonno-kapłańską posługę we wspólnotach w Krakowie, Elblągu, Skarżysku Kamiennej, Tuchowie, Zamościu, Wrocławiu, Głogowie, oraz w Serbach k. Głogowa. Był pracowitym duszpasterzem i proboszczem. Troszczył się o świątynie i grupy parafialne, czytelnictwo prasy katolickiej. Zjednywał sobie ludzi kulturą bycia, kapłańską gorliwością i uprzejmością. Został zamordowany wraz z gospodynią, panią Heleną Rogala, w dniu 12 stycznia 2008 r. w Serbach k. Głogowa, przeżywszy 68 lat. Został pochowany w Tuchowie.

O. Stanisław Krawczyk, ur. 15 września 1936 r. w Lubaszowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1953 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 czerwca 1960 r. Pracował w Krakowie, Szczecinku, Gdyni, Gliwicach, Warszawie na ul. Pieszej oraz Wrocławiu. Był katechetą, duszpasterzem, misjonarzem, przełożonym wspólnoty. Odznaczał się pracowitością, gorliwością, poświęceniem, radosnym usposobieniem. Pod koniec życia dźwigał krzyż ciężkiej i nieuleczalnej choroby. Zmarł 13 stycznia 2003 r. we Wrocławiu, w wieku 66 lat. Spoczywa w Tuchowie.

o. Jan Szymaszek, ur. 17.04.1901 r. w Paszczynie, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 02.08.1918 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28.06.1925 r. Studiował klasykę i muzykologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uzyskał doktorat z filozofii. Był wykładowcą, socjuszem i dyrektorem juwenatu w Toruniu. Po rozpoczęciu wojny został aresztowany i skierowany do obozu koncentracyjnego w Dachau. Po wyzwoleniu posługiwał dla Polaków w Niemczech. Od 1950 r. prowadził posługę duszpasterską w Kopenhadze, gdzie zmarł w dn. 14.01.1989 r., przeżywszy 87 lat.

O. Tadeusz Jan Sitko, ur. 6 lipca 1920 r. w Woli Rzędzińskiej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 8 września 1940 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 kwietnia 1945 r. Ukończył tirocinium w Gliwicach. Jako misjonarz pracował w Tuchowie i Głogowie. Z powodu podejmowanej działalności misyjnej został aresztowany i w 1950 r. skazany na trzy lata więzienia. Odbywał je w Zielonej Górze w nieludzkich warunkach, przez pierwsze półtora roku w karnej piwnicy bez okien. Po zwolnieniu pracował przez kilka miesięcy w Bardzie pod dozorem milicji i UB. Od 1954 r. posługiwał w Warszawie, gdzie przyczynił się do odbudowania kościoła św. Benona. Przez 27 lat (1963-1990) pełnił posługę proboszcza parafii św. Klemensa Hofbauera na Woli. Dał się poznać jako gorliwy duszpasterz, zatroskany o człowieka i zaangażowany w sprawy Kościoła i Ojczyzny. Do pewnego symbolu urosły jego kazania głoszone w Uroczystość Bożego Ciała. Był członkiem diecezjalnej rady duszpasterskiej i rady kapłańskiej. Od pierwszych strajków sierpniowych 1980 r. towarzyszył warszawskim zakładom pracy, odprawiając na ich terenie Msze św. i podtrzymując na duchu robotników. W stanie wojennym został powołany przez bpa Władysława Miziołka do Komitetu Pomocy dla Internowanych i Aresztowanych, a później do Komitetu Charytatywno-Społecznego Duszpasterstwa Ludzi Pracy. Był szefem referatu opieki nad rodzinami internowanych i uwięzionych, który obejmował bezpośrednią opieką około tysiąca osób z Warszawy oraz innych miejscowości, przekazując potrzebującym paczki żywnościowe, ubrania, pieniądze i lekarstwa. Klasztor redemptorystów przy ul. Karolkowej stał się wówczas miejscem spotkań robotników nie tylko Woli, ale Warszawy i Mazowsza. Jego pomieszczenia jako przełożony, udostępniał osobom skupionym wokół NSZZ „Solidarność”. Tu spotykali się przywódcy „Solidarności”, artyści i naukowcy, tu odbywały się spektakle teatralne, szkolenia i kursy dokształcające, stąd wyjeżdżały transporty z pomocą materialną dla ubogich. Nade wszystko zaś trwała praca duszpasterska i formacyjna. W miarę możliwości o. Sitko podejmował też prace apostolskie w terenie jako misjonarz i rekolekcjonista. Był wizytatorem zakonów, ojcem duchownym dekanatu wolskiego, przez 35 lat ojcem duchownym diecezji drohiczyńskiej, kapelanem Domu Opieki Sióstr Felicjanek oraz rekolekcjonistą i spowiednikiem Sióstr Franciszkanek od Cierpiących. Zmarł w dn. 15 stycznia 2016 r. w wieku 95 lat w Warszawie.

Leokadia Donauer, ur. 21.02.1931 w Oberwiesenacker, zmarła w Pilsach (Neumarkt) w Niemczech, w dn. 16 stycznia 2022, w wieku 90 lat. Wraz z mężem Johannem, 6 maja 2013 roku zostali przyjęci do grona Oblatów Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela. Przeżyli z małżonkiem 65 lat w udanym związku małżeńskim, szczególnie zaangażowani w działalność społeczną na rzecz Kliniki w Neumarkt, nade wszystko wspierając dzieci i młodzież w Niemczech, a szczególnie w Afryce. Redemptorystom w Polsce pomogli zwłaszcza w budowie domu w Rowach. Redemptoryści pozostają wdzięczni swojej Oblatce także za „Przedsionek Nieba” w Tuchowie, projekt wsparty finansowo przez Donauerów z myślą o starszych współbraciach misjonarzach. Wszystko to miało źródło w jej prostolinijnej pobożności, opartej na głębokiej wierze, niezachwianej nadziei oraz autentycznej miłości do Boga, z których w naturalny sposób wypływała miłość bliźniego i troska o wszystkich potrzebujących i ubogich. Strona Neumarktonline daje o tym szersze świadectwo. Leokadia Donauer, wraz z mężem Johannem ufundowała wiele ważnych społecznie instytucji m.in. w mieście i powiecie Neumarkt, a także poza jego granicami. W 1993 r. otrzymała Srebrny Medal Miasta, a w 2008 r., wraz z mężem, tytuł honorowej obywatelki miasta Neumarkt. Wraz z jej odejściem miasto straciło “pracującą w ciszy wielką osobowość”. Istotnie, bez większego nagłośnienia, małżeństwo Donauerów hojnie przekazywało obiekty, z których korzystali wszyscy. Dzięki temu “wyjątkowemu zaangażowaniu społecznemu” Donauerowie dokonali wielu dobroczynnych działań i pozostawili “niezatarte ślady” tak w Pilzach, jak i w powiecie i w mieście Neumarkt. Obok oddziału opieki paliatywnej w szpitalu i innych placówek świadczy o tym również dom dziecka Heubrücke, który najpierw został przekazany jako przedszkole, a następnie rozbudowany o żłobek i przedszkole dzienne i stał się domem dziecka Donauer. W 2009 r. miasto nadało prowadzącej do niego ulicy nazwę Johann-Donauerstraße. Nie ma na nim jej nazwiska, ponieważ nie chciała, aby było ono wymienione. Ona i jej mąż byli szczególnie oddani dzieciom, a ich zaangażowanie nie zatrzymywało się na granicach województw czy krajów. Świadczy o tym fakt, że oboje zajmowali się także dziećmi w Afryce i np. zbudowali nową wioskę dziecięcą w Ugandzie. Nie dziwi więc, że Leokadia Donauer i jej mąż otrzymali wiele nagród za swoją działalność charytatywną w Neumarkt i w innych miejscach na świecie.

O. Feliks Gąsiorowski, ur. 19 listopada 1887 r. w Wąwolnicy, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 3 września 1908 roku (wiceprowincja praska, 1601). Święcenia kapłańskie otrzymał w dn. 2 lipca 1911 r. Pełnił kapłańsko zakonną posługę w Tuchowie i w Wiedniu. Był lektorem w Juwenacie. Jego wątłe zdrowie nie pozwalało mu na pracę misyjną. Był człowiekiem bogatego życia wewnętrznego. Zmarł w dn. 18 stycznia 1920 r. w Mościskach.

O. Jan Dochniak, ur. 4 lipca 1908 r. w Trzcieńcu, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1930 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 sierpnia 1935 r. Był posłany do wspólnot w Tuchowie, Warszawie, Wilnie, Krakowie i w Toruniu. W Warszawie i Elblągu pełnił też posługę przełożonego domu, za co był bardzo lubiany i szanowany. Wiele pracował jako misjonarz. Był także  radnym prowincjalnym, sekretarzem i wikariuszem Prowincjała. Odznaczał się pogodą ducha oraz humorem. Zmarł w Toruniu, w dn. 19 stycznia 1992 r., w wieku 83 lat.

O. Dariusz Krzysztof Łysakowski, ur. 26 września 1965 r. w Tarnogrodzie, w diecezji zamojsko-lubaczowskiej. Profesję zakonną złożył 22 września 1991 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 maja 1995 r. Pełnił kapłańsko-zakonną posługę najpierw w Siekierkach, a potem w Rosji: w Prokopiewsku, Kemerowie i w Jurdze. Należał do Komisji Duszpasterstwa Młodzieży Konferencji Biskupów Rosji. Odznaczał się kapłańską gorliwością, radosnym usposobieniem, wrażliwością na ludzi biednych i opuszczonych, ufnością do Boga, miłością do Chrystusa i czcią do Matki Bożej. Zginął w wypadku samochodowym 19 stycznia 2001 r. w miejscowości Topki k. Kemerowa na Syberii, mając zaledwie 35 lat. Został pochowany w Tuchowie. ITA. RUS.

Ks. Jędrzejczyk Leopold (1875-1958), kapłan społecznik. Urodził się 17 listopada 1875 w Czerwięcicach (powiat raciborski) w rodzinie kowala Ryszarda i Marianny z d. Tomecka. Po maturze został przyjęty na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego. W dn. 23 czerwca 1902 przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Tarnowskich Górach, potem w Jaworzu k. Legnicy, a od października 1906 roku do lutego 1908 roku był administratorem w Brynicy (powiat opolski). W dn. 6 lutego 1908 powierzono mu parafię w Boguszycach k. Opola. Podczas I Wojny Światowej niósł pomoc ludności polskiej pod zaborem rosyjskim. Był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu (3-5 grudnia 1918). W latach 1921-1924 był proboszczem parafii w Woszczycach. Od czerwca 1924 był proboszczem w parafii Lubomia. Pełnił również funkcję wicedziekana dekanatu pszowskiego. Od 1 grudnia 1937 przeszedł na emeryturę i zamieszkał we Witkowie k. Gniezna. Został oblatem Zgromadzenia Redemptorystów jeszcze przed wybuchem II Wojny Światowej. Po jej wybuchu został wysiedlony do Generalnej Guberni, przemieszczając się między Krakowem, Skawiną i Ryczowem k. Krakowa, gdzie był administratorem parafii. Po zakończeniu wojny powrócił do Witkowa. W dn. 1 października 1945 został mianowany kapelanem w zakładzie ss. Boromeuszek w Siemianowicach, a od końca 1950 roku pełnił funkcję kapelana w Świerklańcu. Tutaj zmarł w dn. 20 stycznia 1958 i tu został pochowany.

O. Szymon Schrötter, ur. w 1777 r. w Robawach, w diecezji warmińskiej. Profesję zakonną złożył w 1799 r. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1802 r. Po zniesieniu domu św. Benona pracował w diecezji warmińskiej jako wikary w Rogóżu, Świętej Lipce oraz jako administrator i proboszcz parafii Leginy. Zmarł 22 stycznia 1839 r. w parafii Leginy, w wieku ok. 62 lat.

Br. Józef - Bernard Wąż, ur. 30 stycznia 1888 r. w parafii Szarwark, w diecezji tarnowskiej. Będąc w Nowicjacie, po wybuchu I Wojny Światowej, został wzięty do wojska. Często pisał listy z pola walki, w których wyrażał swe przywiązanie do Zgromadzenia. W nocy 23 stycznia 1917 r. został zastrzelony w czasie walki na froncie bukowińskim. Zginął w wieku 28 lat. Został pochowany w miejscowości Jakobeny, na Bukowinie, w dzisiejszej północnej Rumunii.

O. Józef Kania, ur. 23 stycznia 1885 w Klikowej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 18 listopada 1902 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 lipca 1907 r. Został zamordowany przez Niemców 6 sierpnia 1944 r. w Warszawie, w wieku 59 lat. Przebywał w Mościskach, Lwowie, Krakowie, Kościanie. Pracował jako lektor w Studentacie. Został superiorem tymczasowego hospicjum we Lwowie. Był rektorem w Tuchowie i Warszawie, gdzie wybudował kościół pod wezwaniem św. Klemensa. Pracował także na misjach gorliwie i owocnie przez długie lata. Odznaczał się sumiennością. Był twardy w przeciwnościach i wymagający od siebie.

Oblat Ryszard Józef Peryt, ur. 9 marca 1947 w Zielonej Górze. Reżyser, aktor, profesor sztuk teatralnych, twórca inscenizacji oper barokowych, klasycznych i dziewiętnastowiecznych oraz polskich prawykonań oper dwudziestowiecznych. Jako jedyny na świecie zrealizował wszystkie dzieła sceniczne autorstwa Wolfganga Amadeusa Mozarta. Inscenizował również utwory oratoryjne. Pełnił funkcję dyrektora artystycznego Sceny Operowej Teatru Narodowego w Warszawie (1996–1997) oraz Polskiej Opery Królewskiej (2017−2019). W dn. 24 grudnia 2011 został oblatem Zgromadzenia Redemptorystów (2011-2019). Rekolekcje przed przyjęciem tytułu odbył w domu nowicjatu Redemptorystów Prowincji Warszawskiej w Lubaszowej. Zmarł 23 stycznia 2019 po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej. Pogrzeb miał początkowo odbyć się kościele Redemptorystów p.w. św. Benona w Warszawie przy ulicy Pieszej, przy której Artysta mieszkał przez wiele lat, aktywnie uczestnicząc w życiu liturgicznym i braterskim wspólnoty. Miał spocząć w kwaterze Redemptorystów na Cmentarzu Wolskim. Ceremonia pogrzebowa ostatecznie odbyła się w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Mszy św. przewodniczył kard. Kazimierz Nycz, a homilię wygłosił o. Jacek Salij OP. Ciało naszego Oblata spoczęło zaś w Panteonie Wielkich Polaków Świątyni Opatrzności Bożej. Prof. Peryt został laureatem nagrody TOTUS TUUS za osiągnięcia w dziedzinie kultury chrześcijańskiej (2018). Wśrod ważniejszych odznaczeń otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, nadany mu pośmiertnie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudę (2019) za wybitne zasługi dla rozwoju polskiej opery, za działalność charytatywną i społeczną, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce.

O. Ignacy Józef Brewka urodził się 29 lipca 1934 r. w Gliwicach. Profesję zakonną w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela złożył 31 sierpnia 1953 r., a śluby wieczyste 2 sierpnia 1958 r. Święcenia prezbiteratu przyjął z rąk abp. Włodzimierza Jasińskiego 26 czerwca 1960  r. w Tuchowie. Odbył tirocinium pastoralne w Krakowie.  Przed wyjazdem na misje pracował jako duszpasterz i katecheta. Do Argentyny przybył  w dn. 24 stycznia 1967 r. Początkowo pracował jako wikariusz w parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Resistencia. Był kolejno proboszczem w parafii pw. Ducha Świętego w Posadas (Misiones), a następnie parafii pw. Matki Bożej z Lourdes w Quilmes. Tam także pełnił funkcję dyrektora szkoły podstawowej i średniej (colegio). Od 1999 r. pracował ponownie jako duszpasterz w parafii w Resistencia. Zmarł w Resistencia, w dn. 25 stycznia, w wieku 82 lat. Spoczywa w Villa Ángela.

Br. Ivanor Borges de Oliveira należał do Wiceprowincji Bahia, powołanej do istnienia przez Prowincję Warszawską Redemptorystów (1992). Brat Ivanor urodził się w São João do Meriti (Rio de Janeiro), 29 listopada 1940 roku. Jako świecki wolontariusz przybył do miasta Rui Barbosa w Bahia, gdzie później mieszkał w latach 1974-1976. W tym okresie utrzymywał kontakty z Seminarium São Geraldo w Potim (São Paulo), pragnąc zostać bratem redemptorystą w Prowincji São Paulo. W 1976 r. został zaproszony do pracy w Sanktuarium Bom Jesus da Lapa, w którym się rozmiłował, a zwłaszcza w jego ruchu pielgrzymkowym. W 1977 roku odbył formację w seminarium Santo Afonso w Aparecida i został przyjęty jako brat zakonny. W 1980 roku odbył nowicjat w São João da Boa Vista, a w dn. 1 lutego 1981 r. złożył pierwsze śluby zakonne i został przeniesiony do Sacramento, w Minas Gerais. W sierpniu 1981 r. przybył do Bom Jesus da Lapa w Bahia. W 1986 r. zamieszkał we wspólnocie Una, która została mocno osłabiona stratą o. Waldemara Gałązki (26.02.1986). Powrócił do Sanktuarium Bom Jesus da Lapa, gdzie w dn. 22 lutego 1987 r. złożył profesję wieczystą. Od 1993 do 1996 roku posługiwał we wspólnocie redemptorystów w Senhor do Bonfim. W 1997 roku powrócił znów do Bom Jesus da Lapa i pozostał tam przez krótki czas. Od lutego 1997 r. udal`się bowiem do wspólnoty redemptorystów w portugalskim mieście Porto, w prowincji Lizbona, gdzie pracował do września 1998 roku. Po powrocie, w 1999 roku został przeniesiony do Senhor do Bonfim, w Bahia. Posługiwał tu  do 2004 roku, kiedy to został ponownie włączony w zespół duszpasterski Sanktuarium Bom Jesus da Lapa. W latach 2008-2014 był dyrektorem Fundacji Bom Jesus i Radia Bom Jesus, udzielając się cały czas przy Sanktuarium Bom Jesus. W 2017 roku został przeniesiony do Sanktuarium i Wspólnoty Nossa Senhora d’Ajuda w Porto Seguro, gdzie pozostał do kwietnia 2022 roku. Od maja 2022 roku przebywał we wspólnocie Beato Gaspar, w Bom Jesus da Lapa. Zmarł na nowotwór żoładka w dn. 28 stycznia 2023 r., w wieku 82 lat, w szpitalu SAMUR, w Vitória da Conquista (Bahia), gdzie był hospitalizowany od 16 stycznia 2023 r. Spoczywa w Bom Jesus da Lapa.

Br. Kazimierz Jabłoński, ur. 3 marca 1874 r. w parafii Grzybno, na Pomorzu. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1902 r. Pełnił posługę we wspólnotach w Tuchowie, Krakowie, Maksymówce i w Warszawie. Był ogrodnikiem, ekonomem, zakrystianinem, furtianem. Ofiarnie pracował dla dobra wspólnoty i klasztorów. Odznaczał się usłużnością i pobożnością. Zmarł 29 stycznia 1940 r. w Warszawie, w wieku 65 lat.

O. Józef Stach, ur. 15 lutego 1864 w Domaradzu, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1889 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 lipca 1895 r. Pełnił posługę we wspónotach w Mościskach i w Krakowie. Był znakomitym kaznodzieją. Przez długie lata pracował na misjach. Wraz z ojcami Bernardem Łubieńskim i Wojciechem Styką należał przez dłuższy czas do czołówki misjonarzy w Polsce. Był konsultorem prowincjalnym i domowym oraz ekonomem. Odznaczał się wielką praktycznością w życiu. Podziwiano jego ducha modlitwy i zgadzania się z wolą Bożą. Zmarł 29 stycznia 1949 r. w Gliwicach, przeżywszy 84 lata.

Br. Stanisław Sochacki, ur. 3 maja 1883 r. w Jaśle, w diecezji przemyskiej. Profesję zakonną złożył 2 lutego 1909 r., w ówczesnej polskiej wiceprowincji praskiej. Pełnił zakonną posługę w Mościskach, Krakowie i w Tuchowie. Pracował jako krawiec. Był administratorem Chorągwi Maryi. Wiele się modlił i prowadził intensywne życie wewnętrzne. Zmarł w Krakowie 31 stycznia 1937 r., w wieku 53 lat.

O. Ignacy Kałucki, ur. 3 października 1933 r. w Woli Rzędzińskiej, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1951 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 6 kwietnia 1958 roku Z racji zdrowotnych przebywał i posługiwał w Warszawie. Był wykładowcą na kursach katechetycznych w Prymasowskim Instytucie Katechetycznym. Pomagał w duszpasterstwie, pełnił dyżur spowiedniczy w kościele sióstr wizytek, w kościele św. Anny, św. Jakuba oraz Matki Bożej Królowej Świata. Był zawsze uśmiechnięty, pogodny, wrażliwy, ceniony przez studentów. Zmarł 31 stycznia 2005 r. w Warszawie, przeżywszy 71 lat.

O. Józef Witek, ur. 4 października 1934 r. w miejscowości Bielowy k. Dębicy, w diecezji tarnowskiej. Profesję zakonną złożył 2 sierpnia 1952 r. Święcenia kapłańskie przyjął 24 sierpnia 1958 r. Pracował jako misjonarz, posłny do wspónot w Tuchowie, Krakowie, Warszawie, Skarżysku-Kamiennej, Braniewie (gdzie był przełożonym), Elblągu, Paczkowie, Szczecinku i w Toruniu. Zmarł w dn. 31 stycznia 2014 r. w Toruniu, osiągnąwszy wiek 79 lat.

« NOVEMBER ÷ FEBRUARIUS »

Provincia Varsaviensis Congregationis Sanctissimi Redemptoris
Home :: CSsR News :: Defuncti in CSsR
Polonia / DL